Nie da się docenić kunsztu tej opowieści nie czytając wcześniej „Maigret szuka obrony”. To błąd, że żadna zajawka o tym nie wspomina,
Korsykanin Manuel Palmari mieszka z miłością swego życia – Aline, w jednej z paryskich kamienic. Po ostatnim zamachu na jego życie jest przykuty do wózka, co nie przeszkadza mu nadal prowadzić działalności, nie zawsze zgodnej z prawem. Teraz – po trzech latach od zamachu ktoś postanowił zakończyć jego karierę strzelając mu w głowę.
Jego losy splatały się z losami Maigreta od ponad dwudziestu lat. To tyle ile pozostaje nierozwiązana sprawa napadów na jubilerów i kradzieży diamentów. Sprawa, która nie ma swojego końca, bo – co jakiś czas – ma miejsce kolejny napad. Palmari to przestępca „starej szkoły” tak samo jak Maigret – policjant „starej szkoły”, którego metody coraz częściej bulwersują młodszych śledczych i przełożonych. Kradzieże i śmierć Manuela są ze sobą ściśle powiązane, o tym Maigret jest przekonany, o tym że Aline odegrała tutaj znaczącą rolę również.
Nie czas na zadumę!, dość już tych subtelnych niedomówień, umykającego detalu, który tak doskonale roztacza przed czytelnikiem aurę tajemnicy za sprawą Maigreta/Simenona. Tutaj to tylko rasowy kryminał, w którym przestępcę należy przechytrzyć, osaczyć, zastraszyć, wzbudzić w nim niepewność i czekać aż popełni błąd. I choć sprawcy zostają ujęci, to sam Maigret, poza oczywistą satysfakcją, czuje niesmak, wręcz obrzydzenie, bo to kanalie w których nie ma za grosz honoru czy lojalności.

Nie da się docenić kunsztu tej opowieści nie czytając wcześniej „Maigret szuka obrony”. To błąd, że żadna zajawka o tym nie wspomina,
Korsykanin Manuel Palmari mieszka z miłością swego życia – Aline, w jednej z paryskich kamienic. Po ostatnim zamachu na jego życie jest przykuty do wózka, co nie przeszkadza mu nadal prowadzić działalności, nie zawsze zgodnej z prawem. Teraz...

Przeciętniak.

Takie tam głupotki czytane za dzieciaka... Maigret to taki gorszy Poirot czy Sherlock...

Przeciętniak.

Takie tam głupotki czytane za dzieciaka... Maigret to taki gorszy Poirot czy Sherlock...

Georges Simenon jest autorem klasycznych kryminałów detektywistycznych z komisarzem Maigret w roli głównej, po które kiedyś dawno temu sięgałem i bawiłem się przy nich znakomicie. Postanowiłem sięgnąć po jedną z powieści ze znanym komisarzem pod tytułem Cierpliwość Maigreta, gdzie bohater rozwiązuje sprawę kradzieży diamentów. Wszyscy tutaj są podejrzani i komisarz jako znawca ludzkiej natury wraz z podlegającymi mu policjantami próbują odkryć prawdę.

Historia jaką dostajemy jest klasycznym kryminałem z rozwiązywaniem zagadek, przesłuchań, dedukcji i wyciąganiem wniosków przez bohatera. Rozpoczyna się od morderstwa w mieszkaniu będącego na emeryturze gangstera starej daty, którego komisarz nieraz odwiedzał. Zaciekawiony obrotem sprawy Maigret postanawia dowiedzieć się prawdy i w bloku w jakim mieszkał rozpoczyna śledztwo. Każdy może być podejrzany i skrywać niejedną tajemnicę za własnymi drzwiami. Autor prowadzi wątek kryminalny z wyczuciem i wdziękiem. Często mówiąc o swoich domysłach osobom podejrzanym Maigret pozostawia pole do obserwacji zachowań osób na jakie trafia w toku śledztwa. Policyjna robota zaczyna się od zbierania informacji, przesłuchując świadków i potencjalne osoby mogące wnieść jakiś nowy trop. Pilnowanie podejrzanych i zbieranie materiałów na ich temat. Miejsce zbrodni jest również pełne poszlak i zagadek skrywanych do odkrycia w toku postępowania. Autor nie odkrywa za szybko poszczególne części łamigłówki tylko wraz z bohaterem pomału dostajemy podpowiedzi na temat domniemanych motywów zbrodni. Śledztwo prowadzone jest w bardzo dobry sposób. Nie brakuje w nim fałszywych tropów, zmyłek lub zwrotu akcji mających na celu zaskoczenie podczas czytania. Każdy tutaj jest podejrzany i tylko komisarz może odkryć prawdę dotyczącą mordercy. Nie dostajemy za wiele informacji w czasie czytania i dopiero wraz z rozwojem akcji pojawiają się części łamigłówki prowadzące do zakończenia, gdzie poznajemy prawdę.

Głównym bohaterem jest starszy i doświadczony komisarz Maigret, który pomimo nowoczesnych metod nadal stosuje dawne do wykrywania sprawców przestępstw. Jest świetnym obserwatorem i znawcą ludzkiej natury. Dzięki temu potrafi podejść odpowiednio każdego podejrzanego, wyciągnąć wnioski z jego zachowania i uzyskać informacje potrzebne w śledztwie. Oparte nieraz zostało wszystko na pewnych domysłach i dopiero uzyskanie dowodu w czasie dochodzenia przybliża do rozwiązania zagadki. Jego sylwetkę autor wykreował bardzo dobrze i wypada ciekawie. W każdym razie można go polubić i poczuć sympatie do niego. Przypomina klasycznych detektywów z fajką, którzy dzięki logice i dedukcji rozwiązywali najbardziej zagmatwane sprawy kryminalne. Oprócz niego spotykamy kilku policjantów, mieszkańców bloku i inne postacie mające wpływ na rozwój sytuacji. Niektórzy z nich mają do odegrania rolę w powieści, jeszcze inni wnoszą do samego wątku jakieś informacje lub popychają go do przodu. Jednak stwierdzić trzeba, ze nie dostajemy postacie w jednym kolorze, ale właśnie pełnych różnych odcieni szarości, które można polubić lub nie. Sami bohaterowie zostali nakreśleni w sposób dobry i są ciekawi. Relacje pomiędzy nimi zostały świetnie ukazane i wciągają. Dialogi sprytnie napisane, prostym językiem, zwięzłym, ale przyjemnym do czytania, z których można wysnuć wnioski i znaleźć pewne informacji pomocne w śledztwie.

Książka Cierpliwość Maigreta jest doskonałą, lekką, urokliwą i przyjemną powieścią kryminalną w starym stylu, gdzie nie uświadczymy makabry, przemocy, tylko pracę policji w celu wyjaśnienia przestępstwa jakie zostało popełnione. Sam wątek morderstwa i kradzionych diamentów służy tutaj nie tylko za pretekst do ukazania aspektów śledztwa, ale również do przedstawienia złożoności ludzkiej natury. Książka jest nie duża i sprawnie napisana przez autora, gdzie z łatwością kreśli poszczególnych bohaterów i tworzy ciekawą zagadkę kryminalną. Podczas czytania jest kładziony nacisk również na psychologiczne aspekty dochodzenia lub samych postaci. Dlatego nie dostajemy papierowych, ale żyjących własnym życiem, uwikłanych nieraz w sekrety jakie mają, uczuciowe problemy i niebezpieczne kłopoty. Podoba mi się również znajomość świata przestępczego, którą cechuje Maigreta i jego wiedza na ten temat. Dodaje nie tylko smaczku, lecz także fajnie wypada. Samo rozwiązanie zagadki jest dobre i podobało mi się. Poznajemy motywy i prawdę, której nie sposób domyśleć się do końca. Grono podejrzanych jest spore i mimo podejrzeń nie udało mi się do końca zgadnąć kim jest sprawca. Nie brakuje tutaj klimatu rodem z klasycznych urokliwych kryminałów, przy których nieraz spędziłem miło i przyjemnie czas. Sięgając po Cierpliwość Maigreta nie spodziewałem się, że dostanę kolejny dobry kryminał od autora i jestem zadowolony z lektury. Na pewno sięgnę po inne jego pozycje z komisarzem Maigretem, którymi kiedyś się zaczytywałem. Dzięki klimatowi, bohaterowi i zagadkach kiedyś polubiłem jego książki. Po ponownym powrocie do jego książki stwierdzam, że nadal lubię jego urokliwe kryminały z komisarzem Maigretem i chętnie jeszcze sięgnę po inne jego książki z bohaterem. Dla fanów klasycznych powieści detektywistycznych i kryminałów Cierpliwość Maigreta może być dobrym wyborem.

Georges Simenon jest autorem klasycznych kryminałów detektywistycznych z komisarzem Maigret w roli głównej, po które kiedyś dawno temu sięgałem i bawiłem się przy nich znakomicie. Postanowiłem sięgnąć po jedną z powieści ze znanym komisarzem pod tytułem Cierpliwość Maigreta, gdzie bohater rozwiązuje sprawę kradzieży diamentów. Wszyscy tutaj są podejrzani i komisarz jako...

Od dwudziestu lat inspektor Maigret nie może rozwiązać sprawy napadów na paryskich jubilerów. Podejrzewa, że jest w to zamieszany restaurator, który od czterech lat nie wychodzi z domu, jest na wózku inwalidzkim. Opiekuje się nim dużo młodsza kobieta, która kiedyś pracowała na ulicy. Restaurator zostaje zastrzelony. Inspektor Maigret z właściwym sobie wdziękiem prowadzi śledztwo.
Tak zaczyna się kolejna powieść o paryskim komisarzu, powieść jak zwykle bardzo dobra, ale co ja tam będę pisać. Ja po prostu lubię książki Simenona z inspektorem Maigretem.

Od dwudziestu lat inspektor Maigret nie może rozwiązać sprawy napadów na paryskich jubilerów. Podejrzewa, że jest w to zamieszany restaurator, który od czterech lat nie wychodzi z domu, jest na wózku inwalidzkim. Opiekuje się nim dużo młodsza kobieta, która kiedyś pracowała na ulicy. Restaurator zostaje zastrzelony. Inspektor Maigret z właściwym sobie wdziękiem prowadzi...

W tym kryminale Maigret rozwikłuje zagadkę zabójstwa starego gangstera, Manuela Palmari, długoletniego znajomego komisarza. Maigret podejrzewa, że Palmari stał za serią napadów na sklepy jubilerskie i zabójstwo może mieć z tym związek. Maigret usiłuje wyciągnąć informacje na temat zabójstwa i biznesów gangstera, od wdowy po Manuelu, Aline, podejrzewa bowiem, że ta sporo wie. I właściwie cała intryga powieści to psychologiczny pojedynek komisarza z Aline.

Książka ma pogodny charakter, bo Maigret jest w dobrym humorze, poza tym trafia na sympatycznego sędziego śledczego, co jest raczej rzadkością w jego pracy, z reguły bowiem ma z sędziami na pieńku.

Jak zwykle intryga kryminalna jest wątlutka, ale książka zawiera ciekawe smaczki.
I tak, Maigret siedzi w knajpie: „Jakaś prostytutka przy kości, z twarzą wypacykowaną różnymi kolorami, uśmiechała się doń naiwnie, nie podejrzewając nawet, kim jest. Żal mu się jej zrobiło i by oszczędzić jej czasu, gestem dał do zrozumienia, że nie reflektuje.” Jakże mi się podoba ich normalne podejście do tych spraw...

Może najciekawsze jest tu jasne pokazanie metody śledczej Maigreta: „Ludzie z uporem maniaka wypytywali go o jego metody. Niektórzy uważali nawet, że są zdolni je przeanalizować, on zaś patrzył na nich z drwiącą ciekawością, ponieważ wiedzieli więcej od niego. Sam najczęściej improwizował, wiedziony instynktem.” I jeszcze „...właśnie w ten sposób komisarzowi udało się pomyślnie zakończyć większość dochodzeń: łażąc po schodach, węsząc po kątach, rozmawiając na prawo i lewo, zadając błahe na pozór pytania, spędzając całe godziny w niekiedy niezbyt godnych polecenia barach.” Kolejny cytat: „Tuziny, tuziny pytań i tyleż samo odpowiedzi, które rejestrowała pamięć Maigreta. Tylko niektóre z nich, być może tylko jedna, w konkretnym momencie nabiorą znaczenia.”

Poza tym rzecz jest dobrze napisana, wciąga, wprost nie mogłem się oderwać, co mi się nieczęsto zdarza w serii z Maigretem.

W tym kryminale Maigret rozwikłuje zagadkę zabójstwa starego gangstera, Manuela Palmari, długoletniego znajomego komisarza. Maigret podejrzewa, że Palmari stał za serią napadów na sklepy jubilerskie i zabójstwo może mieć z tym związek. Maigret usiłuje wyciągnąć informacje na temat zabójstwa i biznesów gangstera, od wdowy po Manuelu, Aline, podejrzewa bowiem, że ta sporo...