Jeśli w tej publikacji zdecydowałem się wyjść poza ścisły kanon poezji metafizycznej, jeśli przekroczyłem nawet i tak już obszerne granice zakreślone przez oba skrzydła tej szkoły: "kawalerskie" - czytaj dworskie - i "medytacyjne"; jeśli pomieściłem obok siebie wiersze Donne'a i sonety Szekspira, Marlowe'a i Marvella, sir Waltera Raleigha i Roberta Herricka - to postąpiłem tak nie tylko przez wzgląd na czytelnika polskiego, który większości tych wierszy bądź nie zna, bądź je odczytuje poza ich właściwym kontekstem. Ambicją moją było uchwycenie tego poetyckiego zjawiska w ruchu; cel zgoła odmienny od tego, który przyświeca na ogół historykom literatury, skłonnym zatrzymać ów ruch na moment krytycznej uwagi; zjawiska zaś uściślić, skatalogować i zamknąć w z góry przygotowanych dla nich pomieszczeniu. Niech więc nie dziwi nikogo - wierzę zaś, iż nie zmyli - tytuł dany tej książce na wyrost niejako, acz nie bez dobrego pokrycia: Poeci metafizyczni. Nie zmieniałbym moich założeń - acz wiersze dobierałbym inaczej - przygotowując ten wybór dla czytelników angielskich.