Niemiecki pisarz. Urodził się w rodzinie kupca frankfurckiego. Został ochrzczony w kościele katolickim. Do jego rodzeństwa należeli Bettina, która poślubiła poetę Achima von Arnim, Georg, Christian, Sophie, Ludovica („Lulu“),Kunigunde („Gunda“),która poślubiła prawnika Friedrich Carl von Savigny oraz Magdalene („Meline“). Clemens Brentano podpisywał swoje wczesne utwory pseudonimem „Maria”.
Po zakończonej niepowodzeniem nauce zawodu kupca w Bad Langensalza rozpoczął w 1797 studia górnicze na uniwersytecie w Halle, 1798 studia medyczne na uniwersytecie w Jenie. Zamiast ukończyć studia, zajął się twórczością literacką. W roku 1801 jako student filozofii na uniwersytecie w Getyndze zaprzyjaźnił się z Ludwigiem Achimem von Arnimem. Poślubił pisarkę Sophie Mereau i zamieszkał w Heidelbergu, gdzie wydał zbiór pieśni ludowych „Des Knaben Wunderhorn” („Czarodziejski róg chłopca”). W 1806 zmarła jego żona przy narodzinach trzeciego dziecka. W kilka miesięcy później poślubił Augustę Bußmann, lecz to małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1814. W końcu 1809 zamieszkał w Berlinie. Został członkiem Deutsche Tischgesellschaft. W 1811 opuścił Berlin, przebywał w Czechach i od 1813 w Wiedniu. Powrócił do Berlina 1815. Poznał tam córkę pastora Luise Hensel, lecz małżeństwo nie doszło do skutku. Przełomowym momentem jego życia okazał się rok 1819, kiedy poznał mistyczkę Annę Katarzynę Emmerich. Od tej pory, aż do jej śmierci w 1824, spisywał jej wizje, czego efektem było ukazanie się trzyczęściowej relacji pt. „Żywot i Bolesna Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa” (1833). Będąc pod wpływem Emmerich, do końca życia był gorliwym katolikiem, a jego twórczość skupiała się już wyłącznie na tematach wiary chrześcijańskiej.
W 1833 poznał w Monachium szwajcarską malarkę Emilie Linder.
Jeśli ktoś myśli że Biblia opisywała wszystko "dosłownie" to popełnia duży błąd. Książka ta daje jasny obraz wydarzeń nieopisanych w Biblii (której zadaniem jest przyprowadzenie ludzi do Boga i jego planu zbawienia a nie nauka historii ludzkości w dosłownym znaczeniu). Przytoczę chociażby fakt iż wg A.K Emmerich na Arce znajdowało się ok 100 ludzi a według Biblii 8 - wynika to zapewne stąd iż wg. Biblii tylko te 8 osób było istotnych w historii zbawienia. Książka A.K.Emmerich jest takim właśnie "dodatkowym komentarzem historycznym" do pewnych wydarzeń. Warto wziąć pod uwagę fakt iż Anna dawała szczegółowe opisy miejsc, królów, postaci i wydarzeń historycznych których nie miała prawa wiedzieć a które po badaniach i odkryciach naukowych okazały się prawdziwe. Świetna pozycja, bardzo duża księga, jednak uważam iż warto się nad nią pochylić aby zrozumieć pewne wątki i istotne wydarzenia które są w Biblii albo krótko i niezbyt dokładnie opisywane, albo całkowicie pomijane.
Z ciekawostek mogę dołożyć że opis A.K.Emmerich dotyczący zmartwychwstania pokazuje idealny opis tego jak wg. współczesnych naukowców powstał obraz na Całunie Turyńskim tj. przeniknięcie ciała ułożonego poziomo w górę przez płótna. Opisuje ona również wędrówkę ras ludzi (żółtych, czerwonych, czarnych, białych) po całym świecie tuż po potopie co zgadza się idealnie ze współczesnym rozmieszczeniem tychże ras - a czytając to, trzeba mieć na uwadze, że dzieło powstało w 1833r, a jego autorem była dziewczynka z farmy bez wykształcenia..
Jeśli ktoś zajmuje się apologetyką i zgłębianiem wiary, a także jej obroną przed niesłusznymi zarzutami - ta pozycja może być bardzo pomocna.
„Des Knaben Wunderhorn” czyli „Cudowny róg chłopca” - to nazwa wyboru niemieckich pieśni i poezji ludowej, opracowanego na początku XIX wieku przez Ludwiga von Arnima oraz Clemensa Brentano. W toku mozolnej pracy autorzy zebrali ogromny materiał, który następnie opublikowali w formie trzech tomów. Dzieło powstało na fali romantycznego zainteresowania folklorem ludowym.
Nakładem PIW ukazał się w Polsce tomik z wyborem tej poezji w tłumaczeniu oraz z przedmową Roberta Stillera. Tomik zawiera najwartościowsze zdaniem tłumacza utwory oraz bardzo cenny, krótki opis każdego z nich, zawierający dodatkowe informacje oraz kontekst historyczny.
Tematyka utworów jest przeróżna, czasami błaha, momentami makabryczna, ale prezentująca bogactwo umysłowości ludowej. Sam zbiór raczej nie jest czymś, co na długo zapada w pamięć, aczkolwiek kilka utworów z pewnością wywołuje zainteresowanie („Pan Olof”, „Wieczność”, „Niech szumi”). Najmocniejszą cechą tej poezji jest jej nieprzewidywalność i różnorodność poruszanych tematów. To także unikalny zapis świata podań, którego już nie ma, a który przez długi wieki trwał w kolejnych pokoleniach jako ustna tradycja.