Widzieć, nie patrzeć.

Charakter publikacji idealnie oddaje cytat (a tych jest naprawdę sporo) Alex W. White'a:
„Zadaniem projektanta jest przygotować publikację, która przekazuje informację w sposób efektywny, wymagającą od czytającego minimalnego wysiłku.”

Tę książeczkę przeczytałam wraz z innymi przyjemnymi lekturami wprowadzającymi w tematykę typografii – tak dla rozpędu i zrozumienia tematu (mowa tu o: "Pierwsza pomoc w typografii" i "Lettera Magica".)
W swojej formie, zarówno wizualnej jak i treściowej jest bardzo dobrze; po lekturze całości dostrzegamy, że Bierkowski w swoim eseju nie stara się być wizjonerem; forma wizualna "O typografii" jest potwierdzeniem zasad, które autor zebrał stosuje i stara się w sposób treściwy przekazać również nam. Mamy tu więc cytaty pierwszoligowych nazwisk z tytułowej dziedziny: Lupton, Bringhurst, Morison, Warde, Ruder... a całość dopełniona przykładami zastosowań tych zasad w praktyce, np. plakatów, gdzie typo odgrywa wielką rolę, służąc skutecznemu przekazowi.

Nie żałuję tej lektury. Obecnie trudna do dostania; polecam poszukać bo idealnie dopełnia "suche" treści proponowane przez autorów podręczników typografii.

Widzieć, nie patrzeć.

Charakter publikacji idealnie oddaje cytat (a tych jest naprawdę sporo) Alex W. White'a:
„Zadaniem projektanta jest przygotować publikację, która przekazuje informację w sposób efektywny, wymagającą od czytającego minimalnego wysiłku.”

Tę książeczkę przeczytałam wraz z innymi przyjemnymi lekturami wprowadzającymi w tematykę typografii – tak dla...

Typografia, jeśli już ma być sztuką, to według mojego rozeznania sztuką użytkową. Przypadłością tej sztuki przez wielkie S jest przedziwna zdolność wszelkiej maści specjalistów do pisania bardzo obszernych dzieł teoretycznych o tym, czym w zasadzie sztuka jest, a czym nie, jak ją rozumieć, interpretować i czemu ma służyć. No i doczekałam się chwili, w której przeczytałam dziełko o podobnej tematyce, traktujące o typografii.
Uczucia mam mieszane - z jednej strony dostrzegam potrzebę i użyteczność takiego eseju oraz stosunkowo prosty i mało hermetyczny język, z drugiej zastanawiam się, czy naprawdę potrzebna była taka oprawa żeby powiedzieć, że tekst jest ładny, kiedy jest czytelny i przez to użyteczny, a forma zewnętrzna koresponduje z treścią, bo do tego w gruncie rzeczy sprowadza się sens eseju pana Bieńkowskiego.
Książeczka ta, swoją drogą, jest pięknym paradoksem. Mamy bowiem esej o sztuce składania przejrzystego i pięknego, bo użytecznego tekstu w książce, której ilustracje, forma przypisów i cała wizualna strona skutecznie odwracają uwagę od ciągu myśli autora.
Piękna jest, owszem. Tylko dziwiłam się, czemu jest poświęcona składaniu tekstu, a nie layoutowi albo sztuce ilustrowania książki. Ocena zatem wypadkowa - za treść by było naciągane pięć, za ilustracje osiem.

Typografia, jeśli już ma być sztuką, to według mojego rozeznania sztuką użytkową. Przypadłością tej sztuki przez wielkie S jest przedziwna zdolność wszelkiej maści specjalistów do pisania bardzo obszernych dzieł teoretycznych o tym, czym w zasadzie sztuka jest, a czym nie, jak ją rozumieć, interpretować i czemu ma służyć. No i doczekałam się chwili, w której przeczytałam...