Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Gorączka” to zbiór 34 datowanych wierszy w dwóch częściach (16+18). Trzy podpisane są 26 czerwca. Różni je jedynie rok („posmród” – 2019, „numer dowodu” – 2018, „ta trzecia” – 2020). Dwa nie posiadają daty, ponieważ są zadedykowane: „pigmalion” (Mojemu debiutowi),„sort by default” (Mojemu przyszłemu mężowi). Tytułowe słowo – pojawia się dwa razy: na końcu – jako wyraźna aluzja i swoisty hołd dla słynnego filmu Michaela Manna „The Heat” z 1995 roku (możemy rozpoznać sylwetkę Al Pacino na czymś w rodzaju komiksowego kadru) oraz w środku tomu: tu - miłosna „Gorączka” składa się z trzech odrębnych mikro części. Książkę uzupełniają cztery fotografie. Pierwsza ukazuje kilkunastopiętrowy żelbetonowy blok, który po procesie ocieplania został pomalowany w bezsensownie przygnębiający sposób. Druga – na odwrót – dokumentuje ścianę starego budynku, z którego odpadł tynk tak, że przypadkowo odtwarza kontury granic Polski. Trzecia to obraz nieba z chmurami przypominającymi oczy ogarnięte paranoicznym strachem. Czwarta wygląda niczym park z filmu „Powiększenie” Antonioniego. Tak to tutaj wszystko sobie nadinterpretuję roboczo. Melancholijny fiolet okładki trafnie koresponduje z równie zamyślonymi refleksjami wypełniającymi wiersze: ”dzięki pracy czuję/ jak plecy zwijają się w garb” („po roku”),„ja wiem że ty chcesz żebym pokazała dupę/ jak wiem że ty wiesz że ja wiem/ że ty chcesz żebym pokazała dupę” („zanik”),„nie przyszli po mnie/ bo za bardzo się bałam wywiesić flagę” („nie przyszli”). Pojawia się lęk przed bezsensem: pracy, uczuć, rytuałów, a także - nadmiarem gromadzonych rzeczy, wrażeń, śmieci, toksycznych związków i krzywd. Bardzo długo i źle wychodzi się z gorączki, ale jak już wreszcie znika nagle tracimy o niej wszelką pamięć. Dopóki znowu nie powróci – z jeszcze większą siłą. Jak utrzymać w ryzach własną ponadprzeciętną inteligencję, wrażliwość, erudycję, zdolność postrzegania gromad niezwykle subtelnych zjawisk jakimi na co dzień częstuje nas szczodra ponad miarę rzeczywistość? Każdy wiersz mówi coś o cierpieniu. Musimy z nim trwać zmagając się ze swoim losem. Heroiczny to czyn. W wymiarze prywatnym – rzecz całkowicie wykonalna. Ceną – melancholia, która zatruwa osobowość, aż do poziomu wegetatywnego trwania wbrew wszystkim okolicznościom na zewnątrz. Jakieś optymistyczne wnioski na przyszłość? Może kiedyś je poznamy. W następnym tomie Anny Fiałkowskiej?