Tym razem trudny temat nazistowskich eksperymentów, które wpłynęły na wiele ludzkich istnień. Ciężko oderwać się od czytania tej historii.

Tym razem trudny temat nazistowskich eksperymentów, które wpłynęły na wiele ludzkich istnień. Ciężko oderwać się od czytania tej historii.

Drużyna A.
Pod tym pozornie infantylnym pojęciem, przypominającym kreskówki dla dzieci, kryje się siła szwedzkiej policji kryminalnej zwanej potocznie Rikskrimem. Jednostka do zadań specjalnych o charakterze międzynarodowym. Pięciu mężczyzn i dwie kobiety na czele z szefem operacyjnym, którzy niejedno razem przeszli, niejedną sprawę doprowadzili do końca i nieraz spojrzeli śmierci w oczy, mając na sumieniu życie drugiego człowieka, ale za każdym razem, chociaż poranieni fizycznie i psychicznie i zmagający się z własnymi słabościami, zaczynali od nowa. Tak było w poprzednich trzech odsłonach opowiadających o pracy operacyjnej tej wyjątkowej komórki szwedzkiej policji i tak jest i tym razem w kolejnej, czwartej odsłonie cyklu z Drużyną A.
Jan-Olov Hultin, szef operacyjny, po przymusowym odejściu na emeryturę, ponownie objął dowództwo nad ekipą, której członków traktował bardziej jak własne dzieci niż podległych mu policjantów. Spotykali się tam, gdzie zawsze. W budynku sztokholmskiej policji. W sali, której nigdy nie rozświetlały promienie słoneczne. Tak jakby ponure sprawy domagały się ponurego pomieszczenia. Zadania, które tym razem trafiły tutaj, pozornie nie były ze sobą powiązane. Musieli więc znaleźć punkty wspólne dwóch nietypowych morderstw. Greka-imigranta na wpół zjedzonego przez rosomaki na terenie Skansenu i profesora Leonarda Sheinkmana powieszonego na terenie cmentarza żydowskiego. Dwóch mężczyzn – alfonsa i kandydata do nagrody Nobla, których dzieliła narodowość, pochodzenie, przeszłość, wiek i sposób zarabiania na życie, a łączył jedynie rodzaj śmierci i narzędzia zbrodni oraz jedno słowo napisane przez nich tuż przed śmiercią – Epivu.
Początkowy, wydawałoby się prosty wątek śledztwa, jakim był europejski handel kobietami, w miarę odkrywania przez Drużynę A, kolejnych spraw, zdarzeń, osób zamieszanych w morderstwa i wątków, prowadzących aż do Włoch i na Ukrainę, zamienił się w śledztwo historyczne, sięgające niemieckich obozów koncentracyjnych, niemających nic wspólnego z neutralnie humanitarną Szwecją.
Jednak autor zadaje pytanie – Czy aby na pewno?
W ten swoisty, bo literacki sposób, wykorzystując do tego wątek bogiń zemsty z trylogii tragicznej Oresteja Ajschylosa, próbuje uświadomić swoim rodakom, że szwedzki raj, w którym żyją, odgradzając się od problemów europejskich, zbudowany jest na krzywdzie i zrabowanych majątkach innych ludzi. Przypomina, że to właśnie tutaj, w tym kraju powstała i rozwinęła się myśl higieny rasowej, z takim rozmachem rozwinięta i wypraktykowana przez Niemców w czasie II wojny światowej. I mówienie – "Nie było nas tam, nie jesteśmy w stanie tego zrozumieć, nie mamy z tym nic wspólnego, to nie nasza sprawa. – to, według autora, obrzydliwe połączenie szwedzkiej ahistoryczności i szytej grubymi nićmi neutralności".
Autor przy tym jest bardzo bezpośredni, wyrzucając brutalnie Szwedów z raju zbudowanym na trupach milionów pomordowanych Żydów, mówiąc wprost – "B y l i ś m y tam. M a m y z tym coś wspólnego. M o ż e m y to zrozumieć. M u s i m y". Rozstrzelenie liter w pierwszych wyrazach cytowanych zdań, dodatkowo podkreśla akcent powinności, ale też pasję, emocje i determinację autora przesłania.
A potem wyjaśnia dlaczego.
Świat współczesny z nowoczesnymi państwami i zachodnioeuropejskim stylem życia, w którym króluje konsumpcjonizm, gdzie "łatwo się żyło, trawiło, łatwo też się pieprzyło", a drugiego człowieka traktuje się, jak przedmiot zysku i handlu, nie sprzyja zamianie Erynii w eumenidy, jak w tragedii Ajschylosa. Współczesne społeczeństwo państw zachodnioeuropejskich w obecnej wersji, nigdy na to nie pozwoli. Zawsze znajdzie się ktoś, kto pod postacią faszyzmu, ekonomii, wojowników o wolność czy terroryzmu, będzie domagał się wyrównania dziedziczonych krzywd i zemsty pojmowanej jako sprawiedliwość. To brutalna ingerencja w świadomość zadowolonego Szweda (i nie tylko!),boleśnie szczera diagnoza współczesnej kondycji moralnej społeczeństwa i przerażająca wizja europejskiej przyszłości oraz kierunków rozwoju cywilizacji pod bardzo niepozorną maską powieści kryminalnej. Jednak ciężaru powagi przesłania nie czułam w trakcie czytania, dobrze bawiąc się z Drużyną A (mają spore poczucie humoru!) i podążając niebezpiecznym tropem wielu wątków śledztwa, całkowicie pochłaniającego moją uwagę. Ciężar tej myśl przewodniej powieści dopadł mnie niczym boginie zemsty, dopiero po doczytaniu ostatniej strony.
I na tym polega właśnie talent autora powieści, które bawią, wstrząsając świadomością.
naostrzuksiazki.pl

Drużyna A.
Pod tym pozornie infantylnym pojęciem, przypominającym kreskówki dla dzieci, kryje się siła szwedzkiej policji kryminalnej zwanej potocznie Rikskrimem. Jednostka do zadań specjalnych o charakterze międzynarodowym. Pięciu mężczyzn i dwie kobiety na czele z szefem operacyjnym, którzy niejedno razem przeszli, niejedną sprawę doprowadzili do końca i nieraz spojrzeli...

Arne Dahl nigdy nie zawodzi. Kolejna część opowiadająca o drużynie A dorównuje poziomem poprzednim. Nie można się oderwać. Autor mistrzowsko prowadzi czytelnika przez zawiłości kolejnej interesującej sprawy kryminalnej.
Polecam!

Arne Dahl nigdy nie zawodzi. Kolejna część opowiadająca o drużynie A dorównuje poziomem poprzednim. Nie można się oderwać. Autor mistrzowsko prowadzi czytelnika przez zawiłości kolejnej interesującej sprawy kryminalnej.
Polecam!

Intryga całkiem niezła sięgająca lat wojny, choć niektóre pomysły na fabułę wydają się niekiedy bardzo dziwne.

Intryga całkiem niezła sięgająca lat wojny, choć niektóre pomysły na fabułę wydają się niekiedy bardzo dziwne.

Dalej twierdzę,że styl Arne Dahla to największy atut tej serii. Stworzył fantastyczną grupę inteligentnych bohaterów,których uwielbiam słuchać podczas ich wewnętrznych monologów. Tym razem śledztwo nie porwało mnie,tak jak w poprzednich częściach.Wydaję mi się,że było zbyt efektownie. Nie mniej polecam wszystkim i na pewno wkrótce wezmę się za piątą część.

Dalej twierdzę,że styl Arne Dahla to największy atut tej serii. Stworzył fantastyczną grupę inteligentnych bohaterów,których uwielbiam słuchać podczas ich wewnętrznych monologów. Tym razem śledztwo nie porwało mnie,tak jak w poprzednich częściach.Wydaję mi się,że było zbyt efektownie. Nie mniej polecam wszystkim i na pewno wkrótce wezmę się za piątą część.

Jak pierwsza i druga część mnie nie zachwyciły, tak Europę blues przeczytałam raz dwa. Wciągające i zaskakujące wątki, charakterystyczne postacie. Jestem pod wrażeniem. Nie mogę doczekać się chwili, kiedy dowiem się, co przyniosą kolejne części.

Jak pierwsza i druga część mnie nie zachwyciły, tak Europę blues przeczytałam raz dwa. Wciągające i zaskakujące wątki, charakterystyczne postacie. Jestem pod wrażeniem. Nie mogę doczekać się chwili, kiedy dowiem się, co przyniosą kolejne części.

Odkrycie, że skandynawskie kryminały to nie tylko Mannkell i Nesbo jest uczuciem przyjemnym. Nawet jeżeli jest frazą powtarzaną po raz czwarty, przy okazji zapoznania się z kolejną książką tego samego autora. Jest nią "Europa blues". Arne Dahl ma w swoim warsztacie pisarskim cechę, która powoduje, że konstrukcja wykreowanych historii wciąga czytelnika jak w wir. Mógłbym napisać "efekt wow", "super fabuła" lub też "dokładnie skonstruowana intryga", ale jakim zwrotem bym nie opisał poszczególnych książek Dahla, to będą pewnie zbyt przerysowane dla przeciętnego odbiorcy. Dahl pisze tak, że wywoła w Tobie efekt zaskoczenia, zaciekawienia, i nieodpartej żądzy dowiedzenia się, jak dalej potoczy się historia. Nazwę to "truskawką na torcie" (oczywiście, że wisienką) lub bukietem smaków w dobrym winie.

Historia z roku 2000. W różnych, nieistotnych dla recenzji (żeby nie spoilerować) okolicznościach giną w Sztokholmie różni ludzie. Giną, ale łączy je wspólny mianownik, bądź to w formie morderstwa, bądź też potencjalnej osoby, która mogła tego dokonać. W tle przewija się wątek handlu kobietami, prostytucji, ale również pewnej historii ostatnich tygodni II wojny światowej. Wszystko połączone ściśniętą pętlą wzmożonej pracy Drużyny A, która tym razem nabierze prawdziwego europejskiego rozmachu.

Oceniając, mam mętlik. Bardzo wysoka ocena powinna być sumą "czytelności" (odmiana grywalności) oraz klasy książki. Kryminały stworzone przez Dahla, podobnie jak te pisane przez Henninga Mankella zalicza się do podgatunku "kryminał społeczny", które poza utartym schematem "dobro zwalcza zło" opisują także problemy społeczne współczesnej Europy. Czy to wystarcza na wysoką ocenę? Książka powinna z jednej strony być rozrywką, z drugiej prowokować do przemyśleń. Podana w formie sensacyjnej spełnia bardziej ten pierwszy warunek.

Odkrycie, że skandynawskie kryminały to nie tylko Mannkell i Nesbo jest uczuciem przyjemnym. Nawet jeżeli jest frazą powtarzaną po raz czwarty, przy okazji zapoznania się z kolejną książką tego samego autora. Jest nią "Europa blues". Arne Dahl ma w swoim warsztacie pisarskim cechę, która powoduje, że konstrukcja wykreowanych historii wciąga czytelnika jak w wir. Mógłbym...

Mordercze prostytutki akrobatki, naćpane rosomaki,coś by z dziwnych pomysłów jeszcze się znalazło. Nie polecam.

Mordercze prostytutki akrobatki, naćpane rosomaki,coś by z dziwnych pomysłów jeszcze się znalazło. Nie polecam.

Dobry, ciekawy kryminał z wielowymiarową fabułą i z kilkoma minusami niestety.

Przez pierwsze 40-60% książki mozolnie wraz z detektywami śledzimy kolejne tropy, zgłębiamy okoliczności, przesłuchujemy świadków i badamy dowody. Jest rzemieślniczo. Mało akcji dużo faktów i poszlak. Czytelnik musi się sam pobawić w ich dopasowywanie. Dobrze to wyszło.

Kolejne 40% to coraz lepiej ułożona układanka. Mniej jest mylących dowodów i powoli historia klaruje się. Skręcamy w stronę sensacji, ale w dalszym ciągu jest dobrze.

Ostatnie 10% to rozwiązanie zagadki, które w wielu miejscach okazuje się stanowczo za "grubo szyte". Jednak dotyczy to bardziej nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności niż błędów logicznych. Trochę rozczarowuje, ale mrużąc oczy da się przeżyć.

Dobry, ciekawy kryminał z wielowymiarową fabułą i z kilkoma minusami niestety.

Przez pierwsze 40-60% książki mozolnie wraz z detektywami śledzimy kolejne tropy, zgłębiamy okoliczności, przesłuchujemy świadków i badamy dowody. Jest rzemieślniczo. Mało akcji dużo faktów i poszlak. Czytelnik musi się sam pobawić w ich dopasowywanie. Dobrze to wyszło.

Kolejne 40% to coraz...

Było mi potwornie nudno, pomimo obiecującego początku. Zbyt wiele wszystkiego naraz, a ja im dalej tym mniejszą miałam ochotę na wiązanie, co się z czym je.

Dodam jeszcze jedną rzecz, którą pominęłam dotąd, a występuje bodajże od pierwszej części. Analizy aktualnego stanu śledztwa, wielokrotne. Nie lubię jak autor powtarza, skrupulatnie wyjaśnia, tym samym przypominając, naświetlając o co chodzi od początku, czy też do czego doprowadziło śledztwo, tym samym nie zmuszając czytelnika do praktycznie żadnego wysiłku, a już z pewnością wysiłek ten jest przez to nikły. Jednakże teraz dostrzegłam drugą stronę medalu, przez duże rozciągnięcie, rozwleczenie, stagnację, jednocześnie rozbicie na wielu śledczych i pozornie wiele wątków często książkę odkładałam i po powrocie takie skrupulatne "przypomnienie" wbijało mnie w odpowiedni moment.
Tak jednak być nie powinno.

Było mi potwornie nudno, pomimo obiecującego początku. Zbyt wiele wszystkiego naraz, a ja im dalej tym mniejszą miałam ochotę na wiązanie, co się z czym je.

Dodam jeszcze jedną rzecz, którą pominęłam dotąd, a występuje bodajże od pierwszej części. Analizy aktualnego stanu śledztwa, wielokrotne. Nie lubię jak autor powtarza, skrupulatnie wyjaśnia, tym samym przypominając,...