Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po zakończeniu czytania ostatniego tomu, na usta pcha się jedynie pełne satysfakcji słowo "Genialne!". Pan Lodowego Ogrodu, to pozycja niezwykła. Od samego początku. Dlaczego? Autor od pierwszych stron ukazuje charyzmatycznych bohaterów swojego dzieła, z których najbardziej przypada do gustu oczywiście Drakkainen. Człowiek obdarzony ciętym dowcipem, inteligencją i zasadami kierowany głównie dobrem ludzi Midgaardu oraz wykonaniu powierzonego mu zadania.

"-Wolałbym iść z wami-powiedział Drakkainen.
-A ja bym wolał siedzieć w cebrze z wodą, trzema dzierlatkami i dzbanem-wyrwał się Spalle.
-A pewnie-warknął Grunaldi.-I kaczką.
-A na co mi kaczka?
-A na co ci dzierlatki?"

Lecz najciekawszym aspektem samej powieści, była dla mnie chyba ta cała psychodeliczność, chore wręcz czasami sceny i pomysły, które autor wykreował, sprawiały tylko, że chce się czytać więcej i więcej. Miesza się przedziwna wizja świata z dość poważnymi tematami, jak chociażby walka o dom, rodzinę, równowagę świata. Co najbardziej niezwykłe w tym wszystkim jest to, że im dłużej w tym świecie się czytelnik zanurza, tym więcej prawdopodobnie zauważy odniesień do świata dzisiejszego, w jaką stronę to wszystko idzie. Po części można odczytać to jako jedną, wielką przenośnie.

"Zapamiętaj, mój przyjacielu, bo jeżeli kiedyś zobaczysz prawdziwego Boga, rozpoznasz go od razu. To ten, co daje życie, co stwarza świat i do którego wszyscy dążymy. Jest dużo większy niż twoja bogini i większy nawet niż świat. Jego wielkość nie zależy od takich głupstw, jak to, co kto zjadł, jak się ubrał, z kim się ożenił albo
z kim spał. I nie potrzebuje od nikogo ofiar z krwi ani nie trzeba błaznów w czerwonych płaszczach i maskach, żeby go zrozumieć."

Polecam serdecznie wszystkim czytelnikom, nie tylko miłośnikom fantastki, lecz jest to powieść obowiązkowa dla każdego, kto jednak się w niej lubuje :)

"Jest tylko teraz (...) To, co było, już zniknęło. Została tylko pamięć. Jutro jeszcze nie nadeszło i jest zakryte. Trzeba żyć tym, co mamy w zasięgu ręki. Tak, żeby pamiętać potem każdą chwilę. Nie wiadomo,
ile ich mamy."

Po zakończeniu czytania ostatniego tomu, na usta pcha się jedynie pełne satysfakcji słowo "Genialne!". Pan Lodowego Ogrodu, to pozycja niezwykła. Od samego początku. Dlaczego? Autor od pierwszych stron ukazuje charyzmatycznych bohaterów swojego dzieła, z których najbardziej przypada do gustu oczywiście Drakkainen. Człowiek obdarzony ciętym dowcipem, inteligencją i zasadami...

Hrabio, hrabio, hrabio.. aleś mnie zauroczył. Czytałem wiele wyśmienitych książek, lecz ta chyba pozostawiła po sobie najlepsze wrażenie.
Niesamowitym jest, jak dobrze został oddany tutaj klimat tamtych czasów, wyniosły, choć prosty język, świetnie pokazane tamtejsze życie ludzi bogatych, ich problemy, intrygi, walkę o honor. Dziwie się ogromnie, bo ta książka świetnie wpisywałaby się do kanonu lektur szkolnych. Jest tu tak wiele wątków i poruszanej problematyki, a nie jest pisana trudnym językiem, jak to jest w tych lekturach.
Lecz wracając, książka ta ogromnie na mnie wpłynęła, swietny wątek z księdzem Farią, przemiany Edmunda i świetne opisy tego co dany bohater ma w głowie, z czym się zmaga itp itd. Utwór ten ma również całkiem wiele głębokich przesłanek, które co jak co, ale dość mocno trafiają do czytelnika. Po za tym bohaterowie, których stworzył Dumas, są tak barwni, żywi i prawdziwi, że bardzo łatwo jest się wczuć i odpłynąć.
Polecam tę książkę serdecznie każdemu, kto ma ochotę na trochę historii, intrygi i czaru z jakim Hrabia de Monte Christo czarował każdego kogo spotkał, tak samo oczaruje czytelnika :)

Hrabio, hrabio, hrabio.. aleś mnie zauroczył. Czytałem wiele wyśmienitych książek, lecz ta chyba pozostawiła po sobie najlepsze wrażenie.
Niesamowitym jest, jak dobrze został oddany tutaj klimat tamtych czasów, wyniosły, choć prosty język, świetnie pokazane tamtejsze życie ludzi bogatych, ich problemy, intrygi, walkę o honor. Dziwie się ogromnie, bo ta książka świetnie...

Cóż, nie bardzo wiem od czego zacząć. Książka jest niezwykła, to fakt i nie dziwota, że zyskała taką popularność.
Zaczyna się dość niewinnie i tajemniczo, lecz nie długo po tym zostajemy wprowadzeni w klimat, zaczyna sie II w.ś, a relacje pomiedzy poszczególnymi bohaterami są stale rozwijane, przez co po krótkim czasie daję się poczuć więź z nimi. Choć są dwie wlasciwe rzeczy, które najbardziej przykuły moją uwage. Po primo, ukazane tu przemiany wewnętrzne człowieka, to co czuje, jaki ma to na niego wpływ i jak bardzo przypadki takie jak wojna mogą zmienić charakter. Secundo, to chyba najważniejsze. Jedyne co pozostaje po zakończeniu to poważna zaduma i poczucie respektu oraz szacunku do ludzi, którzy przeżyli wojnę. Każdego z osobna. Okrutnie pokazana tamtejsza rzeczywistość i bardzo prawdziwie, bohaterstwo. Mimo, że ta historia nie zdążyła sie naprawdę, to trzeba sobie uświadomić, że w latach 39-45, wiele było podobnych jak i o wiele potworniejszych "przygód" wśród ludzi.
Oczywiście jest tu ukazany również motyw miłości, która jest nieodłącznym elementem ukazany w sposób z jednej strony piękny, a z drugiej brutalny.

Na ostatnie ok.200str sugeruje przygotwanie chusteczek ;3

Cóż, nie bardzo wiem od czego zacząć. Książka jest niezwykła, to fakt i nie dziwota, że zyskała taką popularność.
Zaczyna się dość niewinnie i tajemniczo, lecz nie długo po tym zostajemy wprowadzeni w klimat, zaczyna sie II w.ś, a relacje pomiedzy poszczególnymi bohaterami są stale rozwijane, przez co po krótkim czasie daję się poczuć więź z nimi. Choć są dwie wlasciwe...