Niezwykła. Niepowtarzalna. Niezapomniana. Dała początek mojej fascynacji twórczością Fuentesa.

Niezwykła. Niepowtarzalna. Niezapomniana. Dała początek mojej fascynacji twórczością Fuentesa.

Przeczytałem gdzieś kiedyś recenzję powieści Carlosa Fuentesa „Instynkt pięknej Inez”, której autor rozpływał się w zachwycie nad „muzycznym językiem” powieści, nad „sugestywnymi odpowiednikami muzycznych fraz” (cokolwiek miałoby to znaczyć). Czytałem tę powieść uważnie, trochę, przyznaję „na siłę” (dalej wyjaśnię, dlaczego) i jeśli zachwycać się frazą, to jednocześnie nad umiejętnościami i talentem tłumaczki, pani Zofii Wasitowej, bo przecież nie po hiszpańsku czytamy tę książkę…
Pozwoliłem sobie na ten kąśliwy nieco wstąp, ponieważ często bywa, że onieśmieleni nazwiskiem (a Carlos Fuentes to wielkie nazwisko iberoamerykańskiej prozy) przypisujemy utworom autora atrybuty, które trudno dostrzec w samych dziełach, chwalimy za coś, czego nie rozumiemy i słabości powieści jesteśmy skłonni maskować udawanym intelektualiozowaniem.

A ja uważam, że Fuentes poległ na tej powieści, nie udźwignął problemu konstrukcji, nie rozwiązał problemu narracji w dwóch czasach, że generalnie – rozważania nad czasem i przemijaniem (tym jest w rzeczywistości „Instynkt pięknej Inez”) go przygniotły. To, że Bułhakowowi udało się w „Mistrzu i Małgorzacie” mistrzowsko tę kwestię poprowadzić, nie znaczy, że potrafi to każdy pisarz, nawet wielki.
Dwie równoległe historie miłosne, jedna dzieje się współcześnie, na przełomie XXX i XXI wieku, droga – w prehistorii, na zaraniu ludzkości, traktowane w powieści łącznie mają symbolizować, oznaczać wieczną spiralę tworzenia piękna z chaosu, niekończący się ciąg dziejów życia człowieka, miłości i śmierci.

Wszystko okej. Tyle tylko, że pisarz nie zapanował, jak mi się wydaje, nad materiałem i myślami, i dał ponieść się żywiołowi tworzenia, ulegając chaosowi.

Naturalnie, piękno i bogactwo języka Fuantesa w tłumaczeniu Z.Wasitowej uwiedzie nas. Ale w tej plątaninie pięknych zdań i scen, nieporządku myśli i pod niepewnie chwiejącą się konstrukcją powieści – łatwo się zgubić, a trudno przez tę prozę podróżować komfortowo.

Przeczytałem gdzieś kiedyś recenzję powieści Carlosa Fuentesa „Instynkt pięknej Inez”, której autor rozpływał się w zachwycie nad „muzycznym językiem” powieści, nad „sugestywnymi odpowiednikami muzycznych fraz” (cokolwiek miałoby to znaczyć). Czytałem tę powieść uważnie, trochę, przyznaję „na siłę” (dalej wyjaśnię, dlaczego) i jeśli zachwycać się frazą, to jednocześnie nad...

Perełka meksykańskiego "prawienoblisty". Wieloletnia zażyłość (uczucie?) pomiędzy dyrygentem (Gabrielem) i mezzosopranistką (Inez),w kontrapunkcie z przeżyciami neolitycznej pary bohaterów. Muzyka i totemy jako praprzyczyna wszelkich emocji. Wenus z Willendorfu i kryształowe pieczęcie, Potępienie Fausta Berlioza i zawołanie ostrzegające przed niebezpieczeństwem. Ciekawe, inspirujące opowiadanie. Dla miłośników prozy iberoamerykańskiej.

Perełka meksykańskiego "prawienoblisty". Wieloletnia zażyłość (uczucie?) pomiędzy dyrygentem (Gabrielem) i mezzosopranistką (Inez),w kontrapunkcie z przeżyciami neolitycznej pary bohaterów. Muzyka i totemy jako praprzyczyna wszelkich emocji. Wenus z Willendorfu i kryształowe pieczęcie, Potępienie Fausta Berlioza i zawołanie ostrzegające przed niebezpieczeństwem. Ciekawe,...

Książka ta wywarła na mnie mieszane uczucia; przedstawione zostały tu dwie pozornie różne historie, nie mające ze sobą nic wspólnego poza tym, że obie mówią o ponadczasowym uczuciu- miłości. Z jednej strony historia "dziwnej " miłości znakomitego dyrygenta i sławnej spiewaczki - tytułowej Inez,która ciągnie się latami, a tak naprawdę trwa "jedną chwilę szczęścia ". Z drugiej - czasy prehistoryczne- i związek, który wystawiony jest na ciężkie próby - przetrwania w ówczesnych realiach.. Wbrew pozorom, nie jest to lektura łatwa, lekka i przyjemna;wymaga głębszej analizy, zmusza do refleksji nad tematem. .. Pomimo, że książka nie "wciągnęła mnie " i nie pozostawiła trwałego śladu w mej pamięci, to pobudzila do refleksji, głębszego zastanowienia się nad tym, w jaki sposób uczucia determinują nasz byt w tym świecie. . ?. Warto przeczytać.

Książka ta wywarła na mnie mieszane uczucia; przedstawione zostały tu dwie pozornie różne historie, nie mające ze sobą nic wspólnego poza tym, że obie mówią o ponadczasowym uczuciu- miłości. Z jednej strony historia "dziwnej " miłości znakomitego dyrygenta i sławnej spiewaczki - tytułowej Inez,która ciągnie się latami, a tak naprawdę trwa "jedną chwilę...

Fuentes tworzy opowieści złożone z tak wielu motywów, że przebrnięcie przez nie zdaje się przypominać symboliczną wędrówkę a-nel przez gęste prehistoryczne puszcze. Jednak szybko zauważyć można stałe punkty tej historii, wokół których nadbudowuje się akcja. Przedmioty-klucze wyznaczające najważniejsze momenty życia głównych bohaterów oraz stanowiące nawiązanie do natury człowieka opierającej się na uczuciach. W pewnym momencie wszystko - jakby dzięki naszemu instynktowi - zaczyna się wyjaśniać i układać w zgrabną, choć też wciąż nieco niejasną całość. Wtedy puszcza słów zdaje się na naszych oczach przemieniać w kurtynę, niczym w operze Inez i Gabriela, którą pragniemy odchylić. Płaską (jakby dwuwymiarową),uniwersalną i kryjącą po drugiej stronie jasną tajemnicę, do której podświadomie dążymy.

Fuentes tworzy opowieści złożone z tak wielu motywów, że przebrnięcie przez nie zdaje się przypominać symboliczną wędrówkę a-nel przez gęste prehistoryczne puszcze. Jednak szybko zauważyć można stałe punkty tej historii, wokół których nadbudowuje się akcja. Przedmioty-klucze wyznaczające najważniejsze momenty życia głównych bohaterów oraz stanowiące nawiązanie do natury...

Zabrałam tę książkę w podróż pociagiem z nadzieją, że czas szybko upłynie, gdy ja oddam się pasjonującej lekturze. Już po kilku stronach wiedziałam, że tego nie wytrzymam. Nuda, nuda, przeegzaltowana nuda! Nawet jeżeli w treści jest zawarty jakikolwiek sens, to autor ukrył go tak głęboko, że czytelnik na pewno go nie odnajdzie. Jeśli autor ma ambicje literackie wysokich lotów, może powinien poszybować w kierunku poezji i w tym obszarze zamęczać ochotników-masochistów?

Zabrałam tę książkę w podróż pociagiem z nadzieją, że czas szybko upłynie, gdy ja oddam się pasjonującej lekturze. Już po kilku stronach wiedziałam, że tego nie wytrzymam. Nuda, nuda, przeegzaltowana nuda! Nawet jeżeli w treści jest zawarty jakikolwiek sens, to autor ukrył go tak głęboko, że czytelnik na pewno go nie odnajdzie. Jeśli autor ma ambicje literackie wysokich...

Po egzotycznym i zachęcającym tytule spodziewałam się prawdziwej uczty czytelniczej. Niestety, książka nie złapała mnie za serce, nie wywołała palpitacji serca, zaraz po przeczytaniu zapomniałam o jej istnieniu. Ale tak to już jest, że mistrzom stawia się poprzeczkę wysoko. Fuentes nie "doskoczył" do swojego własnego poziomu.

Po egzotycznym i zachęcającym tytule spodziewałam się prawdziwej uczty czytelniczej. Niestety, książka nie złapała mnie za serce, nie wywołała palpitacji serca, zaraz po przeczytaniu zapomniałam o jej istnieniu. Ale tak to już jest, że mistrzom stawia się poprzeczkę wysoko. Fuentes nie "doskoczył" do swojego własnego poziomu.

przemyśleniowa lektura, niby błaha, ale ukryty sens jest

przemyśleniowa lektura, niby błaha, ale ukryty sens jest

Znużyłam się...

Znużyłam się...