Debiutem literackim Orhana Pamuka, zaczynam przygodę z jego oryginalną twórczością. Uważam że nie jest to zbyt udany debiut. Przez liczne powtórzenia, akcji zabrakło tempa, wszystko wydaje się być bez życia, rozlazłe, prawie nijakie. Turecki autor, późniejszy laureat Nagrody Nobla, zaczyna pisarską przygodę od ośmiuset-stronicowej powieści. Czytając miałem wrażenie jakby czas spowolnił swój bieg, lub że to jeden z klasycznych utworów dajmy na to XIX wieczny.

Opisane są tu dzieje rodziny, założonej przez Cevdeta Beja. Poznajemy go w wieku 37 lat, prowadzi sklep z artykułami żelaznymi, zamierza się ożenić z córką zubożałego paszy, ma chorego na gruźlicę brata. Obiecuje niepokornemu młodoturkowi, że zaopiekuje się jego synem.
Pierwsza stustronicowa część powieści opisuje jeden dzień Cevdeta Beja - 24 lipca 1905 r., w kolejnej przeskakujemy w czasie do 1936 roku.

Noblista koncentruje się na życiu wewnętrznym postaci, każda z nich na swój sposób się odróżnia. Razem z postaciami zauważamy ogromne przeobrażenia jakie dokonały się w Turcji na przestrzeni siedemdziesięciu lat na jakie nanizał akcję jej twórca.

Do tomiszcza żywię mieszane uczucia. Stawiam mu 7/10.

Debiutem literackim Orhana Pamuka, zaczynam przygodę z jego oryginalną twórczością. Uważam że nie jest to zbyt udany debiut. Przez liczne powtórzenia, akcji zabrakło tempa, wszystko wydaje się być bez życia, rozlazłe, prawie nijakie. Turecki autor, późniejszy laureat Nagrody Nobla, zaczyna pisarską przygodę od ośmiuset-stronicowej powieści. Czytając miałem wrażenie jakby...

Jedna z recenzji: >> "Tureccy Buddenbrookowie” przytłoczyć mogą nadmiarem barw, obrazów, dźwięków i wszelkiej innej maści szczegółów << - to jest właśnie siła tej powieści, ona jest jak Stambuł - nadmiar barw, obrazów, dźwięków, ludzi. Ja Stambuł pokochałem, a ta powieść jeszcze mnie w tym umocniła. Jeśli ktoś szuka akcji, to jej nie znajdzie, ale za to obraz Turcji od początku do lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku.

Jedna z recenzji: >> "Tureccy Buddenbrookowie” przytłoczyć mogą nadmiarem barw, obrazów, dźwięków i wszelkiej innej maści szczegółów << - to jest właśnie siła tej powieści, ona jest jak Stambuł - nadmiar barw, obrazów, dźwięków, ludzi. Ja Stambuł pokochałem, a ta powieść jeszcze mnie w tym umocniła. Jeśli ktoś szuka akcji, to jej nie znajdzie, ale za to obraz Turcji od...

Warto przeczytaj razem z "Dziwna myśl w mej głowie". Dwie sagi Pamuka dziejące się w Stambule w odstępie około 40 lat. Ale jeśli wierzyć wizji autora, bohaterów bardziej dzieli kilkanaście kilometrów, dzielnice w których żyją niż czas. Jedni w slumsach, drudzy w bogatym centrum miasta.

Warto przeczytaj razem z "Dziwna myśl w mej głowie". Dwie sagi Pamuka dziejące się w Stambule w odstępie około 40 lat. Ale jeśli wierzyć wizji autora, bohaterów bardziej dzieli kilkanaście kilometrów, dzielnice w których żyją niż czas. Jedni w slumsach, drudzy w bogatym centrum miasta.

Uff, zmęczyłem noblistę.

Zdecydowanie nie należę do grupy docelowej do tej powieści. Mamy tutaj 740 stron, które można streścić jako "powieść się zaczęła, trwała, skończyła". Serio. To najbardziej obyczajowy obyczaj, jaki ostatnio czytałem. Taki turecki Bolesław Prus, coś jak nudniejsza, turecka wersja lalki. Gorzej! Bo tutaj jest dużo scen, które po prostu są obrazkami z życia, nie popychając akcji do przodu. Ot, pogapi się kobieta na filiżanki. Koniec. Albo ktoś tam zasiądzie do obiadu. No i wszyscy łażą i myślą, pełni wątpliwości, czy ktoś ich lubi, czy oni kogoś nie urazili i w jaki sposób oświecić Turcję.

Śnieg podobał mi się dużo bardziej.

Uff, zmęczyłem noblistę.

Zdecydowanie nie należę do grupy docelowej do tej powieści. Mamy tutaj 740 stron, które można streścić jako "powieść się zaczęła, trwała, skończyła". Serio. To najbardziej obyczajowy obyczaj, jaki ostatnio czytałem. Taki turecki Bolesław Prus, coś jak nudniejsza, turecka wersja lalki. Gorzej! Bo tutaj jest dużo scen, które po prostu są obrazkami z...

debiut literacki Orhana Pamuka z 1982 roku szokuje monumentalnym wymiarem - może pewnym usprawiedliwieniem będzie fakt, że późniejszy noblista napisał tę powieść w wieku 26 lat... "Tureccy Buddenbrookowie” przytłoczyć mogą nadmiarem barw, obrazów, dźwięków i wszelkiej innej maści szczegółów, które z perspektywy czasu postrzegać też można jako prolegomena do późniejszej twórczości Pamuka.
Dzieje rodziny Cevdet Beja, właściciela sklepu z artykułami elektrycznymi i żelaznymi, to pretekst do przedstawienia niewiarygodnych zmian, jakie następowały w Turcji przełomu XIX i XX w. Historia tej kupieckiej rodziny obejmuje niemal siedem dekad, a losy trzech pokoleń tworzą bujna panoramę tureckiego społeczeństwa. Upadek sułtanatu, zniesienie kalifatu, zwycięstwo ruchu Atatürka i jednoczesny opór społeczny przeciw zmianom, które postrzegane są jako zagrożenie dla tradycji, ustalonego porządku i systemy wartości.
Do potomków Cevdet Beja - zapatrzonych w Europę - nie przemawia już duch Wschodu. W pismach wielkich umysłów Zachodu poszukują odpowiedzi na fundamentalne pytania, chcą myśleć jak Europejczycy, żeby lepiej zrozumieć europejskich uczonych. Czytują poezję Hölderlina, czują się spadkobiercami Rastignaca, ale czują, że Turcja nie pozwala im na zmiany. Wierność ideałom prowadzi do wyobcowania, samotności i nierozumienia.

Nie ma harmonii między waszą duszą a światem, w którym żyjecie. (…) Albo zmienicie świat, albo pozostaniecie obcy.

W tej powieści zarysowane zostały wątki obecne w późniejszych powieściach Pamuka - w szczególności fascynacja Europą, turecki kompleks niższości i permanentne wzajemne niezrozumienie Wschodu i Zachodu.

„Chciałem mieć rodzinę w europejskim stylu, ale w końcu wyszło "alaturka”, pomyślał. A potem zachichotał na wspomnienie żartu, który zwykł powtarzać jego świętej pamięci brat: „Wszyscy tutaj stali się zapatrzonymi w Europę ‘Alaturkami’, co też jest osobliwością!’”.

Pomimo zachwytów i porównań do Buddenbrooków (a w polskim obiegu może także do Lalki Prusa) - nie jest to powieść porywająca, ani nawet znośna. Infantylizm głównych bohaterów boli prawie fizycznie - ich dylematy wydają się wydumane i nadmierne, a bezkrytyczny zachwyt miernymi dziełami europejskimi świadczy dobitnie o przepaści dzielącej te dwa światy. Porównanie ze znakomitymi powieściami Elif Şafak (10 minut...) czy Alev Lytle Croutier (Siedem domów, Pałac łez) wypada na niekorzyść Pamuka - a przecież obie autorki wspaniale radzą sobie z ilustrowaniem tureckich przemian społecznych i kulturowych i plastycznym wskazaniem różnic między kulturą Turcji i Europy.

debiut literacki Orhana Pamuka z 1982 roku szokuje monumentalnym wymiarem - może pewnym usprawiedliwieniem będzie fakt, że późniejszy noblista napisał tę powieść w wieku 26 lat... "Tureccy Buddenbrookowie” przytłoczyć mogą nadmiarem barw, obrazów, dźwięków i wszelkiej innej maści szczegółów, które z perspektywy czasu postrzegać też można jako prolegomena do późniejszej...

Nie dałam rady jej skończyć. Przeczytałam nawet nie 30% i dalej nie uciągnę. Kompletnie nie dla mnie - znużyła mnie i zmęczyła. Tło historii ciekawe, ale nie byłam w stanie znieść nijakich i nieogarniętych bohaterów i stylu pisania Pamuka - krótkie, a miejscami prawie że infantylne zdania, dużo nieklejących się nijak monologów wewnętrznych i rozmów między bohaterami. Nie planuję dawać jej kolejnej szansy.

Nie dałam rady jej skończyć. Przeczytałam nawet nie 30% i dalej nie uciągnę. Kompletnie nie dla mnie - znużyła mnie i zmęczyła. Tło historii ciekawe, ale nie byłam w stanie znieść nijakich i nieogarniętych bohaterów i stylu pisania Pamuka - krótkie, a miejscami prawie że infantylne zdania, dużo nieklejących się nijak monologów wewnętrznych i rozmów między bohaterami. Nie...

Orhan Pamuk w swojej pierwszej powieści stworzył sagę rodzinną opisaną na przestrzeni wielu lat. Bardzo ciekawa jest to książka, ukazująca życie rodzinne i wszelakie relacje społeczno- rodzinno- polityczne. Świetna lektura godna polecenia.

Orhan Pamuk w swojej pierwszej powieści stworzył sagę rodzinną opisaną na przestrzeni wielu lat. Bardzo ciekawa jest to książka, ukazująca życie rodzinne i wszelakie relacje społeczno- rodzinno- polityczne. Świetna lektura godna polecenia.

Zaczęło się naprawdę dobrze. Tytułowy Cevdet Bej przypominał mi nawet Wokulskiego ;) Niestety, później było już tylko gorzej. Nie mam coś szczęścia do tureckich pisarzy, nawet do tych uznawanych za wybitnych. Dla mnie książki pana Pamuka są zwyczajnie "przegadane" i ciągną się niemiłosiernie.

Zaczęło się naprawdę dobrze. Tytułowy Cevdet Bej przypominał mi nawet Wokulskiego ;) Niestety, później było już tylko gorzej. Nie mam coś szczęścia do tureckich pisarzy, nawet do tych uznawanych za wybitnych. Dla mnie książki pana Pamuka są zwyczajnie "przegadane" i ciągną się niemiłosiernie.

"Cevdet Bej" to niby tureccy Buddenbrookowie, ale otrzymujemy właściwie trzech przyjaciół z boiska, którzy przed trzydziestką orientują się, że ich życie nie będzie wyjątkowe i niczego specjalnego w nim nie osiągną. Co za dramat! Dojście do tej sympatycznej konkluzji nie wymagało chyba 740 stron, wypełnionych głównie ważkimi dialogami i spacerami z miejsca na miejsce, podczas których bohaterowie nieustannie myślą o tym, która jest godzina, który rok, gdzie dokładnie są i jaki jest ich aktualny status społeczny (żeby czasem czytelnik się nie zgubił!). Z drugiej strony Pamuk miał 26 lat, gdy skończył to pisać, można mu więc wybaczyć nieudolność i zbędność akurat tego dzieła.

"Cevdet Bej" to niby tureccy Buddenbrookowie, ale otrzymujemy właściwie trzech przyjaciół z boiska, którzy przed trzydziestką orientują się, że ich życie nie będzie wyjątkowe i niczego specjalnego w nim nie osiągną. Co za dramat! Dojście do tej sympatycznej konkluzji nie wymagało chyba 740 stron, wypełnionych głównie ważkimi dialogami i spacerami z miejsca na miejsce,...

Monumentalna saga rodzinna, pokazuje nie tylko rodziny Cevdeta Beja, ale i zmiany jakie zaszły w Turcji.
Przepięknie napisana, wzrusza, momentami bawi, skłania do refleksji. Orhan Pamuk potrafi piękne operować słowem, kreśli nim cudowne opowieści, które na długo zostają w czytelniku.

Monumentalna saga rodzinna, pokazuje nie tylko rodziny Cevdeta Beja, ale i zmiany jakie zaszły w Turcji.
Przepięknie napisana, wzrusza, momentami bawi, skłania do refleksji. Orhan Pamuk potrafi piękne operować słowem, kreśli nim cudowne opowieści, które na długo zostają w czytelniku.