Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Żeby pofrunąć, trzeba najpierw oczyścić skrzydła z gówna. Pierwszy krok: rozpoznać, co jest gównem. Zrobione"

Książka, która jest najlepszym dowodem na to, że nie powinno się ich oceniać po okładce.
Patrząc na okładkę i czytając okładkowe "Czasem tylko mały krok dzieli nienawiść od miłości" pomyślałam, że to romansidło, jednak po przeczytaniu książki zwracam honor.
Głównym motywem tej książki nie jest romans. Nie. To przyjaźń i miłość głównej bohaterki do chorej na zespół Downa siostry są tutaj na pierwszym planie.

Po opiniach niektórych osób można zniechęcić się do tej książki i uznać, że to nudna książka o hodowaniu ogródka. Jednak gdy spojrzy się na nią w inny sposób, zrozumie się coś zupełnie innego.
To książka o zmianach w życiu Jasmine.
O tym, jak z ohydnego robala przemienić się w cudnego motyla.
O tym, że ludzie nie zawsze są tacy, jak na początku przypuszczamy. Wystarczy lepiej ich poznać aby zobaczyć, jacy są naprawdę.

Czy ta książka coś we mnie zmieniła?
Może nie zmieniła mojego punktu widzenia na świat, ale na pewno jakąś małą cząsteczkę w środku.

Nie mam pojęcia, czemu wcześniej nie sięgnęłam po inne książki tej autorki (których ma dużo), ale wiem, że to był błąd, który trzeba koniecznie naprawić.

Nigdy, przenigdy nie oceniajcie książki po okładce.

"Żeby pofrunąć, trzeba najpierw oczyścić skrzydła z gówna. Pierwszy krok: rozpoznać, co jest gównem. Zrobione"

Książka, która jest najlepszym dowodem na to, że nie powinno się ich oceniać po okładce.
Patrząc na okładkę i czytając okładkowe "Czasem tylko mały krok dzieli nienawiść od miłości" pomyślałam, że to romansidło, jednak po przeczytaniu książki zwracam...

Gdy dowiedziałam się o tej książce to strasznie się nią zaciekawiłam, fabuła wydawała się być ciekawa, skądś jeszcze wyczytałam, że powieść trzyma w napięciu i jest bardzo dobra mimo faktu, że jest to pierwsza powieść Zoe Sugg.
No więc sięgnęłam po nią, przeczytałam, a gdy skończyłam, to po przeczytaniu nigdy do niej nie wróciłam, nigdy jej nie kartkowałam i nie wspominałam.

Wszystko wydawało się kompletnie nierealistyczne:
Zacznijmy od początku: zbyt wielki pech głównej bohaterki tylko na początku książki: dziewczyna, która prowadzi bardzo popularnego bloga pokazuje majtki wszystkim uczniom szkoły, a gdy idzie na randkę, przewraca się na chłopaka. Być może istnieją takie przypadki, ale dlaczego kilkadziesiąt stron później nasza Penny w ogóle nie zalicza takich "odpałów"? No dobrze, może jeden atak paniki, ale przez resztę książki jest gwiazdą.
Ale okej, wróćmy do pecha: filmik z majtkami Penny trafia do internetu, ale staje się cud i rodzice zabierają ją (i jej przyjaciela) do Nowego Jorku, gdzie poznaje wyjątkowego, przystojnego i sympatycznego chłopaka, w którym się zakochuje. Niestety po kilku dniach musi wyjeżdżać, ale, bum! Okazuje się, że zostaje na święta. Wtedy szybko zostają parą, a gdy dziewczyna wraca do domu, pojawia się problem. Jednak, bum! Okazuje się, że to była tylko plotka, wszystko kończy się idealnie, a dziewczyna porzuca bloga, na którym wybuchł skandal i cieszy się życiem.
Czy to perfekcja?
No cóż, może nie, ale bez wątpienia mało realistyczna powieść napisana przez dziewczynę, która nie ma zbyt wiele wspólnego z pisaniem książek.
Nie liczyłam na jakieś szczególne odkrycie, ale jestem zawiedziona tym, że to książka jak każda inna, może trochę bardziej przesłodzona od wszystkich innych.

Gdy dowiedziałam się o tej książce to strasznie się nią zaciekawiłam, fabuła wydawała się być ciekawa, skądś jeszcze wyczytałam, że powieść trzyma w napięciu i jest bardzo dobra mimo faktu, że jest to pierwsza powieść Zoe Sugg.
No więc sięgnęłam po nią, przeczytałam, a gdy skończyłam, to po przeczytaniu nigdy do niej nie wróciłam, nigdy jej nie kartkowałam i nie...

Książka jest wspaniała, trzyma w napięciu, a świat pokazany przez autorkę jest wyjątkowy i przerażający. Jedyne, co chcę zrobić po jej przeczytaniu, to zdobyć drugi tom i jeszcze raz dać się wciągnąć.

Groźne jastrzębie polują na gołębie.

Książka jest wspaniała, trzyma w napięciu, a świat pokazany przez autorkę jest wyjątkowy i przerażający. Jedyne, co chcę zrobić po jej przeczytaniu, to zdobyć drugi tom i jeszcze raz dać się wciągnąć.

Groźne jastrzębie polują na gołębie.