W bagnie

Naprawdę dobra książka. Słuchałam audiobooka i pomimo pokręconych nazwisk i nazw słucha sie b dobrze. Taki dobrze skomponowany twór i tło społeczne i problemy rodzinne i morderstwo. Polecam

Naprawdę dobra książka. Słuchałam audiobooka i pomimo pokręconych nazwisk i nazw słucha sie b dobrze. Taki dobrze skomponowany twór i tło społeczne i problemy rodzinne i morderstwo. Polecam

Pokaż mimo to

Kiedy zaczęłam czytać tą powieść, spodziewałam się oczywiście opowieści o rodzinie, która w związku z jakąś traumą z przeszłości doprowadziła do tragedii. I tak właśnie jest. Ale nie aż takiego efektu się spodziewałam. Ta historia prowadzona jest dość niepozornie przez większą część, aż w pewnym momencie przeżywa się trzęsienie ziemi. Brawo dla autora! W Bagnie łyka się za jednym zamachem. To jest książka na jedno popołudnie. Praktycznie nieodkładalna.
Historia nie oszczędza czytelnika – opisy są dość brutalne, bohaterowie są raczej skrajni w odbiorze. Do tego imiona, nazwiska i nazwy własne są gimnastyką dla zwojów mózgowych. Sama Islandia jest zimna, nieprzychylna, ale gdzie indziej na świecie można zjechać samochodem na gejzer zamiast do rowu?
Nie wiem ile razy powiedziałam (a ile jeszcze powiem), że kocham skandynawów, jednak tak po prostu jest. Oni są wszechstronnymi powieściopisarzami, potrafią opowiadać jak nikt inny. Indridason jest Islandczykiem (więc nie do końca Skandynawem) i ten język jest jeszcze bardziej oszczędny niż tradycyjnie u skandynawskich pisarzy. Do tego relacje rodzinne są jeszcze bardziej surowe i chłodne – chociaż nadal bardzo wspierające, ale w inny sposób niż znany nam.
Bardzo podoba mi się śledztwo, które prowadzi do rozwiązania zagadki. Świetny jest finał historii. Dobrze przemyślany plot twist. O fabule nie będę opowiadać, bo to przecież kryminał, więc cokolwiek powiem, to będzie spojler. Do tego książka jest cienka, więc jak się można domyślać nie ma tam zbędnego przegadania akcji. Ja polecam Indridasona, bo to mądry pisarz.
Prywatnie powiem, że dwa lata temu byłam na spotkaniu autorskim z pisarzem i jego polskim tłumaczem – panem Jackiem Godkiem – i w mojej ocenie Indridason jest przesympatycznym człowiekiem. Pan Jacek Godek oczywiście też. A przysłuchiwanie się ich rozmowie po islandzku było niezapomnianym przeżyciem :)

Kiedy zaczęłam czytać tą powieść, spodziewałam się oczywiście opowieści o rodzinie, która w związku z jakąś traumą z przeszłości doprowadziła do tragedii. I tak właśnie jest. Ale nie aż takiego efektu się spodziewałam. Ta historia prowadzona jest dość niepozornie przez większą część, aż w pewnym momencie przeżywa się trzęsienie ziemi. Brawo dla autora! W Bagnie łyka się za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Melancholijna, mroczna i ponura jak pogoda w Islandii. Morderstwo jest tylko tłem dla całej powieści, gdzie głównym wątkiem są problemy społeczne takie jak gwałty, molestowanie, poniżanie kobiet, uzależnienia i śmiertelne choroby. Autor porusza wiele problemów społecznych, które przedstawia z perspektywy różnych stron. Niby nic się nie dzieje, niby śledztwo toczy się wolnym rytmem, niby bohaterowie są tacy nijacy, ale jednak w całości ta książka ma coś w sobie i wciąga nas jak bagno.

Melancholijna, mroczna i ponura jak pogoda w Islandii. Morderstwo jest tylko tłem dla całej powieści, gdzie głównym wątkiem są problemy społeczne takie jak gwałty, molestowanie, poniżanie kobiet, uzależnienia i śmiertelne choroby. Autor porusza wiele problemów społecznych, które przedstawia z perspektywy różnych stron. Niby nic się nie dzieje, niby śledztwo toczy się wolnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Melancholia aż bije z tej książki. Fabuła wydała mi się mętna a jednocześnie ciekawa. Niestety bohaterowie nie zdobyli ani trochę mojej sympatii. Wszyscy są ponurzy, tacy sami. Żadnej oryginalności w tej kwestii.

Melancholia aż bije z tej książki. Fabuła wydała mi się mętna a jednocześnie ciekawa. Niestety bohaterowie nie zdobyli ani trochę mojej sympatii. Wszyscy są ponurzy, tacy sami. Żadnej oryginalności w tej kwestii.

Pokaż mimo to

Ależ ten autor pisze depresyjne książki… Nie zrozumcie mnie źle, one są ciekawe, jednak tak ciężkie, że mam po nich doła…
Samo śledztwo bardzo ciekawie poprowadzone, może wydać się toporne, ale z każdą kolejną kartką powieści dowiadujemy się więcej, nie tylko o sprawcy, ale i o ofierze… Ciekawa pozycja, ale trudna.

Ależ ten autor pisze depresyjne książki… Nie zrozumcie mnie źle, one są ciekawe, jednak tak ciężkie, że mam po nich doła…
Samo śledztwo bardzo ciekawie poprowadzone, może wydać się toporne, ale z każdą kolejną kartką powieści dowiadujemy się więcej, nie tylko o sprawcy, ale i o ofierze… Ciekawa pozycja, ale trudna.

Pokaż mimo to

Podoba mi się, tylko te mazwiska, nawet nie wiem czy to kobiece czy męskie. Podoba mi się dojście do prawdy

Podoba mi się, tylko te mazwiska, nawet nie wiem czy to kobiece czy męskie. Podoba mi się dojście do prawdy

Pokaż mimo to

Deszczowo, jesiennie, szaro-buro i ponuro. Zaniedbany dom samotnego starca. Właściwa oprawa dla morderstwa? Dodajmy dziwnego morderstwa, bowiem morderca zostawia przy zwłokach kartkę z napisem: „ja to on”.
Śledztwo się ślimaczy, nie ze względu na opieszałość czy nieporadność Erlendura Sveinssona, borykającego się z uzależnieniami własnych dzieci, lecz ze względu na pojawiające się nowe wątki, mroczne tajemnice zamordowanego. Trudno bowiem w tym przypadku mówić o ofierze. Biorąc pod uwagę przeszłość zamordowanego, sytuację, w której znajduje się główny śledczy i lokalizację miejsca zbrodni trzeba przyznać, że tytuł tego kryminału jest niezwykle trafny.
Mimo mrocznego klimatu czyta się szybko.

Deszczowo, jesiennie, szaro-buro i ponuro. Zaniedbany dom samotnego starca. Właściwa oprawa dla morderstwa? Dodajmy dziwnego morderstwa, bowiem morderca zostawia przy zwłokach kartkę z napisem: „ja to on”.
Śledztwo się ślimaczy, nie ze względu na opieszałość czy nieporadność Erlendura Sveinssona, borykającego się z uzależnieniami własnych dzieci, lecz ze względu na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

jeden trup, żadnego punktu zaczepienia, jak dojść prawdy? Sumienną pracą, zaangażowaniem i logicznym myśleniem.

jeden trup, żadnego punktu zaczepienia, jak dojść prawdy? Sumienną pracą, zaangażowaniem i logicznym myśleniem.

Pokaż mimo to

Jest to moja pierwsza styczność z tym autorem i muszę przyznać, że udana, choć krótka. Jak na debiutanta w czytaniu kryminałów, książka spełniła moje oczekiwania. Jest prawie pewne, że sięgnę po inną pozycję tego autora.

Jest to moja pierwsza styczność z tym autorem i muszę przyznać, że udana, choć krótka. Jak na debiutanta w czytaniu kryminałów, książka spełniła moje oczekiwania. Jest prawie pewne, że sięgnę po inną pozycję tego autora.

Pokaż mimo to

Ciekawy kryminał z mocno rozbudowanym tłem obyczajowym. Sama zagadka "kto zabił?" jest jedynie pretekstem do przedstawiania różnych ludzi, ich sposobów myślenia,, oraz do zadawania wielu pytań, na które trudno jednoznacznie odpowiedzieć.
Policjant Erlendur Sveinsson dosłownie rozkopuje przeszłość zabitego, rozmawia z kobietami, które go kiedyś znały , interesuje się badaniami genetycznymi, i zastanawia się czy kolekcjonowanie organów zmarłych osób dla potrzeb medycyny jest neutralne. Czy może jednak jest raczej obrzydliwe.

Czy chcielibyście aby wasze ciało, po śmieci, leżało w formalinie w szafie jakiegoś naukowca? Dobrego naukowca i dla dobra nauki oczywiście.
Czy myśleliście kiedyś o tym, jak silne są więzy genetyczne I czy dla dobra nauki powinno się zbierać informacje o danych genetycznych?
Albo jak żyć, gdy się ma córkę narkomankę? I czy rodzice są winni, jeśli ich dziecko staje się przestępcą.

Ciekawy kryminał z mocno rozbudowanym tłem obyczajowym. Sama zagadka "kto zabił?" jest jedynie pretekstem do przedstawiania różnych ludzi, ich sposobów myślenia,, oraz do zadawania wielu pytań, na które trudno jednoznacznie odpowiedzieć.
Policjant Erlendur Sveinsson dosłownie rozkopuje przeszłość zabitego, rozmawia z kobietami, które go kiedyś znały , interesuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to