Nie spodziewałem się po tej niepozornej książeczce tak interesującej historii. Wciągająca i jak dla mnie, nadająca się na ekranizację fabuła sprawiła, że szybko przeczytałem książkę Willy Cather, żałując, że już się skończyła. Powieść powstała w 1923 r., a mimo to zawiera wiele uniwersalnych spostrzeżeń, które skłoniły mnie do refleksji.
Akcja zaczyna się jak w starych „westernach”, choć nie ma strzelanin i pościgów. Jest próba sportretowania społeczeństwa, jego systemu wartości i ograniczeń. Poznajemy ten świat oczami chłopca, zafascynowanego sporo starszą od siebie lokalną pięknością i duszą towarzystwa, panią na farmie (nomen omen) „Sweet Water”.
Urzekł mnie nieco archaiczny język i opisy minionej epoki, a nawet opisy przyrody (!).
Nie mogę sobie odmówić podania moich ulubionych cytatów, które stanowiły dla mnie dodatkową atrakcję:
„Pani Ogden była osobą prawie niewybaczalnie pospolitą. Pan Ogden, mały, wychłostany życiem mężczyzna lat pięćdziesięciu […]” Dżin uważano za pociechę marynarzy i rozpitych sprzątaczek […]” :)
Czytając pewne sformułowania trudno mi było zdecydować, czy są one zgodne z poglądami autorki, czy stanowią próbę odtworzenia realiów Zachodu USA tamtych czasów, ale z pewnością niejednokrotnie spowodują uśmiech na twarzy czytelnika.
Końcówka historii przywołała mi na myśl skojarzenia z „Szelmostwami niegrzecznej dziewczynki” Llosy (który to już raz wracam do tej historii !),ale widać, pewien rodzaj kobiet ma uniwersalną destrukcyjną siłę, niezależenie od epoki i szerokości geograficznej.
Polecam tą mało znaną powieść, szczególnie chłopcom i mężczyznom – ku przestrodze :)

Nie spodziewałem się po tej niepozornej książeczce tak interesującej historii. Wciągająca i jak dla mnie, nadająca się na ekranizację fabuła sprawiła, że szybko przeczytałem książkę Willy Cather, żałując, że już się skończyła. Powieść powstała w 1923 r., a mimo to zawiera wiele uniwersalnych spostrzeżeń, które skłoniły mnie do refleksji.
Akcja zaczyna się jak w starych...

Krótka i sentymentalna z pozoru historia upadku Dzikiego Zachodu i początku Wielkiego Kryzysu - opowiedziana z perspektywy młodego chłopaka, który ogląda zmierzch pewnej epoki - bogatych właścicieli ziemskich, eleganckich kobiet i wystawnych kolacji. Pozornie, bo w krytycznych chłopięcych oczach przegląda się coś jeszcze - ogromna chęć życia, niezgoda na przypisany schematycznie los kobiety - wdowy „poświęcającej się i umierającej wraz z epoką pionierów”, namiętność i ten rodzaj pewności siebie, który z uśmiechem przyjmuje do wiadomości plotki i insynuacje na swój temat. Kim jest więc tytułowa Utracona? Dla mnie, to nie - opisywana na okładce epoka i moralność, ale - specyficzna wizja kobiety, której odwiecznym przeznaczeniem jest dzielenie stosu swego męża - pana.

Krótka i sentymentalna z pozoru historia upadku Dzikiego Zachodu i początku Wielkiego Kryzysu - opowiedziana z perspektywy młodego chłopaka, który ogląda zmierzch pewnej epoki - bogatych właścicieli ziemskich, eleganckich kobiet i wystawnych kolacji. Pozornie, bo w krytycznych chłopięcych oczach przegląda się coś jeszcze - ogromna chęć życia, niezgoda na przypisany...

"Piękne kobiety, których piękność więcej znaczy, niż wyraża... Czy te wspaniałe stworzenia zawsze karmią się czymś pospolitym i zakazanym? Czy na tym polega ich tajemnica?" Właśnie... Często ja także w takie rozważania popadam. Powyższy cytat z tej książki pochodzi. Ta książka głównie o pewnej ciekawej, pięknej, tajemniczej kobiecie mówi.
Koniec ery pionierów na Zachodzie Stanów Zjednoczonych. Kończy się pewna epoka, zmieniają się realia, zmieniają się lub umierają ważne, ikoniczne dla tego okresu osoby. Główna bohaterka (Marianna Forrester) jest kobietą, która potrafi przyciągać mężczyzn, która też na własnej skórze odczuje nowe czasy. Mąż umiera, bogactwo pryska, przyjaciele odchodzą. A ona? Ona świętą nie jest i dostosowuje się zawsze jak umie najlepiej do zmieniających się okoliczności. A jej uroda zdecydowanie jej w tym pomaga... Więcej pisać nie będę. Fabuły dokładnie nie opowiem. Zakończenia nie zdradzę. Zachęcam do przeczytania książki, do przeczytania tejże interesującej opowieści.
Rewelacje. 8/10. Lektura wyborowa, lektura ciekawa niezwykle, lektura z górnej półki i zdecydowanie warto się z nią zapoznać.

"Piękne kobiety, których piękność więcej znaczy, niż wyraża... Czy te wspaniałe stworzenia zawsze karmią się czymś pospolitym i zakazanym? Czy na tym polega ich tajemnica?" Właśnie... Często ja także w takie rozważania popadam. Powyższy cytat z tej książki pochodzi. Ta książka głównie o pewnej ciekawej, pięknej, tajemniczej kobiecie mówi.
Koniec ery pionierów na Zachodzie...

Nie zachwyciła mnie ta pozycja, chociaż w sumie nie ma się do czego przyczepić. Utracona to historia pięknej kobiety, która była żoną znacznie starszego, mężczyzny z pozycją i pieniędzmi, który najpierw się zestarzał, potem stracił pieniądze, a potem zachorował. Marianna, kiedy ją poznajemy, jest pięknym motylem, czarującym subtelnością i seksapilem, dla wielu "zwykłych" mieszkańców prowincjonalnego miasteczka stanowi uosobienie czaru i lepszego świata. Pod wpływem wydarzeń życiowych przechodzi jednak parę przeobrażeń i okazuje się, że piękno nie trwa wiecznie.

Nie zachwyciła mnie ta pozycja, chociaż w sumie nie ma się do czego przyczepić. Utracona to historia pięknej kobiety, która była żoną znacznie starszego, mężczyzny z pozycją i pieniędzmi, który najpierw się zestarzał, potem stracił pieniądze, a potem zachorował. Marianna, kiedy ją poznajemy, jest pięknym motylem, czarującym subtelnością i seksapilem, dla wielu...

Z początku może być nieco toporna, ale z upływem stron coraz bardziej wciąga. Postać Marianna oglądana oczami Neila może wprawić czytelnika w zakłopotanie. Była dla mnie równie zachwycająca co i odrzucająca. Książka jest króciutka wiec i szybko się ją czyta, a szkoda bo chętnie przejrzałbym więcej stron poświęconych Pani Forrester. Piękna i nieco smutna historia o czasie, o tym jak przemija i co zabiera ze sobą oraz o utraconych ideałach dostrzeganych w ludzi. Polecam.

Z początku może być nieco toporna, ale z upływem stron coraz bardziej wciąga. Postać Marianna oglądana oczami Neila może wprawić czytelnika w zakłopotanie. Była dla mnie równie zachwycająca co i odrzucająca. Książka jest króciutka wiec i szybko się ją czyta, a szkoda bo chętnie przejrzałbym więcej stron poświęconych Pani Forrester. Piękna i nieco smutna historia o czasie, o...

Szybko się czyta.
Utracona niewinność, utracona młodość, utracona godność.
Wyidealizowany obraz dzieciństwa Niela, którego personifikacją jest Marianna Forrester, ginie razem reputacją najpiękniejszej kobiety w Sweet Water.

Szybko się czyta.
Utracona niewinność, utracona młodość, utracona godność.
Wyidealizowany obraz dzieciństwa Niela, którego personifikacją jest Marianna Forrester, ginie razem reputacją najpiękniejszej kobiety w Sweet Water.