Zbiór opowiadań historycznych, jeszcze bez tego awangardowego, specyficznego i wymagającego stylu autora. Tak zaczynał swoją pisarską karierę i od pierwszych tekstów widać talent, swoisty zmysł opowiadania o historii.
To krótkie wariacje, czasem na ledwie paru stronach, o postaciach, zdarzeniach, raz bardziej znanych, raz ledwie nawiązujących do historycznych motywów. Ale to szereg świeżych pomysłów, gdzie krótkie teksty, oparte na jednym pomyśle, zwrocie akcji, scenie, budują na niewielkiej objętości całe światy przeszłości. Mamy migawki sprzed wieków, a każda jest interesująca, fajnie pomyślana i napisana.
Bardzo mnie mile to zaskoczyło. Podszedłem do lektury bez oczekiwań, a po prostu połknąłem te teksty, dały mi prawdziwą radość z lekkiego czytania historycznych opowiadań.
Z jednej strony fajny wstęp do dalszych prób z autorem, do których już się przymierzam, ale z drugiej nabrałem ochoty na więcej opowiadań historycznych, bo jakoś o taką formę o wiele trudniej niż o opasłe historyczne powieści.

Zbiór opowiadań historycznych, jeszcze bez tego awangardowego, specyficznego i wymagającego stylu autora. Tak zaczynał swoją pisarską karierę i od pierwszych tekstów widać talent, swoisty zmysł opowiadania o historii.
To krótkie wariacje, czasem na ledwie paru stronach, o postaciach, zdarzeniach, raz bardziej znanych, raz ledwie nawiązujących do historycznych motywów. Ale...

Z dużym zaciekawieniem sięgnąłem po wczesną twórczość Parnickiego. Odpuściłem tylko dwie pierwsze powieści,kierując się pewnymi opiniami, przyznającymi im zupełnie poboczne znaczenie. Zatem: "Opowiadania", a potem "Aecjusz" i "Srebrne orły" jako właściwy początek Teodora Parnickiego. Gdzieś wyczytałem, że już w tych lwowskich opowiadaniach-drobnostkach tkwi zaczyn tego wszystkiego, co będzie stanowiło o fenomenie jego pisarstwa. Po przeczytaniu stwierdzam, że to prawda. W zasadzie jest to zaskakujące, bo udało się osiągnąć ten efekt zachwycenia historią w utworach 4-5 stronicowych. O stosunku Parnickiego do historii można by dużo pisać, ale bez wątpienia jest w nim miłość do historii, postaci historycznych. Wszystkie miejsca, zdarzenia, postaci przedstawiane są w szlachetnych barwach. Charakterystyczne, że pisarzowi udaje się lepiej niż innym wtopić w realia. Można się poczuć niemal jak uczestnik zdarzeń, siedzący w namiocie obok dowódców planujących bitwę. Podoba mi się takie podejście i z dużym podekscytowaniem zamierzam się zagłębić w osławione awangardowe powieści historyczne Teodora Parnickiego.

Z dużym zaciekawieniem sięgnąłem po wczesną twórczość Parnickiego. Odpuściłem tylko dwie pierwsze powieści,kierując się pewnymi opiniami, przyznającymi im zupełnie poboczne znaczenie. Zatem: "Opowiadania", a potem "Aecjusz" i "Srebrne orły" jako właściwy początek Teodora Parnickiego. Gdzieś wyczytałem, że już w tych lwowskich opowiadaniach-drobnostkach tkwi zaczyn tego...