Po wspaniałych Chochołach, Dumanowski średnio przypadł mi do gustu. Nudziła mnie ta alternatywna historia pomimo, że czytał Filip Kosior. Oczywiście, że jak to u Wita Szostaka książka jest pięknie napisana, ale opowieści dla mnie były nuudne.

Po wspaniałych Chochołach, Dumanowski średnio przypadł mi do gustu. Nudziła mnie ta alternatywna historia pomimo, że czytał Filip Kosior. Oczywiście, że jak to u Wita Szostaka książka jest pięknie napisana, ale opowieści dla mnie były nuudne.

„Lód” Dukaja, pierwsze co przyszło mi na myśl podczas tej lektury. Skojarzenie dość oczywiste, bo to historia alternatywna Rzeczpospolitej przełomu wieków i bohater fikcyjny, rozparty dumnie w jej ramach, ba On sam jest tą historią.
Dobre pióro, kilka ciekawych pomysłów i litania krakowska, do serca miasta kierowana. Można się zastanawiać, co Wit zmieni, co wytnie, do czego nawiąże, co stworzy od nowa? I w zasadzie... po co to robi? Wszakże Wicie, rozumicie jest tu za dużo elementów dość trywialnych i tanich. No bo ileż można czytać o tym, jak wesoła ferajna wieszczów wsparta imć Dumanowskim rozbija się po domach publicznych albo ląduje na piersiach leciwych wdówek? Potencjał był chyba większy niż takie błaznowanie, ale do spółki z rozmachem i głębią schował się za plecami plotkarskich imaginacji.
Nie porwała mnie ta opowieść, a miała przecież spore szanse ku temu. Toczyła się jednak jakoś obok, nie szarpnęła za rękę, raczej tylko zgrabnie przeleciała przez palce.

„Lód” Dukaja, pierwsze co przyszło mi na myśl podczas tej lektury. Skojarzenie dość oczywiste, bo to historia alternatywna Rzeczpospolitej przełomu wieków i bohater fikcyjny, rozparty dumnie w jej ramach, ba On sam jest tą historią.
Dobre pióro, kilka ciekawych pomysłów i litania krakowska, do serca miasta kierowana. Można się zastanawiać, co Wit zmieni, co wytnie, do czego...

Historical fiction, w którym z pewnością można doszukać się wielu bardzo różnorodnych podtekstów, odniesień, symboli, ironiczno-karykaturalnego obrazu Polski, Polaków, polszczyzny, choć oczywiście można także potraktować to zupełnie inaczej. Nie brnąc w narodowe mity, w ironię i karykaturę. Przyjmując fikcję jako fikcję bez zbędnych obciążeń. Przyznaję, że pomysł to wielce ciekawy. Wykonanie świetne. Bardzo cenię piękny język i zręczne pióro autora. Nie do końca jednak weszłam w tę historię. Nie do końca ją pojęłam i odczułam. Pozwolę sobie na taką cichutką dygresję, że może forma wartościowsza od treści.

Historical fiction, w którym z pewnością można doszukać się wielu bardzo różnorodnych podtekstów, odniesień, symboli, ironiczno-karykaturalnego obrazu Polski, Polaków, polszczyzny, choć oczywiście można także potraktować to zupełnie inaczej. Nie brnąc w narodowe mity, w ironię i karykaturę. Przyjmując fikcję jako fikcję bez zbędnych obciążeń. Przyznaję, że pomysł to wielce...

Załóżmy, że mam pomysł i pióro. Czynię przewrotny zabieg, łącząc, w domu uciech, Słowackiego z Mickiewiczem. Montuję lekką parodię, czerpiąc z historycznych paradoksów. Z animuszem. Niewiele mam jednak do przekazania. Ot, kilka zgrabnych obserwacji. To jak, jestem wart czytania?
Pewnie że nie, ale ja to nie Szostak. Mój upatrzony filozof tym razem nie jest specjalnie odkrywczy. Wciąż jednak warto czytać. Wieczór, piątek, ciężko. Nadmiar myślenia. Ból porównywania. Chciałbym pić ze Słowackim, bić się z Mickiewiczem. Czarować "Świtezianki". Kto mi to da, jak nie Wit? Krakowski Wit. I, bądźmy ze sobą szczerzy, w tej książce Wit lekko chałturzy. Daje wszak te kapitalne sceny, daje "poetów niepiszących", daje pobyć z nimi. Długo się śmiałem. Fajnie mieć Wita. Szostaka.

Załóżmy, że mam pomysł i pióro. Czynię przewrotny zabieg, łącząc, w domu uciech, Słowackiego z Mickiewiczem. Montuję lekką parodię, czerpiąc z historycznych paradoksów. Z animuszem. Niewiele mam jednak do przekazania. Ot, kilka zgrabnych obserwacji. To jak, jestem wart czytania?
Pewnie że nie, ale ja to nie Szostak. Mój upatrzony filozof tym razem nie jest specjalnie...

Wytłumaczyć się chcę z niskiej oceny (na tle innych). Książka napisana bardzo dobrze i pomijając grube niedopatrzenia korekty (a może jej brak?) czytałem bez potknięć. Od początku do końca towarzyszyło mi jednak pytanie: po co?

Czytałem tak, jakbym siedząc gdzieś może przy ognisku i nie mając innych planów na wieczór po prostu słuchał barwnej opowieści rozgadanego erotomana-gawędziarza. Słuchało się dobrze, nie raz się uśmiechnąłem, nie raz zamyśliłem sprowokowany przedstawionymi wydarzeniami do jakiejś krótkiej refleksji. I tyle, wstaję następnego dnia by zapomnieć i ruszyć dalej w drogę a gawędziarzowi dziękuję za udany wieczór.

Czytałem wydanie z inną okładką, a mianowicie wydanie I z 2011, wydawnictwo: Lampa i Iskra Boża z ilustracją Macieja Sieńczyka na okładce.

Wytłumaczyć się chcę z niskiej oceny (na tle innych). Książka napisana bardzo dobrze i pomijając grube niedopatrzenia korekty (a może jej brak?) czytałem bez potknięć. Od początku do końca towarzyszyło mi jednak pytanie: po co?

Czytałem tak, jakbym siedząc gdzieś może przy ognisku i nie mając innych planów na wieczór po prostu słuchał barwnej opowieści rozgadanego...

Poleciłbym tę książkę cudzoziemcowi głodnemu wiedzy o Polsce i o Polakach. Po prawdzie nakreślono w niej wycinek rodzimej historii, ale jakże wielobarwny i pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji, czego pozazdrościć mogą Nam inne państwa, dla których XIX wiek był monotonny, przewidywalny i nie dostarczył postaci współcześnie owianych mityczną aurą. Józafat Dumanowski czyli tytułowy bohater książki Wita Szostaka to ojciec Republiki Krakowskiej, przodownik wielkiej idei narodowowyzwoleńczej i galicyjska ikona nowoczesnego myślenia o państwie oraz społeczeństwie. Autor nie poskąpił mu powstańczego bohaterstwa, w czym najpełniej wyraża się marzenie o wolnej Polsce, a zarazem oniryczna wizja jej powrotu na mapę. Za pomocą realizmu magicznego oraz mieszanki elementów historycznych i baśniowych Wit Szostak stworzył portret człowieka gasnącego z nadejściem oczekiwanego odrodzenia Rzeczpospolitej. Mit o Józafacie Dumanowskim, jakkolwiek niezbędny w podtrzymaniu narodowowyzwoleńczego ducha, wyrasta z wielu półprawd i kłamstw, w które sam bohater stara się uwierzyć. W końcu na jego barki spada zadanie przebudzenia Krakowa z letargu, w jakim gród Kraka pozostaje od czasów niechlubnych rozbiorów Rzeczpospolitej. Senność XIX – wiecznej stolicy byłych polskich monarchów przebija się w narracji Wita Szostaka, co najdobitniej ukazują postacie Słowackiego i Mickiewicza jako wyjątkowo rozczarowanych prowincjonalnością miasta z jego tanimi, a niekiedy niemoralnymi uciechami. W tym wszystkim zdarzają się momenty miłosnych uniesień Dumanowskiego, bez czego trudno byłoby dostrzec dzikość serca bohatera, która chwilami nakazuje powściągliwość, a innym razem brawurę za wszelką cenę. Nic w tej opowieści nie jest dane na zawsze, o czym odbiorca przekona się już na początku pobytu w Republice Krakowskiej. Czytało się wybornie, po prostu. Proza Wita Szostaka na dobre zagościła w moim czytelniczym serduszku.

Poleciłbym tę książkę cudzoziemcowi głodnemu wiedzy o Polsce i o Polakach. Po prawdzie nakreślono w niej wycinek rodzimej historii, ale jakże wielobarwny i pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji, czego pozazdrościć mogą Nam inne państwa, dla których XIX wiek był monotonny, przewidywalny i nie dostarczył postaci współcześnie owianych mityczną aurą. Józafat Dumanowski czyli...

Widać, że autor świetnie zna historię i potrafi się nią bawić. Książka pomysłowa, mądra, zabawna, trochę szalona. Fikcja, ale spotykamy w niej postacie, symbole, sceny historyczne.

Widać, że autor świetnie zna historię i potrafi się nią bawić. Książka pomysłowa, mądra, zabawna, trochę szalona. Fikcja, ale spotykamy w niej postacie, symbole, sceny historyczne.

Fabuła - z czym bywa różnie u Szostaka - dość klarowna, język - jak zwykle u Szostaka - całkiem elegancki, pewnie także niegłupie pomysły na zabawę z mitami narodowymi, ale mnie to jakoś nie emocjonowało.

Fabuła - z czym bywa różnie u Szostaka - dość klarowna, język - jak zwykle u Szostaka - całkiem elegancki, pewnie także niegłupie pomysły na zabawę z mitami narodowymi, ale mnie to jakoś nie emocjonowało.

Alternatywna historia Polski. Pięknie pisana, jednak mnie nie zachwyciła. Długo mi zajęło czytałanie, bez oczekiwanych emocji.

Alternatywna historia Polski. Pięknie pisana, jednak mnie nie zachwyciła. Długo mi zajęło czytałanie, bez oczekiwanych emocji.

Ładna polszczyzna, ciekawa historia. Momentami trochę nużąca.

Ładna polszczyzna, ciekawa historia. Momentami trochę nużąca.