Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podchodziłem do Diuny dość niepewnie. Słyszałem wcześniej, że jest to klasyka SF i zawsze przy takich opiniach jestem sceptyczny, bo spodziewam się, że książka będzie zbyt ciężka. Och, jakże się myliłem. Już po kilkunastu przeczytanych stronach zacząłem wsiąkać, a z każdą następną było coraz lepiej.
Ale od początku. Przede wszystkim dla Herberta forma SF stanowiła tylko tło do przygotowania opowieści pełnej intryg i tajemnic. Niemniej jednak świat planety Arrakis, czyli tytułowej Diuny wykreowany jest naprawdę świetnie (pewne elementy mi nie pasowały, typu chociażby użycie ornitopterów, które nie ma większego sensu, ale nie przeszkadzały, bo nie były istotne). Głównego bohatera, czyli Paula polubiłem bardzo szybko. Największe wrażenie wywarły na mnie 2 sprawy:
- sposób podawania tajemnic. Herbert tworzy je w bardzo lekki sposób, nie robi z nich wielkich niewiadomych, które ciążą na bohaterach, natomiast wyjaśnia je w sposób ciągły, non stop podsycając wyobraźnię, o co może chodzić. Istnym ewenementem jest natomiast momentami nawet spoilerowanie własnej opowieści poprzez krótkie notatki, pojawiające się przy każdej zmianie sceny, co nie dość, że nie psuje zaintrygowania, a nawet bardziej je podsyca;
- styl pisarski Herberta, który ciągle pobudza zainteresowanie. Nawet taki moment jak sztywna kolacja arystokracji opisana jest w sposób nie wzbudzający znużenia. Dialogi są świetne, a szczególnie podsycane opisywaniem, co się dzieje w głowie każdego rozmówcy.
Podsumowując, mogę jedynie potwierdzić, że Diuna powinna należeć do klasyki SF, polecam każdemu.

Podchodziłem do Diuny dość niepewnie. Słyszałem wcześniej, że jest to klasyka SF i zawsze przy takich opiniach jestem sceptyczny, bo spodziewam się, że książka będzie zbyt ciężka. Och, jakże się myliłem. Już po kilkunastu przeczytanych stronach zacząłem wsiąkać, a z każdą następną było coraz lepiej.
Ale od początku. Przede wszystkim dla Herberta forma SF stanowiła tylko...