Polski pisarz, twórca, który czerpiąc ze źródeł chłopskiego doświadczenia i chłopskiej mowy żywej, wpisuje swoje kreacje w krąg uniwersalnych praw i prawd o świecie i ludzkiej egzystencji.
Jego ojciec, Julian, wywodził się z rodziny mieszczańskiej z Ćmielowa; był oficerem, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, a po demobilizacji został urzędnikiem. Natomiast matka Myśliwskiego, Marianna, była wychowanką Uniwersytetu Ludowego Zofii i Ignacego Solarzów w Szycach; w młodości aktywnie działała w ZMW „Wici”.
Po wojnie Wiesław Myśliwski uczęszczał do gimnazjum i liceum ogólnokształcącego w Sandomierzu, maturę zdał w 1951 roku. Studiował filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, którą ukończył w 1956 roku.
Debiutował w 1955 roku recenzją powieści E. de Greff „Noc jest moim światłem”. Pracował w latach 1955–1976 w Ludowej Spółdzielni Wydawniczej w Warszawie jako asystent redaktora, redaktor, kierownik redakcji literatury współczesnej, zastępca redaktora naczelnego.
W latach 1975–1999 był redaktorem naczelnym kwartalnika „Regiony”, w latach 1993–1999 także dwutygodnika kulturalnego „Sycyna”. Od 1997 roku jest przewodniczącym jury konkursu – Ogólnopolskiej Nagrody im. Aleksandra Patkowskiego w Sandomierzu. W latach 1971–1983 był członkiem Związku Literatów Polskich. Obecnie mieszka w Warszawie.
Ekranizacji i realizacji teatralnych jego utworów podejmowali się tacy twórcy jak: Ryszard Ber, Wojciech Marczewski, Stefan Szlachtycz, Tadeusz Junak, Kazimierz Dejmek, Izabella Cywińska, Bogdan Tosza. Książki Myśliwskiego przetłumaczono na języki: angielski (w Anglii i USA),niemiecki, francuski, holenderski, hiszpański, hebrajski, włoski, rosyjski, węgierski, czeski, słowacki, serbski, chorwacki, słoweński, rumuński, bułgarski, łotewski, litewski, estoński, ukraiński, gruziński i turecki.
Lektura wymagająca czasu i skupienia. Najdłużej czytana przeze mnie ostatnio książka. Skłania do refleksji nad ludzkim losem, kolejnymi etapami życia i przemijaniem, czemu sprzyja zaburzona chronologia wydarzeń. Dla wszystkich, którzy chcą rozkoszować się piękną polszczyzną, którą bez wątpienia po mistrzowsku posługuje się Autor.
Ucho igielne jawi się jako brama przejścia do różnych historii, które opowiada czytelnikowi autor. to też miejsce przy którym spotyka się młodość i starość. w tytułowym Uchu Igielnym, wąskim przejściu, na schodach bohater stary spotyka siebie młodego i w całej książce te dwie perspektywy się przeplatają. Obaj panowie czekają w tym przejściu na dziewczynę. książka to refleksyjna opowieść o ludzkim życiu, to wspomnienie z młodości na tle wydarzeń historycznych (dwudziestolecie międzywojenne, wojna, komunizm),to także opis starości i zawodności pamięci.