Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pani Aleksijewicz jak zwykle ukazuje to co potrzebne a nie to co mile widziane. Zwykle wojna opisywana w książkach jest wojną czysto męską, a wręcz opisywaną tylko za pomocą faktów. Jednak każdy z nas jest świadom tego, iż wojny nie da się opisać tylko faktami. W grę wchodzą ludzie i ich dramaty, ale nie tylko dramaty bohaterów wojennych ale też dramaty ich rodzin, a przede wszystkim matek. Matek, które oddawały pełnowartościowych synów a w zamian otrzymywały cynkowe trumny.
Książka tym bardziej w dzisiejszych czasach pozwala dostrzec brutalność i okrucieństwo wojny a także życia po niej.

Pani Aleksijewicz jak zwykle ukazuje to co potrzebne a nie to co mile widziane. Zwykle wojna opisywana w książkach jest wojną czysto męską, a wręcz opisywaną tylko za pomocą faktów. Jednak każdy z nas jest świadom tego, iż wojny nie da się opisać tylko faktami. W grę wchodzą ludzie i ich dramaty, ale nie tylko dramaty bohaterów wojennych ale też dramaty ich rodzin, a przede...

Książka tak jak kokaina, nie warta zachodu! Historia może i ciekawa, ale opisy miasta i myśli bohatera w pewnym momencie powodowały u mnie rozkojarzenie i skupianie się na wszystkim tylko nie na czytaniu!

Książka tak jak kokaina, nie warta zachodu! Historia może i ciekawa, ale opisy miasta i myśli bohatera w pewnym momencie powodowały u mnie rozkojarzenie i skupianie się na wszystkim tylko nie na czytaniu!

O wojnie trzeba mówić głośno, nie wolno tego przemilczeć. Aleksijewicz pokazała nam wojnę z innej perspektywy, wcześniej widzianą okiem kobiet, tu oczami, wieloma oczami dzieci.
Jest to chyba najstraszniejsze świadectwo okrucieństwa, zła i krzywd jakie wyrządziła wojna tym najmniej winnym... dzieciom.
Miliony dzieci straciły w tym czasie wszystko co miały, rodziny, przyjaciół, domy. Ale chyba najważniejsze co straciły to wiara w człowieka i spokój ducha, bo jakże można normalnie żyć widząc to co one zobaczyły na własne oczy.
Książka bardzo dobra. Warto przeczytać, żeby choć na chwilę nie narzekać i docenić to co się ma i w jakich "dobrych" czasach się dorastało.

O wojnie trzeba mówić głośno, nie wolno tego przemilczeć. Aleksijewicz pokazała nam wojnę z innej perspektywy, wcześniej widzianą okiem kobiet, tu oczami, wieloma oczami dzieci.
Jest to chyba najstraszniejsze świadectwo okrucieństwa, zła i krzywd jakie wyrządziła wojna tym najmniej winnym... dzieciom.
Miliony dzieci straciły w tym czasie wszystko co miały, rodziny,...