Debiut Roth’a zaskoczył mnie tym, jak dużo w nim odnalazłem tego co w pisarstwie Amerykanina jest znakiem rozpoznawczym: Newark, amerykański żyd wraz ze swoją rodziną, humor oraz pisanie bez skrępowania o intymnych relacjach dwojga ludzi. I oczywiście jest to nowela: nie należy zatem oczekiwać wielowątkowej fabuły i kilkunastu odniesień filozoficznych. Jak możemy przeczytać w posłowiu: jest to sprawdzony schemat opowieści o dwojgu ludzi, którzy pomimo wzajemnej miłości, być ze sobą nie mogą. Nie mogą, bo wywodzą się z innych światów (a przynajmniej aktualnie w innych żyją). I tak, jest to zgrany temat, i nie, nie fakt, że wciąż aktualny broni „Goodbye, Columbus” przed (moją) krytyką. Uważam, że tak jak Roth bezpośrednio i lekko pisze o seksie, tak niezwykle subtelnie zaznacza cały dramat. Wszystko tu zostało pokazane przy pomocy pojedynczych zdań (chciałoby się niemal napisać spojrzeń). Cały czas czujemy, że coś jest nie tak, że nic z tego nie będzie, ale autor przedstawia nam to na tyle niewinnie, iż koniec końców czujemy się takim obrotem spraw zaskoczeni. I gdy w końcu uświadomimy sobie, że cały czas wiedzieliśmy co się dzieje (stanie),a i tak czujemy rozczarowanie/smutek/żal, to wiemy, że zostaliśmy inteligentnie oszukani. Tak jak w sztuce być powinniśmy. Ponadto, Roth zostawia nas z paroma pytaniami, które gdzieś tam mogą się, raz na jakiś czas, odezwać (czy ona zostawiła to specjalnie?). Dla mnie debiut marzenie – ani genialny, by nigdy go nie przeskoczyć, ani nieśmiały by przejść obok nie zauważając.

Debiut Roth’a zaskoczył mnie tym, jak dużo w nim odnalazłem tego co w pisarstwie Amerykanina jest znakiem rozpoznawczym: Newark, amerykański żyd wraz ze swoją rodziną, humor oraz pisanie bez skrępowania o intymnych relacjach dwojga ludzi. I oczywiście jest to nowela: nie należy zatem oczekiwać wielowątkowej fabuły i kilkunastu odniesień filozoficznych. Jak możemy przeczytać...

Lektura tej małej pożółkłej książeczki była dla mnie czymś w rodzaju podróży sentymentalnej, ponieważ przypomniała mi o dawnych czasach, kiedy jako studentka niemal zachłysnęłam się twórczością Rotha i przeczytałam wszystkie jego książki, jakie tylko były dostępne. Goodbye, Columbus przy okazji przypomniało mi, za co konkretnie polubiłam jego twórczość i co często przysparzało mi tak dużo czytelniczej satysfakcji. Niewielu jest takich literatów.

Pełny tekst recenzji tu: https://czytankianki.blogspot.com/2019/02/goodbye-columbus.html

Lektura tej małej pożółkłej książeczki była dla mnie czymś w rodzaju podróży sentymentalnej, ponieważ przypomniała mi o dawnych czasach, kiedy jako studentka niemal zachłysnęłam się twórczością Rotha i przeczytałam wszystkie jego książki, jakie tylko były dostępne. Goodbye, Columbus przy okazji przypomniało mi, za co konkretnie polubiłam jego twórczość i co często...

Zachęcony dużą ilością sprzecznych i skrajnych opinii na temat pisarstwa Philipa Rotha sięgnąłem po jego debiutancką książkę. Po lekturze jestem pewien, że w przypadku tego pisarza nie będę kontynuował czytania chronologicznie wszystkich. Co najwyżej sięgnę po kilka wybranych, ale i to nie jest przesądzone. Umiarkowane, w zasadzie nieco nijakie wrażenie, które mam z lektury, to i tak sukces. Po prostu miałem ochotę na coś lekkiego i pod tym względem da się czytać Rotha. Napisane jest to przyzwoicie. Natomiast co do treści, to trudno mi się wypowiedzieć. Opinie na temat głębi zawartości tej książki uważam za nieporozumienie, tak samo jak nagrody, które zdobyła. Przeciętność, ewentualnie przyzwoitość - to najwięcej, co mogę o niej powiedzieć. Jeśli ktoś ma napięty grafik czytelniczy to moim zdaniem NIE jest to książka, która powinna się w nim zmieścić.

Zachęcony dużą ilością sprzecznych i skrajnych opinii na temat pisarstwa Philipa Rotha sięgnąłem po jego debiutancką książkę. Po lekturze jestem pewien, że w przypadku tego pisarza nie będę kontynuował czytania chronologicznie wszystkich. Co najwyżej sięgnę po kilka wybranych, ale i to nie jest przesądzone. Umiarkowane, w zasadzie nieco nijakie wrażenie, które mam z...