Krew, którą nasiąkła

Bardzo fajna cześć , szkoda , że dopiero pod koniec naprawdę trzymała w napięciu . Mimo to warto przeczytać

Bardzo fajna cześć , szkoda , że dopiero pod koniec naprawdę trzymała w napięciu . Mimo to warto przeczytać

Zdecydowanie słabsza od swojej pierwszej poprzedniczki i to dużo słabsza. Spodziewałam się, że po średniej "jedynce" autorka "rozkręci" się przy kolejnym tomie, ale (niestety) jest dużo gorzej i czuję się tym faktem niezmiernie rozczarowana. Akcja kompletnie na kolana nie powala bo zdecydowanie za mało się w niej dzieje, a intrygi kryminalnej tyle, że nazwanie tego rasowym kryminałem jest ponadprzeciętną przesadą. Na szczęście czyta się błyskawicznie i to jest zdecydowanie na plus. No a skoro szału nie ma, to raczej nie będę zawracać sobie głowy kontynuowaniem serii.

Słabe to.😕

Zdecydowanie słabsza od swojej pierwszej poprzedniczki i to dużo słabsza. Spodziewałam się, że po średniej "jedynce" autorka "rozkręci" się przy kolejnym tomie, ale (niestety) jest dużo gorzej i czuję się tym faktem niezmiernie rozczarowana. Akcja kompletnie na kolana nie powala bo zdecydowanie za mało się w niej dzieje, a intrygi kryminalnej tyle, że nazwanie tego rasowym...

Zdecydowanie nie poprawia nastroju... za to wciąga i trzyma jak lodowata toń po przeręblą. Przeszywa jak wycie samotnej wilczycy w mroku nocy polarnej i podobnie mrozi krew w żyłach.

Zdecydowanie nie poprawia nastroju... za to wciąga i trzyma jak lodowata toń po przeręblą. Przeszywa jak wycie samotnej wilczycy w mroku nocy polarnej i podobnie mrozi krew w żyłach.

dlaczego mi się spodobała? Zakochany jestem w Skandynawii. Opisy przyrody, postaci to jest to, co daje mi chwilę oddechu, odlotu :). Zbrodnia jest gdzies obok. Najciekawsi sa bohaterowie opowieści....

dlaczego mi się spodobała? Zakochany jestem w Skandynawii. Opisy przyrody, postaci to jest to, co daje mi chwilę oddechu, odlotu :). Zbrodnia jest gdzies obok. Najciekawsi sa bohaterowie opowieści....

Nie potrafię pisać górnolotnych opinii, dlatego napiszę wprost: nie polecam. Restrospekcje, wiele wątków często średnio ciekawych. To nie jest książka, którą czyta się z zapartym tchem. W dodatku główna bochaterka - rozsądna prawniczka, która ze dwa razy wykazała się znajomością prawa karnego na poziomie przeciętnego studenta. Słabo. Nie ma intrygi, nie ma barwnych postaci (poza zamordowaną). Książka mnie nie wciągnęła.

Nie potrafię pisać górnolotnych opinii, dlatego napiszę wprost: nie polecam. Restrospekcje, wiele wątków często średnio ciekawych. To nie jest książka, którą czyta się z zapartym tchem. W dodatku główna bochaterka - rozsądna prawniczka, która ze dwa razy wykazała się znajomością prawa karnego na poziomie przeciętnego studenta. Słabo. Nie ma intrygi, nie ma barwnych postaci...

Może byłaby jedna gwiazdka więcej, ale to analizowanie osobowości głównej bohaterki (zamiast czy też obok szukania mordercy) mnie po prostu zmęczyło. Niemniej generalnie kryminał bardzo dobry.

Może byłaby jedna gwiazdka więcej, ale to analizowanie osobowości głównej bohaterki (zamiast czy też obok szukania mordercy) mnie po prostu zmęczyło. Niemniej generalnie kryminał bardzo dobry.

Może taki jest po prostu urok skandynawskich kryminałów, bo "Krem, którą nasiąkła" była dla mnie kolejna ciężką książką z tego gatunku. Było w niej coś, co mnie odpychało, zniechęcało do brnięcia dalej. Czytałam, bo czytałam, jednak bez żadnej ciekawości, po prostu - żeby odbębnić, dotrzeć do końca, skoro już po nią sięgnęłam. To moja druga książka Asy Larsson, zaraz po "Burzy słonecznej" i muszę powiedzieć, że obie są takie same pod względem językowym, atmosfery i ogólnego klimatu. Nie wiem, czy sięgnę po następne części przygód Rebeki, bo sama bohaterka do tego nie zachęca, ale jeśli już, to na pewno za parę miesięcy, gdy niechęć do tej serii trochę we mnie wyblaknie.

Może taki jest po prostu urok skandynawskich kryminałów, bo "Krem, którą nasiąkła" była dla mnie kolejna ciężką książką z tego gatunku. Było w niej coś, co mnie odpychało, zniechęcało do brnięcia dalej. Czytałam, bo czytałam, jednak bez żadnej ciekawości, po prostu - żeby odbębnić, dotrzeć do końca, skoro już po nią sięgnęłam. To moja druga książka Asy Larsson, zaraz po...

"Krew, którą nasiąkła" jest książką autorstwa jednej z lepszych szwedzkich pisarek. Główną bohaterką tej powieści jest utalentowana prawniczka Rebeka Martinson. Åsa Larsson doskonale opisała stan w jakim znajduje się człowiek po traumatycznych przeżyciach desperacko poszukujący akceptacji i broniący się przed wykluczeniem. Szefowie Rebeki choć próbują grać przyjaciół wiedząc o tym, iż ze strachu przed utratą pracy i akceptacji czy poczucia przynależności do grupy ( jedynym towarzystwem w jakim obraca się kobieta są właśnie jej współpracownicy)Rebeka bez mrugnięcia okiem przyjmie każde zlecenie, polecają jej wykonywać te zdania, których inni nie chcą się podjąć. Tak jest też z pomocą dla pastorów pewnej parafii na północy Szwecji. Rebeka jednak zamiast zająć się jedynie doradztwem finansowym angażuje się w śledztwo w sprawie morderstwa pastor Mildred Nilsson.

Tutaj przerwę opowiadanie o fabule, żeby podać kilka danych statystycznych i poczynić pewne własne spostrzeżenia. Z najnowszych badań jakie udało mi się znaleźć wynika, że ponad 60 procent mieszkańców Szwecji to ludzie niewierzący bądź agnostycy natomiast pozostali to przeważnie członkowie Kościoła narodowego Szwecji czyli luterańskiego. Inne wyznania to naprawdę mniejszość.
Takie dane pozwalają mi zrozumieć dlaczego poznając kolejnych bohaterów literatury skandynawskiej dowiaduję się, że są oni ateistami ( Tora bohaterka stworzona przez Yrsę Sigurdardottir, Wallander Mankella, Maria Kallio Leeny Lehtolainen, Liesbeth Salander i Michael Blomqvist Stiega Larssona ). Zazwyczaj ludzie bardzo wierzący przedstawiani w powieściach należą do jakiegoś ortodoksyjnego odłamu prostestantów albo sekty ( jak choćby w " Zanim nadejdzie mróz" Henninga Mankella) i zazwyczaj ślepo przestrzegają zakazów i nakazów religii. Asa Larsson też chyba kiedyś musiała zrazić się do " Kościoła" ponieważ w pierwszej ze swoich książek "Burza z krańców ziemi" napisała " Ludzie słabi często ciągną do Kościoła, zresztą tak jak ludzie, którzy chcą mieć władzę nad słabymi". Niestety nie udało mi się jeszcze przeczytać tej powieści czego bardzo żałuję, ale za to obejrzałam film z Izabelą Skorupco oparty na jej motywach. Film ukazuje hipokryzję pastorów jednej z parafii położonej w miejscowości na północy Szwecji. Jeden okazuje się pedofilem ( plus taki, że sam rozumie jak bardzo źle czyni i zgadza się, żeby skorzystano z tego najbardziej radykalnego sposobu aby ukrócić ten proceder...) drugi choć poważany przez miejscową społeczność i uznawany za człowieka pełnego cnót zdradza żonę i wykorzystuje swoją uczennicę.
W " Burzy z krańców ziemi" można też zobaczyć do czego prowadzi literalna interpretacja Słowa Bożego i fanatyczna wiara : w jednej ze scen jeden z duchownych każe zabić dwie małe dziewczynki twierdząc, że Pan chce je mieć przy sobie. Dowiadujemy się, że Rebeka kiedyś też należała do tego Kościoła, ale odeszła.

Temat jednak widocznie nie daje spokoju pisarce ponieważ postanawia go poruszyć także w kolejnej książce. W "Krwi, którą nasiąkła". Robi to tylko w inny sposób. Zamordowana pastor Mildred Nilsson choć dla wielu była postacią kontrowersyjną i została niejednoznacznie ukazana myślę, że jednak to jej postać miała odgrywać rolę tej "dobrej".

"Krew, którą nasiąkła" jest książką autorstwa jednej z lepszych szwedzkich pisarek. Główną bohaterką tej powieści jest utalentowana prawniczka Rebeka Martinson. Åsa Larsson doskonale opisała stan w jakim znajduje się człowiek po traumatycznych przeżyciach desperacko poszukujący akceptacji i broniący się przed wykluczeniem. Szefowie Rebeki choć próbują grać przyjaciół...

Druga część historii o Rebece Martinsson. Po triagicznych wydarzeniach z pierwszej książki Rebeka próbuje dojść do siebie. Samodzielnie wymyśloną terapią ma być powrót w rodzinne strony przy okazji jednej ze spraw, w których pomaga. Trafia w sam środek śledztwa morderstwa pastor, która była lokalną feministką, co nie podobało się wielu szychom w regionie. Wielu ludzi chowało do niej urazę. Rebece nie będzie dane w spokoju się pozbierać. Mimo,że czasami Rebeka jest trochę obok głównego śledztwa, książka wciąga, bo czytelnik ma okazję zaobserwować więcej niż widzą bohaterowie. Ujawniają się mroczne tajemnice, romanse i niesnaski. Ale nic nie prowadzi wprost do mordercy.

Druga część historii o Rebece Martinsson. Po triagicznych wydarzeniach z pierwszej książki Rebeka próbuje dojść do siebie. Samodzielnie wymyśloną terapią ma być powrót w rodzinne strony przy okazji jednej ze spraw, w których pomaga. Trafia w sam środek śledztwa morderstwa pastor, która była lokalną feministką, co nie podobało się wielu szychom w regionie. Wielu ludzi...

Za dużo wątków, za mało konkretów. Mimo to czyta się szybko i z zainteresowaniem.

Za dużo wątków, za mało konkretów. Mimo to czyta się szybko i z zainteresowaniem.