„Wyznania młodego pisarza” siedemdziesięciodziewięcioletniego w roku wydania Umberto Eco to książka – z całym szacunkiem dla całości życiowych dokonań włoskiego mistrza – która kojarzy mi się – z całą poprawką na intelektualną wagę treści – z artykułami z portalu Onet.pl i filmami na youtubie. O co mi chodzi? O to, że nie kojarzę w moich doświadczeniach czytelniczych żadnego zjawiska wydawniczego, które zaświtałoby w mojej świadomości jako książkowe prekursorstwo wszelkiej wirtualnej ‘clickbait’owości’. A właściwie można rzec, że i w przypadku samej książki mamy do czynienia z ‘wirtualnością’ – w znaczeniu ‘wirtualny’ jako ‘nieistniejący’ – bo wyznań pisarza jest w tym dziele tyle, co kot napłakał.

Zarówno tytuł, jak i zachęta wydawcy (jestem ciekawy, jak to wyglądało w przypadku wydania oryginalnego – tytuł identyczny, ale nie znam strategii wydawniczej),sugerują nam książkę w stylu ‘Zawód: powieściopisarz’ Murakamiego, czyli refleksje na temat własnej twórczości i procesu twórczego, być może refleksję o literaturze w kontekście własnej twórczości, a wszystko to być może – bo dlaczego nie – w kontekście uprzednich zainteresowań i zajęć autora, czyli semiotyki, filozofii, teorii literatury. Tymczasem czym jest zawartość książki?

Są to cztery eseje, które prezentują się mniej więcej tak:

1. ‘Pisanie od lewej do prawej’ – Skromne 37 stron rzeczywistych wyznań na temat własnej twórczości literackiej i przebiegu procesu twórczego. Podczas ich lektury czytelnik jeszcze nie wie, że jest ofiarą oszustwa (to trochę inaczej niż z przykładowymi artykułami na Onecie, dlatego chylę czoła i przyznaję, że moje porównanie jest naciąganą hiperbolą).


2. ‘Autor, tekst, interpretatorzy’ – Tutaj 35 stron, na których Eco nawiązuje już do swojej teorii tekstu literackiego i interpretacji. Jest to zrobione w kontekście własnej twórczości i przeplecione anegdotami z czytelniczego odbioru dzieł Umberto Eco. Pochylmy czoła, bo wykład ten został przynajmniej na potrzeby książki zredagowany, przekomponowany, uzupełniony.


3. ‘Kilka uwag na temat postaci fikcyjnych’ – 53-stronicowy esej z pogranicza filozofii i semiotyki. A właściwie filozofii zatopionej w języku i niewychylającej łba poza nią – tej filozofii, która nie jest zainteresowania niczym poza sobą samą. Tej filozofii, która… kompromituje filozofię. Wbrew aluzji wydawcy – nie, nie dowiemy się z tego eseju, dlaczego emocjonalnie przeżywany doświadczenia fikcyjnych postaci. To zagadnienie dla psychologii (racja),a Eco się psychologią nie zajmuje, bo jego niespecjalnie interesuje tu rzeczywistość.


4. ‘Moje listy’ – Tutaj Umberto Eco na prawie 90 stronach opowiada o różnych rodzajach literackich list – to jest wyliczeń po przecinku najróżniejszych rzeczy – bardzo dużo tych wyliczeń cytując (łącznie z cytowaniem list ze swoich własnych powieści). Taki esej z pogranicza teorii i historii literatury. W sumie dość zabawny. Szkoda tylko, że stanowi prawie 50% treści książki, która miała być o czymś innym.

Wplecione w ostatni esej – na podsumowanie książki – zdanie: „I tak oto kończą się wyznania młodego pisarza” w kontekście treści eseju brzmi raczej niesmacznie.

Odnosząc się już do samej treści, świetnie było przypomnieć sobie po latach całą koncepcję „intencji tekstu” oraz skomplikowanych relacji pomiędzy autorem empirycznym, autorem modelowym, czytelnikiem modelowym i czytelnikiem empirycznym. Lubię teorię interpretacji Eco. Z kolei z tych niewielu ‘wyznań młodego pisarza’ przykuwa uwagę podejście Umberto Eco do kwestii natchnienia. I jest to słabe podejście… Już Nietzsche przy całej swojej ‘produkcyjno-rzemieślniczej’ koncepcji twórczości artystycznej i niechęci do tzw. ‘natchnienia’ przynajmniej próbował owe zjawisko ściągnąć w ramy pojęć/zjawisk psychologicznych. Umberto Eco woli uznać, że każdy autor, który wspomina o ‘natchnionym’ momencie twórczym, po prostu z premedytacją kłamie – WTF?!

Zawyżam ocenę za pióro i dwa pierwsze eseje. Ale oceniam przede wszystkim za całościową koncepcję pozbierania niepasujących do siebie tekstów z szuflady i wydania pod tytułem adekwatnym jedynie do pierwszego (i częściowo do drugiego) eseju, tj. do około 30% zawartości książki. Takich rzeczy się nie robi. Po prostu. Modelowy czytelnik tej książki nie istnieje, tudzież jest strasznym naiwniakiem. Empiryczny czytelnik jest wku…ony. Modelowy autor jest oszustem. Empiryczny autor niestety pokrył się z modelowym…

„Wyznania młodego pisarza” siedemdziesięciodziewięcioletniego w roku wydania Umberto Eco to książka – z całym szacunkiem dla całości życiowych dokonań włoskiego mistrza – która kojarzy mi się – z całą poprawką na intelektualną wagę treści – z artykułami z portalu Onet.pl i filmami na youtubie. O co mi chodzi? O to, że nie kojarzę w moich doświadczeniach czytelniczych...

Książka jest kompozycją 4 esejów z których bezpośrednio o pisaniu traktuje pierwszy, gdzie przez pryzmat swoich doświadczeń i przykładów autor daje konkretne rady i dzieli się elementami warsztatu. Drugi dotyczy kontekstu, relacji pisarz - czytelnik i szeroko pojętej interpretacji. Trzeci dotyczy zagadnień tworzenia i analizowania postaci literackich. W czwartym jest mowa o listach i Eco daje się ponieść semiotyce którą zajmował się ekspercki jako akademik.

W każdym z kolejnych rozdziałów zwiększa się ilość filozofii i rośnie skala popisów erudycyjnych, co w zależności od oczekiwań można odbierać jako zaletę lub wadę.

Fani Umberto Eco czy zainteresowani naukowo semiotyką czytelnicy będą zachwyceni. Dla kogoś zainteresowanego warsztatem literacki wystarczy pierwszy rozdział.

Książka jest kompozycją 4 esejów z których bezpośrednio o pisaniu traktuje pierwszy, gdzie przez pryzmat swoich doświadczeń i przykładów autor daje konkretne rady i dzieli się elementami warsztatu. Drugi dotyczy kontekstu, relacji pisarz - czytelnik i szeroko pojętej interpretacji. Trzeci dotyczy zagadnień tworzenia i analizowania postaci literackich. W czwartym jest mowa o...

Umberto, o dziwo, tym razem okazał się całkiem znośny.

Umberto, o dziwo, tym razem okazał się całkiem znośny.

Zbiór nierównych felietonów o literaturze. Przy czym "nierównych" nie należy odnosić do jakości języka czy treści, a raczej tematyki i wymaganego przygotowania z teorii literatury. Niektóre (powstanie "Imienia róży") czyta się lekko i przyjemnie, rodział o listach z ciekawością, za to 'uwagi nt. postaci fikcyjnych' będę chciał pewnie przeczytać jeszcze raz ...

Zbiór nierównych felietonów o literaturze. Przy czym "nierównych" nie należy odnosić do jakości języka czy treści, a raczej tematyki i wymaganego przygotowania z teorii literatury. Niektóre (powstanie "Imienia róży") czyta się lekko i przyjemnie, rodział o listach z ciekawością, za to 'uwagi nt. postaci fikcyjnych' będę chciał pewnie przeczytać jeszcze raz...

to taki trochę wywiad rzeka z samym sobą:) z młodym siedemdziesięcioparoletnim pisarzem:)) młodym - bo pisał raptem 25 lat - a to dla niego naprawdę niewiele... polecam

to taki trochę wywiad rzeka z samym sobą:) z młodym siedemdziesięcioparoletnim pisarzem:)) młodym - bo pisał raptem 25 lat - a to dla niego naprawdę niewiele... polecam

Miłośnicy twórczości autora „Imienia Róży” z radością zasiądą do lektury tej pozycji. Poznają kulisy warsztatu Umberto Eco. Dowiedzą się, jak przygotowuje się do napisania kolejnej powieści. Jak pracuje nad najdrobniejszymi detalami. Jak powstają miejsca i postacie, czy sam pomysł na kolejną historię.

Miejscami czułem się, jak na wykładzie z literatury, niż podczas rozmowy o zmaganiu się z faktem bycia pisarzem. Jest to bardziej rozprawa naukowa, niż luźne rozważania na temat literatury. Pisarz skupia się na własnej twórczości, odsłania jej zakamarki, szczegółowo opisuje niuanse i oprowadza po ścieżkach inspiracji.

Nie brakuje „Wyznaniom młodego pisarza” zabawnych anegdot i błyskotliwych uwag. Po raz kolejny dowodzi on, że jest wirtuozem słowa pisanego i że ze zbioru słów potrafi ułożyć wyrafinowaną całość. Do tego ciężka, ciężka praca, szlifowanie stylu, gromadzenie materiału i po tygodniach spędzonych nad tekstem powstaje kolejna, pasjonująca powieść.

Źródło: www.zzyciaksiazek.blogspot.com

Miłośnicy twórczości autora „Imienia Róży” z radością zasiądą do lektury tej pozycji. Poznają kulisy warsztatu Umberto Eco. Dowiedzą się, jak przygotowuje się do napisania kolejnej powieści. Jak pracuje nad najdrobniejszymi detalami. Jak powstają miejsca i postacie, czy sam pomysł na kolejną historię.

Miejscami czułem się, jak na wykładzie z literatury, niż podczas...

Eco o literaturze. Chyba to właśnie jest Eco w najlepszym wydaniu. Przy czym w książce tego typu, ewidentnie obliczonej jako jeden wielki zachwyt nad literaturą, wszystko działa na korzyść czytelnika. Czyta się błyskawicznie i z ogromną przyjemnością. Dwa główne tematy (fikcyjne postaci i listy/wyliczenia) fascynują. Jedyny zarzut, wątpliwość to rozmiary cytatów Pana Umberto z samego siebie... (wielostronicowe). Jednak polecam - w książce roi się od smacznych kąsków, prawdziwych delicji dla wielbicieli literatury.

Eco o literaturze. Chyba to właśnie jest Eco w najlepszym wydaniu. Przy czym w książce tego typu, ewidentnie obliczonej jako jeden wielki zachwyt nad literaturą, wszystko działa na korzyść czytelnika. Czyta się błyskawicznie i z ogromną przyjemnością. Dwa główne tematy (fikcyjne postaci i listy/wyliczenia) fascynują. Jedyny zarzut, wątpliwość to rozmiary cytatów Pana...

Umberto Eco urodzony w 1932 roku w Alessandrii to filozof, mediewista, estetyk, pisarz i felietonista. Na swoim koncie ma takie słynne powieści, jak Imię Róży czy Wahadło Foucaulta oraz wiele książek naukowych i eseistycznych, do których również możemy zaliczyć omawiane tu Wyznania młodego pisarza będące podsumowaniem zebranych doświadczeń. To niezwykła książka o tworzeniu fikcyjnego świata, o mocy słowa i samych książkach.

Książka nie jest poradnikiem z założenia, lecz zbiorem przemyśleń na temat własnej twórczości i tym, co z nią się wiąże, a jest dla Umberto Eco najważniejsze. Spragniony wiedzy początkujący pisarz na pewno znajdzie tu jednak dla siebie wiele wskazówek i cennych rad.

cała opinia: http://niezbednikpisarza.blogbooks.pl/2015/01/20/umberto-eco-wyznania-mlodego-pisarza/

Umberto Eco urodzony w 1932 roku w Alessandrii to filozof, mediewista, estetyk, pisarz i felietonista. Na swoim koncie ma takie słynne powieści, jak Imię Róży czy Wahadło Foucaulta oraz wiele książek naukowych i eseistycznych, do których również możemy zaliczyć omawiane tu Wyznania młodego pisarza będące podsumowaniem zebranych doświadczeń. To niezwykła książka o tworzeniu...

Jeśli ktoś z zainteresowaniem przeczytał "Zapiski na marginesie Imienia Róży" ten z pewnością powinien sięgnąć po "Wyznania młodego pisarza". Jest to kolejna porcja rozważań Umberto Eco odnośnie literatury i jej związków z czytelnikami. Sporo tu dzielenia się swoim warsztatem, sporo semiotyki, trochę refleksji i trochę ontologii. Proporcje między snuciem swobodnych rozważań a naukowych teorii literatury działa niestety na niekorzyść obcowania z tym tytułem. Eco za dużo moim zdaniem skupia się na teoretyczno-semiologicznej stronie poruszanych zagadnień, a tego rodzaju wywody potrafią znudzić. Niemniej to wciąż ciekawa lektura, no bo czyż nie każdy czytelnik nie zastanawiał się kiedyś dlaczego losy fikcyjnych postaci wzruszają go czasem bardziej niż losy realnie istniejących ludzi? I na jakiej zasadzie te fikcyjne postacie w ogóle "istnieją"? Na takie pytania Umberto Eco stara się tu odpowiedzieć, choć jak już mówiłem niekiedy zapętla się niepotrzebnie w naukowe i profesorskie wywody teoretyka literatury, co zaczyna niebezpiecznie przypominać usypiający wykład. Tak czy siak z zakresu teorii literatury "Wyznania młodego pisarza" to względnie interesująca pozycja. Można przeczytać ale nie trzeba, rzecz dla fanów tego włoskiego mediewisty i bibliofila.

Jeśli ktoś z zainteresowaniem przeczytał "Zapiski na marginesie Imienia Róży" ten z pewnością powinien sięgnąć po "Wyznania młodego pisarza". Jest to kolejna porcja rozważań Umberto Eco odnośnie literatury i jej związków z czytelnikami. Sporo tu dzielenia się swoim warsztatem, sporo semiotyki, trochę refleksji i trochę ontologii. Proporcje między snuciem swobodnych rozważań...

Przeczytajcie, jeśli chcecie wiedzieć jak powstało "Imię róży" 😊.

Przeczytajcie, jeśli chcecie wiedzieć jak powstało "Imię róży" 😊.