Wyjątkowa pozycja, szokujaca, pokazująca prawdę Indii do bólu.
Polecam. Troche mnie zadziwiają opinie negatywne, ale ... każdy ma prawo do swojej.
Indie właśnie takie są, piekne, ogromne, bogate i okropne, marne i podłe - pisarzowi udało sie uchwycic miłość i nienawiść do tego przedziwnego kraju.
Ja w Indiach kocham góry, nienawidzę wielkich miast, w których jest skrajna bieda wylewająca się rynsztokami. Kult zwierząt doprowadza do tego, że krowy na Dehlijskich ulicach zżeraja z głodu śmieci, kartony i wszystko, co człowiek tam wyrzuci. A wyrzuca wszystko, co mu niepotrzebne. Załatwia swoje potrzeby fizjologiczne w różnych zakątkach. Idziesz na targ pełen pachnących przypraw, a za rogiem wpadacz w zapierający dech smród zakamarka.
Kobiety w pieknych, kolorowych sari i biedacy w przepaskach na biodrach,albo i bez nich.
Piekne wille i ludzie żyjacy na ulicach.
Bramini i nietykalni.
Takie sa Indie, piękne i szpetne jednocześnie.

Wyjątkowa pozycja, szokujaca, pokazująca prawdę Indii do bólu.
Polecam. Troche mnie zadziwiają opinie negatywne, ale ... każdy ma prawo do swojej.
Indie właśnie takie są, piekne, ogromne, bogate i okropne, marne i podłe - pisarzowi udało sie uchwycic miłość i nienawiść do tego przedziwnego kraju.
Ja w Indiach kocham góry, nienawidzę wielkich miast, w których jest skrajna...

„To podróż przez Indie śladami uryn i martwych ciał” - tak pisała o niej Niwemang. Czytałam książkę jakiś czas temu i zrobiła na mnie duże wrażenie. Ciekawa byłam przedstawianych miejsc – Delhi, Bombaju, dżungli w Madhya Pradesh, czy demitologizowanego Goa z wegetującymi w nałogu podstarzałymi hippisami, którzy tu kiedyś ruszyli w poszukiwaniu raju. Jedziesz po raj, znajdujesz piekło. Także w sobie. Boję się swojej konfrontacji z nędzą Indii i tego, co zrobię w Indiach z radami typu „nie dawaj nędzarzom nic, bo będziesz musiała tylko dawać i dawać”. Swoją drogą ciekawe, że właśnie Francuzi z taką żarliwością potrafią pokazać drastycznie to, co w Indiach boli (drugi to Lapierre w „Miasto Radości” i „Noc wolności”). Z „Pariasów” wypisałam sobie motto z Nietzschego „Nie spoglądaj na samo dno przepaści, jeśli nie chcesz, żeby przepaść zwróciła ci nagle twe spojrzenie” i z Marka Twaina „Indie, jedyna kraina, która wszyscy ludzie chcieliby obejrzeć, a kiedy już ją ujrzą, nawet tylko przelotnie, nie oddaliby tego, co zobaczyli za wszystkie inne widoki na świecie razem wzięte”. Jeden budzi grozę, drugi ciekawość.

„To podróż przez Indie śladami uryn i martwych ciał” - tak pisała o niej Niwemang. Czytałam książkę jakiś czas temu i zrobiła na mnie duże wrażenie. Ciekawa byłam przedstawianych miejsc – Delhi, Bombaju, dżungli w Madhya Pradesh, czy demitologizowanego Goa z wegetującymi w nałogu podstarzałymi hippisami, którzy tu kiedyś ruszyli w poszukiwaniu raju. Jedziesz po raj,...

Przeczytałem tę książkę, bo chciałem zapoznać się z innym (po powieści "Gorzkie gody") utworem pisarza. Powieść została napisana po to, żeby szokować czytelnika sposobem likwidacji biedy w Indiach, polegającym na dyskretnym pozbawianiu życia nędzarzy i ludzi z marginesu społecznego. Wartość fabuły powieści oceniam na jeden w skali dziesięciostopniowej. Książki nie warto dodawać do domowej biblioteki.

Przeczytałem tę książkę, bo chciałem zapoznać się z innym (po powieści "Gorzkie gody") utworem pisarza. Powieść została napisana po to, żeby szokować czytelnika sposobem likwidacji biedy w Indiach, polegającym na dyskretnym pozbawianiu życia nędzarzy i ludzi z marginesu społecznego. Wartość fabuły powieści oceniam na jeden w skali dziesięciostopniowej. Książki nie warto...