Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaskoczyło mnie tyle pozytywnych opinii o książce. Dobrze,że przeczytałam je po lekturze, bo przynajmniej sama jestem odpowiedzialna za jej wybór. Według mnie debiut autorki niezbyt udany. Nie jest łatwo napisać zabawną powieść z nawiedzonym domem w tle. Temat, chociaż do promocji książki niezły, to może okazać się miną, na której wysadzi się i bardziej doświadczony pisarz. Fabuła całkowicie nie została przemyślana i jest niespójna logicznie, postacie są dziwaczne i mało zabawne. Scena włamania do muzeum historycznego, gdzie sygnatury zbiorów są analogiczne do sygnatur w muzeum etnograficznym żałosna. Nawet pisząc beletrystkę obowiązuje zapoznanie się z elementarną wiedzą z dziedziny , o której się pisze. Miałam wrażenie, że autorka mało zabawne scenki wyjęła z wielu książek i na siłę je połączyła. Pomysł napisania o domu babci, w którym straszy nie był zły, ale.... i to "ale" jak ogromny kamień pociągnęło książkę w przepaść. Gatunek książki też trudno określić - zaczyna się jak powieść młodzieżowa, potem trochę Chmielewskiej i Nienackiego... a na końcu horror ? Książka, która miała przynieść relaks i rozbawienie tylko mnie zirytowała, a chęć napisania opinii zmusiła mnie do dotrwania do ostatniej kartki. Nie polecam....chyba,że chcecie sobie obrzydzić książki o duchach :)

Zaskoczyło mnie tyle pozytywnych opinii o książce. Dobrze,że przeczytałam je po lekturze, bo przynajmniej sama jestem odpowiedzialna za jej wybór. Według mnie debiut autorki niezbyt udany. Nie jest łatwo napisać zabawną powieść z nawiedzonym domem w tle. Temat, chociaż do promocji książki niezły, to może okazać się miną, na której wysadzi się i bardziej doświadczony...

Autorski debiut Elżbiety Antoniewicz powieścią o życiu w kolorach codzienności, powieścią o sztuce akceptacji, która pozwala osiągnąć szczęście i wolność. To historia o kobietach, które żyją obok nas, które kochają i wciąż pragną czegoś więcej.
Spotkanie z prozą Elżbiety Antoniewicz, jej literackim naturalizmem
a równocześnie niebywałą wrażliwością i subtelnością w przedstawianiu scen erotycznych zaskakuje i wzrusza. Ula i świat widziany jej oczyma jest nad wyraz autentyczny i bliski. Marzenia i rzeczywistość najczęściej mijają się ze sobą, ale każdy może znaleźć swoje spełnienie, każdy może doświadczyć wielu smaków życia, każdy może przeżyć wielkie uniesienia miłosne, jego historia może być scenariuszem do filmu. Nie trzeba być gwiazdą, pięknością, pracować w wielkiej korporacji czy posiadać niezwykły talent, by być bohaterem interesującej opowieści o sobie samym.

Autorski debiut Elżbiety Antoniewicz powieścią o życiu w kolorach codzienności, powieścią o sztuce akceptacji, która pozwala osiągnąć szczęście i wolność. To historia o kobietach, które żyją obok nas, które kochają i wciąż pragną czegoś więcej.
Spotkanie z prozą Elżbiety Antoniewicz, jej literackim naturalizmem
a równocześnie niebywałą wrażliwością i subtelnością w...

Pogodna historia, którą można przeczytać kiedy zabraknie nam lektury z naszej wyselekcjonowanej listy. Po zakończeniu tej czytelniczej przygody mam o niej lepsze zdanie niż po pierwszych rozdziałach, na początku wydawało mi się, że jest zbyt schematyczna, a bohaterzy wycięci jak z szablonu stereotypów: mężczyzna który z domowych spraw nie umie nic, kobieta matką dzieciom i partnerowi, chociaż jemu bardziej wredną guwernantką :). Musze jednak przyznać, że wiele obserwacji bardzo trafnych...może sama nie zdawałam sobie sprawy,że tak właśnie funkcjonujemy w związkach i to częściej niż nam się wydaje wpadamy w pułapki typu "tylko ja to potrafię i zrobię lepiej" lub " nie zrobię, bo i tak będzie źle". Kilka momentów/scenek rozbawiło mnie do łez i tutaj szacunek dla autorek za krytycyzm także wobec kobiecych postaw . Na koniec mojej oceny jeszcze jedna myśl po tej lekturze a raczej pytanie "dlaczego w związkach ze sobą nie rozmawiamy?". Czyli od banalnej lektury do ważnych przemyśleń?

Pogodna historia, którą można przeczytać kiedy zabraknie nam lektury z naszej wyselekcjonowanej listy. Po zakończeniu tej czytelniczej przygody mam o niej lepsze zdanie niż po pierwszych rozdziałach, na początku wydawało mi się, że jest zbyt schematyczna, a bohaterzy wycięci jak z szablonu stereotypów: mężczyzna który z domowych spraw nie umie nic, kobieta matką dzieciom i...