Nigdy nie sądziłam, że to mi się uda, ale dotarłam do tej książki! I teraz spokojnie mogę się zastanawiać, czy ilość wysiłków, którym zawdzięczałam możliwość dotarcia do upragnionej lektury była w ogóle tego warta...

Tom otwierają dwie sztuki Yukio Mishimy: jednoaktówka "Pani Aoi" napisana na podstawie epizodu z "Genji monogatari", skądinąd przynajmniej dwukrotnie wystawiana na deskach polskich teatrów, a druga to "Drzewo tropików" i jestem prawie pewna, że już gdzieś czytałam tę mroczną sztukę, w której destrukcja miesza się z seksualną perwersją.
Kolejne dwa dramaty to "Słoń" i "Dziewczynka z zapałkami" Betsuyaku Minoru, podejmujące temat sytuacji ofiar wybuchu bomby atomowej. Podejmujące temat przewrotnie - w "Dziewczynce z zapałkami" można się zastanawiać, czy japońskie społeczeństwo zmuszone do poradzenia sobie z traumą i z odczuciami wobec żyjących ofiar wybuchu samo nie staje się ofiarą poczucia winy, emocjonalnego szantażu dokonywanego często nieświadomie, rozdarcia między chęcią zapomnienia i wrócenia do normalności, a moralnym poczuciem obowiązku wspierania, chronienia i otaczania troską ludzi dotkniętych chorobą popromienną, okaleczonych fizycznie i psychicznie.
"Moi Bitelsi" Sako Maktoto to zdecydowanie najtrudniejsza w odbiorze sztuka, wymagająca pobieżnej chociaż znajomości miejsca mniejszości koreańskiej w społeczeństwie japońskim (pomaga tu trochę wstęp). Poziom trudności winduje w górę "sztuka w sztuce",którą w czasie rzeczywistym odgrywa trójka przyjaciół. Pomieszanie postaci, ich nakładanie się na siebie, subtelna sieć nawiązań i połączeń komplikuje się, kiedy do dołącza do nich czwórka "Bitelsów".
Największe wrażenie zrobił na mnie ostatni dramat, "Pusta parcela" Oty Shogo. W niezwykłej atmosferze odrealnienia, umowności dwójka ludzi prowadząc pozornie banalną rozmowę o wydarzeniach z przeszłości stawia trudne pytania o to, czym jest tak naprawdę przeszłość, na ile jest umowna i na ile jest tak naprawdę wytworem wyobraźni i swego rodzaju umowy społecznej.

Czy warto przeczytać? Nigdy nie zaszkodzi, chociaż czytelnicy rozmiłowani w "klasycznej" japońskiej literaturze mogą się poczuć rozczarowani, na pewno jednak "Moi Bitelsi" będą gratką dla tych, którzy lubią irracjonalne, odrealnione i niepokojące współczesne powieści z Kraju Kwitnącej Wiśni. Czy warto stawać dla tej książki na rzęsach - tu już można dyskutować.

Nigdy nie sądziłam, że to mi się uda, ale dotarłam do tej książki! I teraz spokojnie mogę się zastanawiać, czy ilość wysiłków, którym zawdzięczałam możliwość dotarcia do upragnionej lektury była w ogóle tego warta...

Tom otwierają dwie sztuki Yukio Mishimy: jednoaktówka "Pani Aoi" napisana na podstawie epizodu z "Genji monogatari", skądinąd przynajmniej dwukrotnie...