Punkt widzenia. Opowiadania i opowieści

Powróciłem po latach do zbioru opowiadań pisarza rosyjskiego pisanych głównie w latach 20. ubiegłego wieku i muszę powiedzieć, że te utwory wcale się nie zestarzały. Nadal można się pośmiać przy lekturze, rozkoszować się stylem Zoszczenki, znakomicie oddanym przez tłumaczy: Eugenię Siemaszkiewicz i Seweryna Pollaka. Poza tym przedstawia autor wspaniały i wcale realistyczny obraz Rosji Sowieckiej z lat dwudziestych, gdy zniszczono stare, przyszło nowe i wszystko było inaczej niż przedtem: lud wszedł na salony, radykalnie zmieniły się obyczaje, zaczęto budować nowe życie. Mamy tu opisy jak się lokatorzy komunałki leją ze sobą, mamy pokazane jak to wszyscy i wszystko kradną, jaką przygodą może być wizyta w łaźni, pobyt w szpitalu, czy podróż pociągiem, dostajemy masę innych śmiesznych i strasznych historii.

Mogę ten zbiór otworzyć na każdej stronie, i od razu zaczynam się śmiać, służy mi jako niezawodny katalizator dobrego humoru. Fakt, że krótkie opowiadania satyryczne, pisane na doraźne zamówienie, prawie w ogóle się nie zestarzały, świadczy o geniuszu tego człowieka, bo satyra to w większości literatura ulotna, która bardzo szybko traci blask i splendor. Paradoksalnie, o wielkości Zoszczenki świadczy też fakt, że w 1948 r. został zaatakowany przez władze partyjne, które nazwały go pisarzem antyradzieckim, od tego czasu miał zakaz druku i do końca życia klepał biedę.
Aby dać próbkę stylu Zoszczenki, zacytuję fragment opowiadania „Narzeczony”, jednego z moich ulubionych. Zaczyna się tak „W tych dniach ożenił się Jegorka Basow. Wziął sobie babę zdrową, mordastą, tak coś około pięciu pudów żywej wagi. W ogólności udało się człowiekowi.” Potem Jegorka opowiada, jak to poszedł w swaty do pewnej kobiety: „Przychodzę. Patrzę – siedzi baba na skrzyni i drapie się w nogę.
– Witajcie – powiadam. - Przestańcie – powiadam – drapać się w nogę, bo mam tu pewną sprawę.
– A to – odpowiada – jedno drugiemu nie przeszkadza.
– No – powiadam – czas jest gorący, sprzeczać się z wami długo nie mogę – wy i ja – nas dwoje, trzeciego nie trzeba, ochajtniemy się, powiadam, i jutro wychodźcie do roboty snopy wiązać.
– Można – powiada – jeśli mnie sobie przyuważycie
Popatrzałem na nią. Widzę, że baba niczego sobie, wszystko tak jak trzeba, tęga i nadaje się do roboty.” I tak dalej, i tym podobne

Bardzo polecam lekturę tego kompletnie zapomnianego u nas a wspaniałego pisarza, można go śmiało postawić w jednym szeregu z Czechowem. Niestety, książka jest trudno dostępna, niewznawiana od lat 80. a szkoda, ten wybitny pisarz z pewnością zasługuje na to, aby go ponownie wydać.

Czytałem książkę, ale głównie słuchałem audiobooka we wspaniałej interpretacji Ireny Kwiatkowskiej, Mieczysława Czechowicza i Jerzego Kamasa.

Powróciłem po latach do zbioru opowiadań pisarza rosyjskiego pisanych głównie w latach 20. ubiegłego wieku i muszę powiedzieć, że te utwory wcale się nie zestarzały. Nadal można się pośmiać przy lekturze, rozkoszować się stylem Zoszczenki, znakomicie oddanym przez tłumaczy: Eugenię Siemaszkiewicz i Seweryna Pollaka. Poza tym przedstawia autor wspaniały i wcale realistyczny...

Po wielu latach wróciłem do satyr Michaiła Zoszczenki i nie żałowałem. Autor w wielce prześmiewczy sposób opisuje w krótkich utworach absurdy komunizmu i mentalność ówczesnych obywateli Kraju Rad. Przez większość lektury banan nie schodził z twarzy, często śmiałem się w głos!
Polecam dla podniesienia natroju.

Po wielu latach wróciłem do satyr Michaiła Zoszczenki i nie żałowałem. Autor w wielce prześmiewczy sposób opisuje w krótkich utworach absurdy komunizmu i mentalność ówczesnych obywateli Kraju Rad. Przez większość lektury banan nie schodził z twarzy, często śmiałem się w głos!
Polecam dla podniesienia natroju.

Krótkie, satyryczne opowieści o ludziach, ich przywarach, mentalnościach i charakterach. Rzeczywistość porewolucyjnej Rosji. Bardzo przyjemnie się czytało. Polecam!

Krótkie, satyryczne opowieści o ludziach, ich przywarach, mentalnościach i charakterach. Rzeczywistość porewolucyjnej Rosji. Bardzo przyjemnie się czytało. Polecam!

Michaił Zoszczenko. Zapomniany, zepchnięty do narożnika prawdziwy mistrz, perła w koronie. Mistrz krótkiej formy, mistrz ciętej riposty, mistrz cienkiego dowcipu. Jego opowiadania to extra liga. Jego odwaga mistrzostwo świata. Jakże jego życiorys nie pasuje to tych dowcipnych, ironicznych opowiadań o rzeczywistości Rosji Sowieckiej, o małych dzielnych ludziach, którzy starali się, na wszelkie możliwe i dostępne sposoby, jakoś sobie z nią radzić. To nie z nich się śmiejemy czytając te opowiadania. Ten śmiech jest wymierzony w tych, którzy tę chorą i skarlałą rzeczywistość stworzyli. I jakże często śmiejemy się do tzw. rozpuku. Bo Zoszczenko pisząc o małości człowieka pisze również o jego niezniszczalnej wielkości. O niezniszczalności narodu ludzkiego. No bo skoro nawet Stalin nie dał rady...

Michaił Zoszczenko. Zapomniany, zepchnięty do narożnika prawdziwy mistrz, perła w koronie. Mistrz krótkiej formy, mistrz ciętej riposty, mistrz cienkiego dowcipu. Jego opowiadania to extra liga. Jego odwaga mistrzostwo świata. Jakże jego życiorys nie pasuje to tych dowcipnych, ironicznych opowiadań o rzeczywistości Rosji Sowieckiej, o małych dzielnych ludziach, którzy...

Jeśli lubicie opowiadania Babla ,Czechowa,to nie sposób nie kochać opowiadań Zoszczenki,krótkie,zabawne,w klimacie ,,mateczki Rosji".

Jeśli lubicie opowiadania Babla ,Czechowa,to nie sposób nie kochać opowiadań Zoszczenki,krótkie,zabawne,w klimacie ,,mateczki Rosji".

Gdy w 1917 roku w Rosji ruszyła machina zmian, najtrudniejsza do zmiany okazała się ludzka mentalność. O tym właśnie jest ten zbiór opowiadań- o zwykłych Rosjaninach, którzy muszą odnaleźć się w nowym, porewolucyjnym porządku. Opowiadania zamieszczone w tym tomie to przewrotne humoreski z lat 20 i 30 poprzedniego wieku. Niektóre trącą trochę myszką, ale inne są zaskakująco aktualne.
Wizyta u lekarza, podróż pociągiem lub zgubienie kalosza-wszystko może być punktem wyjścia do snucia opowieści o ludzkich przywarach. Zoszczenko pisze o prostych sprawach za pomocą prostego języka podszytego kąsiwą ironią. "Punkt widzenia" klimatem przypominał mi trochę Szwejka, a trochę opowiadania Ephraima Kishona ("W tył zwrot, pani Lot!"). Nie jest to lektura przy której będziecie zrywać boki, ale raczej sardonicznie podśmiewać się pod nosem.
Tekstów jest ponad 80 i z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie :)

Gdy w 1917 roku w Rosji ruszyła machina zmian, najtrudniejsza do zmiany okazała się ludzka mentalność. O tym właśnie jest ten zbiór opowiadań- o zwykłych Rosjaninach, którzy muszą odnaleźć się w nowym, porewolucyjnym porządku. Opowiadania zamieszczone w tym tomie to przewrotne humoreski z lat 20 i 30 poprzedniego wieku. Niektóre trącą trochę myszką, ale inne są zaskakująco...

Książka napisana na wesoło bobudza jednak do refleksji. Aktualna na wsze czasy

Książka napisana na wesoło bobudza jednak do refleksji. Aktualna na wsze czasy

uwielbiam!

uwielbiam!

Zoszczenko to autor absolutnie obowiązkowy. Fantastyczne krótkie historie, obnażające obłudę i często zwykłą głupotę obywateli ówczesnej Rosji. Krótkie, zwięzłe i zabawne. Nie sposób się nimi znudzić. :)

Zoszczenko to autor absolutnie obowiązkowy. Fantastyczne krótkie historie, obnażające obłudę i często zwykłą głupotę obywateli ówczesnej Rosji. Krótkie, zwięzłe i zabawne. Nie sposób się nimi znudzić. :)