Turecki pisarz, laureat Nagrody Nobla z dziedziny literatury w 2006. Wychował się w bogatej rodzinie. W młodości kształcił się na malarza. Ukończył American Robert College w Stambule, a następnie studiował architekturę na tamtejszej politechnice, jednak po trzech latach porzucił ją, jak i ambicje zostania artystą lub architektem. Później studiował również dziennikarstwo na Uniwersytecie w Stambule, lecz nigdy nie pracował jako dziennikarz. Od 23. roku życia zajmuje się wyłącznie pisarstwem.
W jego kraju określa się go mianem komentatora społecznego, mimo iż sam uważa się za twórcę fikcji literackiej, bez skłonności politycznych. Należy do grona „oświeconych” intelektualistów tureckich, o nieortodoksyjnych poglądach religijnych, otwartych na integrację Turcji z Unią Europejską. Był pierwszym pisarzem świata muzułmańskiego, który publicznie potępił fatwę skazującą na śmierć Salmana Rushdiego.
W swoich książkach opisuje często kontakt kultur Wschodu i Zachodu. Jego twórczość przetłumaczono na ponad 40 języków.
Zasiadał w jury konkursu głównego na 60. MFF w Cannes (2007).http://www.orhanpamuk.net
Zauroczenie od pierwszych stron. Książkę czytałam niespiesznie, rozkoszując się tą opowieścią. Autor pięknie pokazał jak zmiany cywilizacyjne wpływają na odbiór miasta, w którym się wyrosło. Bardzo ciekawie przedstawił rolę kobiety w środowisku muzulmańskim, ich oddzielenie od strefy mężczyzn. Jest to niezwykle nostalgiczna opowieść o jednym z ostatnich ulicznych sprzedawcy buzy. Czytałam z rozrzewnieniem, polecam gorąco.
Wspaniała opowieść człowieka, zakochanego w swoim mieście. Historia plynaca jak wody Bosforu, pełna melancholii i smutku typowego dla Stambułu. Tęsknota za utraconą świetnością miasta miesza się z klimatem biedy i brzydoty upadłych dzielnic. Autor przedstawia swoje własne odczucia, wspomnienia i przeżycia, ale spogląda na Stambuł z różnych perspektyw, przez pryzmat artystów, którzy odwiedzali miasto, którzy o nim pisali i odzwierciedlali w rycinach. Plus wspaniałe zdjęcia znakomicie oddające klimat miasta.