Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„To podróż przez Indie śladami uryn i martwych ciał” - tak pisała o niej Niwemang. Czytałam książkę jakiś czas temu i zrobiła na mnie duże wrażenie. Ciekawa byłam przedstawianych miejsc – Delhi, Bombaju, dżungli w Madhya Pradesh, czy demitologizowanego Goa z wegetującymi w nałogu podstarzałymi hippisami, którzy tu kiedyś ruszyli w poszukiwaniu raju. Jedziesz po raj, znajdujesz piekło. Także w sobie. Boję się swojej konfrontacji z nędzą Indii i tego, co zrobię w Indiach z radami typu „nie dawaj nędzarzom nic, bo będziesz musiała tylko dawać i dawać”. Swoją drogą ciekawe, że właśnie Francuzi z taką żarliwością potrafią pokazać drastycznie to, co w Indiach boli (drugi to Lapierre w „Miasto Radości” i „Noc wolności”). Z „Pariasów” wypisałam sobie motto z Nietzschego „Nie spoglądaj na samo dno przepaści, jeśli nie chcesz, żeby przepaść zwróciła ci nagle twe spojrzenie” i z Marka Twaina „Indie, jedyna kraina, która wszyscy ludzie chcieliby obejrzeć, a kiedy już ją ujrzą, nawet tylko przelotnie, nie oddaliby tego, co zobaczyli za wszystkie inne widoki na świecie razem wzięte”. Jeden budzi grozę, drugi ciekawość.