fajna

fajna

To bardzo przyjemna lektura, kilka anegdot to perełki (np. ta o królu, malarzu i krabie),uwagi o literaturze interesujące, niektóre na pewno ze mną zostaną, choć proza poetycka, którą hołubią to zazwyczaj nie moja bajka. Z mojej czytelniczej perspektywy brakuje punktu mówiącego że obok lekkości, szybkości, dokładności, przejrzystości, wielorakości, elementem najlepszej prozy jest przygoda, czy w bardziej metaforycznej terminologii Calvino, energia, którą ta przygoda niesie.

Podobnie jak Niewidzialnych miastach, chwilami Calvino idzie dla mnie o krok za daleko, nie nadążam za metaforą, rozmywa się ona w jakiejś mgle i przestaje istnieć lub zamienia w żart – jak ta calvinowska dokładność zawieszona kompletnym chaosie. Oczywiście, w żadnej mierze nie winię włoskiego pisarza, za to, że akurat dla mnie trzeba stawiać cięższe kroki.
Flaubert, Gadda i Musil to pisarze których po raz kolejny dodałam do kolejki lektur.

To bardzo przyjemna lektura, kilka anegdot to perełki (np. ta o królu, malarzu i krabie),uwagi o literaturze interesujące, niektóre na pewno ze mną zostaną, choć proza poetycka, którą hołubią to zazwyczaj nie moja bajka. Z mojej czytelniczej perspektywy brakuje punktu mówiącego że obok lekkości, szybkości, dokładności, przejrzystości, wielorakości, elementem najlepszej...

jasna wykładnia poglądów calvina na dalszy rozwój literatury.

jasna wykładnia poglądów calvina na dalszy rozwój literatury.

To moje pierwsze spotkanie z Calvino, którego zapoznałem za sprawą ostatniej książki Llosy. Sięgnąłem po „Wykłady…” i nie zawiodłem się, prawdziwa uczta dla czytelnika. W moim odbiorze dodatkowo okraszona wieloma wzmiankami o Borgesie. Dobrze jest czasem podglądać warsztat ulubionego pisarza (chodzi o Llosę) ale sama biografia czy autobiografia nie wystarcza. Właśnie sięganie po podobne książki, może skłonić do ciekawych przemyśleń na temat twórczości.
W posłowiu do książki Anna Wasilewska dodała, że Italio Calvino chętnie odwołuje się do modelu fizyki kwantowej, która zrywa z pojęciem ciągłości dodając „Każde doświadczenie zanurzone w czasie - tak indywidualne, jak zbiorowe - staje się nieciągłą sekwencją przypadkowych odłamków czasu, z których każdy stanowi zapowiedź możliwych rozwiązań, alternatywnych wariantów zmierzających do własnego końca bądź rozwidlających się w nieznanych kierunkach.”
Myślę sobie, że właśnie takim doświadczeniem jest książka, która trafia do naszych rąk przypadkiem, polecona przez kogoś, czytanie książek tworzy nas i przekierowuje nas na nowe nieznane kierunki myślenia. Po przeczytaniu każdej książki stajemy się inni i nie chodzi tu tylko że postarzeliśmy się o czas poświęcony na czytanie.
Polecam inspirującą książkę z zakresu teorii literatury.

To moje pierwsze spotkanie z Calvino, którego zapoznałem za sprawą ostatniej książki Llosy. Sięgnąłem po „Wykłady…” i nie zawiodłem się, prawdziwa uczta dla czytelnika. W moim odbiorze dodatkowo okraszona wieloma wzmiankami o Borgesie. Dobrze jest czasem podglądać warsztat ulubionego pisarza (chodzi o Llosę) ale sama biografia czy autobiografia nie wystarcza. Właśnie...

Teoria literatury zawsze budziła we mnie negatywne odczucia. Z jednej strony rzekomo władna była rozebrać dowolną powieść na czynniki pierwsze i skutecznie zniszczyć mi przyjemność z lektury, z drugiej zaś zbliżała się niekiedy do szarlatanerii, zaciemniając obraz przez niepotrzebne użycie skomplikowanego słownictwa i posuwając manię interpretacji do absurdu. Miałem wręcz momentami wrażenie, iż literaturoznawcy to, podobnie jak wedle obiegowej myśli krytycy, sfrustrowani, niespełnieni, niedoszli pisarze.
W tym wypadku mam jednak problem. Nie mogę nazwać Calvino niespełnionym pisarzem. Nie chodzi nawet o to, że strasznie bym się zbłaźnił - w końcu nie byłby to ani pierwszy, ani ostatni raz - tylko o to, że bardzo wysoko cenię jego twórczość. Cóż zatem przynoszą te niemal trzydziestoletnie już eseje?
Umiarkowaną satysfakcję, tak chyba brzmiałoby uczciwe podsumowanie. Jako że pomieszczone tu teksty były pomyślane jako wykłady dla dość szerokiej publiczności, napisane są jasnym i zrozumiałym językiem. Calvino analizuje w nich kondycję współczesnej literatury, jej cele i ograniczenia, a czyni to na bazie tekstów zarówno własnych, jak i innych istotnych jego zdaniem twórców. Zasadniczym postawionym problemem jest relacja między rzeczywistością i literaturą, a w zasadzie niemożność pełnego oddania jednej za pomocą drugiej, i wynikające stąd wnioski. Włoski pisarz koncentruje się na postulacie poszukiwań formalnych, które od pewnego momentu zdominowały zresztą jego twórczość. Sprytnie osadza też każdy z esejów na zamierzonej sprzeczności, dzięki czemu oddaje odwieczny konflikt między przeciwnymi sobie pierwiastkami, będący osią zbioru. I choć poglądom autora na literaturę ciężko coś zarzucić, można nie zgodzić się z nim na głębszym, filozoficznym czy też epistemologicznym poziomie, przywołując na przykład koncepcje holistyczne.
"Wykłady amerykańskie" to pouczająca lektura i nieformalny testament literacki jednego z najważniejszych pisarzy XX wieku, dlatego warto się z nimi zapoznać, nawet jeśli dadzą trochę mniej przyjemności niż "Baron drzewołaz".

Teoria literatury zawsze budziła we mnie negatywne odczucia. Z jednej strony rzekomo władna była rozebrać dowolną powieść na czynniki pierwsze i skutecznie zniszczyć mi przyjemność z lektury, z drugiej zaś zbliżała się niekiedy do szarlatanerii, zaciemniając obraz przez niepotrzebne użycie skomplikowanego słownictwa i posuwając manię interpretacji do absurdu. Miałem wręcz...

Gdyby pisarze częściej czytywali "Wykłady amerykańskie", książki byłyby krótsze, bogatsze w treść i pozbawione bełkotu.
"Za dużo nut!", zdaje się mówić Calvino, a ja coraz bardziej mu wierzę.

Gdyby pisarze częściej czytywali "Wykłady amerykańskie", książki byłyby krótsze, bogatsze w treść i pozbawione bełkotu.
"Za dużo nut!", zdaje się mówić Calvino, a ja coraz bardziej mu wierzę.

Królestwo błyskotliwej syntezy. Taki poziom inteligentnego uogólnienia, że trudno się z nim nie zgodzić i choć przez moment w nagrodę, radować się pokojem w sercu.

Królestwo błyskotliwej syntezy. Taki poziom inteligentnego uogólnienia, że trudno się z nim nie zgodzić i choć przez moment w nagrodę, radować się pokojem w sercu.