Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tym razem Lisa See zabiera nas do Chin za czasów dynastii Ming (XV/XVI wiek), gdzie towarzyszymy Tan Yunxian, wyszkolonej przez babcię lekarce, oraz jej przyjaciółce Meiling - wybitnej położnej.

Po książkę sięgnęłam przypadkowo w norweskiej bibliotece - wtedy miałam okazję przeczytać zaledwie kilka rozdziałów, ale zainteresowała mnie na tyle, że po powrocie do Polski postanowiłam przeczytać ją w oryginale (polskie wydanie na razie się nie ukazało).

Muszę przyznać, że początek historii wydał mi się nieco wtórny w stosunku do ‘Kwiatu Śniegu i Sekretnego Wachlarza’. Mimo, że akcje powieści dzieli przeszło 300 lat, sytuacja głównych bohaterek była bardzo podobna - krępowanie stóp, dobre zamążpójście, problemy z teściową, życie spędzone za murami domu rodzinnego męża, wyjątkowa więź z najlepszą przyjaciółką, z którą przez różnicę w statusie nie można się widywać - jednym słowem: gdzieś to już czytałam.

Z początku bardzo żałowałam, że nie towarzyszymy na przykład jej przyjaciółce położnej z klasy pracującej, lub chociażby służącej lub konkubinie, żeby zyskać odmienną perspektywę i zobaczyć w tym świecie więcej niż tylko cztery ściany posiadłości.

Na szczęcie mniej więcej w połowie książka wskoczyła na ciekawsze tory, zaczęły się podróże, spotkania na najwyższym szczeblu, sprawy kryminalne, intrygi i nie mogłam się oderwać.

W posłowiu autorki możemy się tez dowiedzieć, że Tan Yunxian istniała naprawdę, i była pierwszą Chinką, która wydała książkę z dziedziny medycyny. Lisa See przedstawiła jej postać, umiejętnie przeplatając rzeczywistość z fikcją.

Niezwykle ciekawe było także dowiedzieć się więcej o tradycyjnej medycynie chińskiej i zwyczajach z nią związanych, a także na przykład o tym, jak przebiegały procesy sądowe i sekcje zwłok.

Lisa See znowu nie zawiodła, jednak na zachwyty kazała tym razem czekać do drugiej połowy książki. Oczywiście jak zwykle czapki z głów dla rzetelności reaserchu.

P.S. Jeżeli chcielibyście przeczytać angielskie wydanie przed ukazaniem się polskiego, weźcie pod uwagę specyfikę języka - pojawia się bardzo dużo nazw chociażby roślin i ziół lub przedmiotów związanych z tradycyjną kulturą chińską, które mogą wpływać na płynność Waszej lektury. Zazwyczaj literaturę po angielsku czyta mi się bezproblemowo, tutaj jednak czułam sporą różnicę.

Tym razem Lisa See zabiera nas do Chin za czasów dynastii Ming (XV/XVI wiek), gdzie towarzyszymy Tan Yunxian, wyszkolonej przez babcię lekarce, oraz jej przyjaciółce Meiling - wybitnej położnej.

Po książkę sięgnęłam przypadkowo w norweskiej bibliotece - wtedy miałam okazję przeczytać zal...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo rzadko zdarza mi się nie wytrwać do końca książki. Tutaj musiałam poddać się w połowie. Niektórzy ludzie po prostu nie powinni pisać, jasli nie mają nic ciekawego do powiedzenia. Rynek wydawniczy jest ostatnio coraz bardziej zaśmiecany przeciętnym wypocinami, przez co coraz ciężej znaleźć wartościową literaturę. Przeżywająca w ostatnim czasie okres świetności literatura young adult jest chyba tego najlepszym przykładem. Nie trzeba praktycznie żadnych umiejętności pisarskich, żeby wydać powieść w tym gatunku.

Maria Lichoń potrafi wyobrazić sobie nastolatka tylko w jednej konfiguracji. Oczywiście musi być z rozbitej w ten czy inny sposób rodziny, musi być apatyczny, bez ambicji, no i wiadomo, musi palić, bo co to byłby za nastolatek, gdyby co stronę nie szedł do lasku za szkołą zapalić. No bo nie ma na świecie normalnych nastolatków, wiadomo.

Jej postaci nie mają żadnego charekteru, dlatego musiała naprodukować ich z piętnaście, żeby jakoś zapełnić te wszystkie strony. No bo wiadomo, raz jeden pójdzie zapalić, raz drugi i książka sama się pisze. Tworząc kilkanaście postaci, autorka postawiła zatem na brak różnorodności i metodę kopiuj wklej.

Fabuła książki: omijamy lekcje, narzekamy na to, jakie życie jest niesprawiedliwe, mimo, że się nic a nic nie staramy, chodzimy na papierosa i gadamy o niczym. Ach, no i oczywiście każdy ma crusha i łączymy się w pary, bo to przecież najważniejsze w literaturze young adult. Żadnych pasji, głębszych przemyśleń, ani jednej postaci, która wyróżniałaby się z tłumu, sprawiła, że bylibyśmy ciekawi jej losów.

Książka jest tak nijaka, że ciężko coś więcej o niej napisać. Przez dwieście stron przebrnęłam, sto przekartkowałam, ale na postaciach nie zależało mi wcale, więc nawet nie byłam ciekawa jak się dalej potoczy fabuła. Żałuję każdej złotówki wydanej na zakup i każdego drzewa zmarnowanego na wydanie tego czegoś.

Mam nadzieję, że będzie to pierwsza i ostatnia książka tej pani (o której nie można dowiedzieć się praktycznie nic z internetu, co samo w sobie jest podejrzane). Ja na pewno będę omijać szerokim łukiem i wszystkim odradzać. Jest tyle świetnych książek do odkrycia, o ile przestanie się podążać nurtem wydawniczych bestsellerów i polecających wszystko jak popadnie bookstagramerów.

Bardzo rzadko zdarza mi się nie wytrwać do końca książki. Tutaj musiałam poddać się w połowie. Niektórzy ludzie po prostu nie powinni pisać, jasli nie mają nic ciekawego do powiedzenia. Rynek wydawniczy jest ostatnio coraz bardziej zaśmiecany przeciętnym wypocinami, przez co coraz ciężej z...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli szukacie spokojnej, powoli toczącej się do przodu fabuły, bez zwrotów akcji, książki o uczeniu się akceptacji samego siebie, to może być to tytuł dla Was.

Ja niestety nie tego szukałam. Na początek kilka cytatów:

‘Za nic nie należy romantyzować prowadzenia księgarni’ - jednak autorka czyni to niezmiennie przez 400 stron.

‘Zdarzało się, że zbierała się w sobie i zaczynała tworzyć zdania, ale w trakcie zdawała sobie sprawę, że nie ma bladego pojęcia, co tak naprawdę próbuje powiedzieć’ - to jedno zdanie dokładnie podsumowuje moje uczucia względem tej książki. Zresztą w posłowiu autorka potwierdza, że nie miała żadnego pomysłu na fabułę (co było odczuwalne) i po prostu pisała co jej przyszło do głowy.

‘Nijakie przemyślenia chowają się za piękną fasadą’ - najtrafniejsza autorecenzja.

Całość przypominała mi bardzo fabułę koreańskiej dramy, gdzie przez 16 rozwleczonych półtoragodzinnych odcinków (które można by skrócić o połowę), żywcem nic się nie dzieje i jest masa przydługich ujęć, gdzie bohaterowie posyłają sobie melancholijne spojrzenia.

Rozumiem za to bardzo dobrze, dlaczego ta książka mogła spodobać się zabieganym Koreańczykom. Przedstawia bohaterów, którzy przegrali walkę z bezwzględną rzeczywistością koreańskiego rynku pracy i edukacji. Pokazuje jednak, że nawet w takiej sytuacji też można wieść szczęśliwe życie. Wydaje mi się, że taka perspektywa może nieść wiele ukojenia przepracowanym Koreańczykom.

Jeżeli jednak ktoś ma zdrowe podejście do pracy i wyścigu szczurów, stawia na work-life balance, to taka książka może mu się wydać pełna banałów i trywialnych obserwacji.

Ciekawe czy wydawcy biorą pod uwagę takie różnice przy wybieraniu zagranicznych tytułów, czy kierują się tylko popularnością i trendami. Niestety wydaje mi się, że to drugie jest bliższe prawdzie. Przecież teraz każdy musi wydać azjatycką powieść typu ‘healing’.

Jeżeli szukacie spokojnej, powoli toczącej się do przodu fabuły, bez zwrotów akcji, książki o uczeniu się akceptacji samego siebie, to może być to tytuł dla Was.

Ja niestety nie tego szukałam. Na początek kilka cytatów:

‘Za nic nie należy romantyzować prowadzenia księgarni’ - jednak auto...

Rozwiń

Zwiń

Niesamowita opowieść. Bardzo nietypowa forma jak na kryminał. Najpierw poznajemy sytuację kilka lat po tragedii, potem cofamy się w przeszłość, część zagadek od razu się rozwiązuje i skupiamy się bardziej na ich konsekwencjach, a część trzyma nas w napięciu przy lekturze do ostatnich stron.

Do tego mamy szeroki rys psychologiczny wielu postaci, dzięki czemu możemy poznać ich motywacje i przyczyny różnych zachowań.

Jeden z ciekawszych kryminałów jakie czytałam w ostatnim czasie.

Niesamowita opowieść. Bardzo nietypowa forma jak na kryminał. Najpierw poznajemy sytuację kilka lat po tragedii, potem cofamy się w przeszłość, część zagadek od razu się rozwiązuje i skupiamy się bardziej na ich konsekwencjach, a część trzyma nas w napięciu przy lekturze do ostatnich stron...

Rozwiń

Zwiń

Z fabuły książka kojarzyła mi się ze skrzyżowaniem 'Dziewczyny z konbini' i 'Znachora' 😅

Co ciekawe, w odróżnieniu od innych tego typu powieści, historie dotyczą nie tylko klientów, ale także pracowników sklepu, w pewnym momencie mamy także epizod detektywistyczny, co było dla mnie zaskoczeniem.

Brakowało mi jednak elementu magicznego, który tak dobrze spisał się chociażby w 'Opowieściach z kawiarni' czy 'Fotografie utraconych wspomnień'. Bez niego tego typu powieści owszem, są spokojne i przyjemne, ale też delikatnie w moim odczuciu nudne.

Książka jest też czasami bardzo naiwna w swojej prostocie i dość powtarzalna, jak to jedna rozmowa ze sklepikarzem odmienia losy wszystkich ludzi. Twierdzenie, że herbata z kukurydzy może wyciągnąć kogoś z nałogu alkoholowego też jest potencjalnie szkodliwe.

Całość zaklasyfikowałabym jako bardzo zwykłą, nie zapadającą w pamięć opowieść.

Z fabuły książka kojarzyła mi się ze skrzyżowaniem 'Dziewczyny z konbini' i 'Znachora' 😅

Co ciekawe, w odróżnieniu od innych tego typu powieści, historie dotyczą nie tylko klientów, ale także pracowników sklepu, w pewnym momencie mamy także epizod detektywistyczny, co było dla mnie zaskoc...

Rozwiń

Zwiń

Reportaż przbliża nam historie z życia Koreanek. Znajdziemy tam szeroki wachlarz opowieści... ale opowieści dosłownie o wszystkim.

Miałam wręcz wrażenie, że autorka chciała opowiedzieć o wszystkim co wie o Korei, spychajac tym samym opowieść o tytułowych Koreankach na zaplecze.

Sama struktura książki jest bardzo dziwna. Niby na początku mamy jeden wywiad i jego rozwinięcie, ale potem mamy kilka rozdziałów bez wywiadu, albo kilka wywiadów bez rozwinięcia. I do tego te przedziwne wstawki o jedzeniu, które bardzo wybijały mnie z rytmu czytania.

Jeżeli ktoś siedzi już w tematyce Korei trochę, nie dowie się z niej za wiele nowego. W książce jest wiele niedopowiedzeń, a fakty czasami przedstawiane są tak, aby szokować czytelnika, a nie przedstawić prawdę w sposób obiektywny. Brakuje także podania źródeł przytaczanych liczb.

Odwoływanie się i przytaczanie fragmentów innych książek popularnonaukowych i opowieści, które każdy zainteresowany tematem już czytał, sprawia, że cały materiał wydawał mi się bardzo wtórny.

Było kilka ciekawych fragmentów, na przykład o pocieszycielkach, ale ostatecznie autorka chciała chwycić za zbyt wiele tematów na raz, więc każdy był ledwie zarysowany. Nie czułam że jest to reportaż napisany przez eksperta, a raczej przez osobę zainteresowaną Koreą bardziej jako turysta. Nie ma w tym nic złego, po prostu nie tego oczekiwałam od takiego materiału.

Reportaż przbliża nam historie z życia Koreanek. Znajdziemy tam szeroki wachlarz opowieści... ale opowieści dosłownie o wszystkim.

Miałam wręcz wrażenie, że autorka chciała opowiedzieć o wszystkim co wie o Korei, spychajac tym samym opowieść o tytułowych Koreankach na zaplecze.

Sama st...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnio mamy zatrzęsienie azjatyckich książek typu "comfort read" dziejących się na małej przestrzeni, najlepiej jeszcze z elementami magicznymi. Ale jeżeli komuś tak jak mi pasuje ten gatunek, to trafił na idealne czasy.

Historie w "Fotografie utraconych wspomnień" ułożone są w przemyślany sposób - autorka uniknęła problemu chociażby "Kamogawy", gdzie w każdej historii mieliśmy zbyt długi fragment ekspozycji, niemalże identyczny pomiędzy historiami.

Nie czułam także przesytu opowiadanymi historiami - myślę, że gdyby było ich więcej, książka byłaby nużąca, a tak to trzy opowieści, jeszcze tak różne między sobą, stanowiły idealną kompozycję - każda kolejna historia była ciekawsza od poprzedniej.

Bardzo doceniam też to, że autorka skupiła się także na historii samego fotografa, a nie tylko na jego gościach, co nadało całości dodatkowej głębi.

I jeszcze udało się autorce połączyć ze sobą wszystkie opowiadania w bardzo subtelny sposób. Czego chcieć więcej - w moim odczuciu bardzo udany reprezentant swojego gatunku, zdecydowanie do polecenia.

Ostatnio mamy zatrzęsienie azjatyckich książek typu "comfort read" dziejących się na małej przestrzeni, najlepiej jeszcze z elementami magicznymi. Ale jeżeli komuś tak jak mi pasuje ten gatunek, to trafił na idealne czasy.

Historie w "Fotografie utraconych wspomnień" u...

Rozwiń

Zwiń

Nastoletnią Natsuki spotyka w życiu wiele przykrych doświadczeń i świat wyobraźni stanowi dla niej sposób na ucieczkę. Niesamowicie ciekawie przedstawiony jest świat i cała fabuła z perspektywy dziecka z nałożonymi na to elementami magicznymi (szczególnie jeden epizod jej relacji z nauczycielem, gdzie realizm magiczny w powieści osiąga swój szczyt).

Drugim elementem, który pomaga Natsuki przetrwać ciężkie chwile jest jej ukochany dom dziadków położony głęboko w górach. Jeżeli macie jakieś miejsce, do którego często jeździliście w dzieciństwie, na pewno przyjdzie Wam na myśl podczas lektury.

Jednak ta “magiczna perspektywa”, która tak przypadła mi do gustu w przypadku nastoletniej Natsuki, bardzo gryzła mi się z dorosłą wersją głównej bohaterki, nadając całej postaci schizofreniczny charakter. Ponieważ w drugiej części fabuły zaczęło się robić…. no cóż, dziwnie.

Od razu może uprzedzę, że jeżeli nie przepadacie za makabrycznymi lub nieaprobowanymi społecznie zachowaniami, ta książka może nie być dla Was. Nie chcę tutaj za dużo zdradzać, ale ja osobiście przez kilka fragmentów ledwo przebrnęłam z wyrazem obrzydzenia na twarzy - im dalej w fabułę, takich scen było coraz więcej. A podkreślę, że zazwyczaj żaden kryminał mi nie straszny.

Z wieloma myślami, które próbuje przekazać nam autorka, łatwo się zgodzić i utożsamić - Sayaka Murata zwraca uwagę na sztywne ramy społeczne i problemy tych jednostek, które nie są się w stanie podporządkować społeczeństwu (nazywanemu tutaj wymownie Fabryką). Murata podkreśla absurdalne normy, których przestrzegamy, jednocześnie sama tworząc jeszcze bardziej zwariowane realia.

Jednak w moim odczuciu te myśli nie zostały wyczerpująco zarysowane - za każdym razem dostajemy tezę bez rozwinięcia, którego zdecydowanie mi tutaj zabrakło. Zamiast pokusić się o kontynuację rozważań, pójście o rok dalej, autorka dorzuca kolejną makabryczną scenę, odwracając nasza uwagę.

Dlatego też mam mieszane uczucia po lekturze. Czuję, że była ona wartościowa i zawierała ciekawe przemyślenia, jednak okropność niektórych zdarzeń równocześnie bardzo mnie odrzucała.

Jeżeli “Ziemianie” zostaną kiedyś przetłumaczeni na język polski, na pewno podzielą środowisko czytelnicze i wzbudzą wiele kontrowersji.

Nastoletnią Natsuki spotyka w życiu wiele przykrych doświadczeń i świat wyobraźni stanowi dla niej sposób na ucieczkę. Niesamowicie ciekawie przedstawiony jest świat i cała fabuła z perspektywy dziecka z nałożonymi na to elementami magicznymi (szczególnie jeden epizod jej relacji z nauczyc...

Rozwiń

Zwiń