Za długie.

Za długie.

To jest mój słaby punkt jak się wykorzystuje (pop)kulturę masową, popularną, a czasami nawet niską, a na pewno niekojarzoną z poezją, żeby mówić o codziennych bolączkach w naprawdę uwznioślony sposób, rekontekstualizując takie rzeczy jak Silent Hille, twórczość Kanye, Dziennik Bridget Jones, Miasteczko Twin Peaks i jakaś bajka dla dzieci - chyba Klub Winx, ale pewności nie mam - jako odbicie sumy doświadczeń autora. Przeraźliwie to smutny zbiór, ale jednocześnie nie cięciożył, bardziej po prostu melancholijne spojrzenie na życie, niepozbawione nadziei. Czyli no fajne.

To jest mój słaby punkt jak się wykorzystuje (pop)kulturę masową, popularną, a czasami nawet niską, a na pewno niekojarzoną z poezją, żeby mówić o codziennych bolączkach w naprawdę uwznioślony sposób, rekontekstualizując takie rzeczy jak Silent Hille, twórczość Kanye, Dziennik Bridget Jones, Miasteczko Twin Peaks i jakaś bajka dla dzieci - chyba Klub Winx, ale pewności nie...

Książka w zupełności porywająca i odświeżająca umysł. Fale włosowe płyną niczym bałwany skojarzeń i rozbijają się o suknię, która kontynuuje swobodę tego ruchu, tej sprawnej, poetyckiej techniki, więc daje się porywać wahadłowym narracjom sunącym po niesztampowo pozaplatanych wątkach. Oby ten tomik doceniono!

Książka w zupełności porywająca i odświeżająca umysł. Fale włosowe płyną niczym bałwany skojarzeń i rozbijają się o suknię, która kontynuuje swobodę tego ruchu, tej sprawnej, poetyckiej techniki, więc daje się porywać wahadłowym narracjom sunącym po niesztampowo pozaplatanych wątkach. Oby ten tomik doceniono!

czyta się raczej lekko, choć przesłanie płynące z kolejnych stron niekoniecznie pokrzepia serce
zainteresowałam się autorką po publikacji wiersza na stronie przekroju i bardzo cieszę się, że mam teraz ten tomik na półce :)

czyta się raczej lekko, choć przesłanie płynące z kolejnych stron niekoniecznie pokrzepia serce
zainteresowałam się autorką po publikacji wiersza na stronie przekroju i bardzo cieszę się, że mam teraz ten tomik na półce :)

Dwie pary nóg, zero par oczu. Widok co najmniej creepy – tj. obrzydliwy, przerażający. Nieludzki, ale i fascynujący. Przynajmniej potencjalnie, przynajmniej w odczuciu Fiałkowskiej, w której debiutanckim zbiorze wierszy tytułowa lalka bellmera stanowi punkt odniesienia, od którego podmiotka liryczna, a zarazem główna bohaterka (ze względu na kompozycję całości zakładam, że jest ona wspólna dla wszystkich utworów),początkowo próbuje uciekać, ostatecznie zaś – z ulgą zbliża się ku niemu.

Więcej: http://szajnmag.pl/lalka-bellmera/

Dwie pary nóg, zero par oczu. Widok co najmniej creepy – tj. obrzydliwy, przerażający. Nieludzki, ale i fascynujący. Przynajmniej potencjalnie, przynajmniej w odczuciu Fiałkowskiej, w której debiutanckim zbiorze wierszy tytułowa lalka bellmera stanowi punkt odniesienia, od którego podmiotka liryczna, a zarazem główna bohaterka (ze względu na kompozycję całości zakładam, że...

to jest książka którą napisałam. naprawdę. na serio. nie będę jej oceniać, bo to żenujące, ale jest co najmniej 6/10. polecam i zapraszkam

to jest książka którą napisałam. naprawdę. na serio. nie będę jej oceniać, bo to żenujące, ale jest co najmniej 6/10. polecam i zapraszkam

gdzieś na tych stronach bije moje serce

gdzieś na tych stronach bije moje serce

Dobry debiut!

Dobry debiut!

Zachowawcze bardzo.

Zachowawcze bardzo.

Wstyd się przyznać, ale totalnie nie spodziewałam się, że AŻ TAK mnie to poruszy. Bardzo pozytywne zaskoczenie, wow, jeszcze się zbieram po nim.
Trzymam kciuki za autorkę, oby jej było dane pisać jak najwięcej!

Wstyd się przyznać, ale totalnie nie spodziewałam się, że AŻ TAK mnie to poruszy. Bardzo pozytywne zaskoczenie, wow, jeszcze się zbieram po nim.
Trzymam kciuki za autorkę, oby jej było dane pisać jak najwięcej!