Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku zastanawiałam się, dlaczego dziecko gotuje się w mamałydze. Po przeczytaniu tej książki przed oczami mam dwa obrazy Pabla Picasso, mianowicie: "Rodzina cyrkowców" oraz "Akrobatka na kuli". Ta książka jest podobnym obrazem, tylko nie na płótnie, bo na papierze, nie farbami olejnymi, lecz atramentem. Namalowany prostym językiem, z pozoru płytkim i z płytką główną bohaterką oraz całym płytkim światem. Ale ów obraz przedstawia bezdenną przepaść żalu, smutku, rozczarowania, tęsknoty, zagubienia, bycia nierozumianym, odrzuconym, bez stałego miejsca na ziemii.

Nie potrafię przyznać tu gwiazdek. Nie chcę tej książki oceniać. Przeczytajcie, po prostu, jeśli tylko nadarzy się okazja. Nie zajmie to wiele czasu.

Na początku zastanawiałam się, dlaczego dziecko gotuje się w mamałydze. Po przeczytaniu tej książki przed oczami mam dwa obrazy Pabla Picasso, mianowicie: "Rodzina cyrkowców" oraz "Akrobatka na kuli". Ta książka jest podobnym obrazem, tylko nie na płótnie, bo na papierze, nie farbami olejnymi, lecz atramentem. Namalowany prostym językiem, z pozoru płytkim i z płytką główną...

Mój egzemplarz książki "Diabły i anioły" pewien czas gniótł się w kartonie z tanimi książkami w antykwariacie. A później kurzył się dwa lata na mojej półce, dopóki nie zaczęłam jej czytać z braku czegoś lepszego pod ręką.

Obawiałam się trochę tej książki. Niewiele miałam wcześniej do czynienia z biografiami, lecz moje zeń doświadczenia przyjemne nie były. Na wszelkie obowiązkowe konkursy o kompozytorach, w których musiałam brać udział na początku mojej edukacji w szkole muzycznej nie potrafiłam się przygotować, przy czytaniu życiorysów autentycznie zasypiałam, na lekcjach tylko z otwartymi oczami. Ale początek tej książki zaskoczył mnie pozytywnie, to przecież było nawet ciekawe i dobrze napisane. W szybkim tempie pochłonęłam opisy karier pierwszej połowy wybitnych dyrygentów, lecz im dalej, tym autor coraz bardziej odbiegał w dygresje, skacząc po różnych latach w różnych okresach z różnorodnej historii muzyki.
Niestety działo się to w porządku wybitnie niechronologicznym i osobie niezbyt dobrze zorientowanej w dziejach owej wielkiej sztuki wyżej wspomniane przeskoki zapewne wiele są w stanie namieszać. Im dalej, tym mniej w kolejnych rozdziałach czytałam o dyrygentach, a tym więcej o np. dziejach muzyki awangardowej w niechętnym eksperymentom Paryżu. Im dalej, tym bardziej drażnił mnie styl autora, który zdawał mi się pod koniec czystym grafomaństwem.

I pewnie wielu z czytających moje tutejsze spostrzeżenia stwierdzi, że ocena 6/10 jest zaskakująco wysoka, lecz dla mnie osobiście, dla książki o tak miłym dla czytania i tak rzetelnym przedstawieniu sylwetek i warsztatu pracy poszczególnych mistrzów batuty początku to naprawdę niewiele.

Podsumowując, książkę polecam, lecz wyłącznie osobom zafascynowanym światem muzyki klasycznej, przyszłym dyrygentom i muzykom klasycznym mającym podstawową, wymaganą w środowisku historyczną wiedzę. Pozostałym odradzam lub polecam zagłębić się odrobinę w historię muzyki.

Mój egzemplarz książki "Diabły i anioły" pewien czas gniótł się w kartonie z tanimi książkami w antykwariacie. A później kurzył się dwa lata na mojej półce, dopóki nie zaczęłam jej czytać z braku czegoś lepszego pod ręką.

Obawiałam się trochę tej książki. Niewiele miałam wcześniej do czynienia z biografiami, lecz moje zeń doświadczenia przyjemne nie były. Na wszelkie...

Czytając "Magonię" pomyślałam, że to świetna powieść jak na debiut, lecz autorka jest jeszcze nie rozpisana. Nie podzieliłam się tym spostrzeżeniem z nikim, bałam się, że może okazać się niezbyt trafne, ale takie było. Można to łatwo spostrzec podczas lektury "Gniazda".

Od powrotu Azy do swojej podniebnej ojczyzny minął rok i zbliżają się siedemnaste urodziny Azy w skórze Beth, główna bohaterka spędziła bowiem ten rok w swoim domu na ziemi. Wszyscy przeczuwają, że wydarzy się coś złego, wszyscy obawiają się potoku wydarzeń zmierzających w nieznanym kierunku, wszyscy obawiają się porwania Azy przez ów potok. Ich przewidywania sprawdzają się, lecz nikt z bliskich dziewczyny nie spodziewał się, że sam zostanie wciągnięty w nieposkromione tornado. W przenośni i dosłownie.

Maria Dahvana Headley faktycznie dopiero się rozpisuje. W "Gnieździe" jest wszystko to, czego zabrakło mi w "Magonii", a nawet więcej - to opowieść o sile miłości i jeszcze większej sile nienawiści zrodzonej z bólu, wreszcie wyczuwalnego. I te cudowne opisy oraz niesamowicie wartka akcja... ach, nic tylko czytać. Szczerze polecam.

Czytając "Magonię" pomyślałam, że to świetna powieść jak na debiut, lecz autorka jest jeszcze nie rozpisana. Nie podzieliłam się tym spostrzeżeniem z nikim, bałam się, że może okazać się niezbyt trafne, ale takie było. Można to łatwo spostrzec podczas lektury "Gniazda".

Od powrotu Azy do swojej podniebnej ojczyzny minął rok i zbliżają się siedemnaste urodziny Azy w skórze...