Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musiało upłynąć kilka dni, nim w końcu udało mi się jakoś ubrać w słowa to rozczarowanie, którego doświadczyłam.

W pełni popieram post Thanith, również mam wrażenie powtarzalności postaci, schematów.

Przy Pani Maas zaczyna również męczyć mnie fakt idealizowania postaci. Bryce, półkrwi elfka, pod koniec drugiej części wymiata (bo ojczym snajper, bo tatuś król, bo mama to z wyglądu ideał, a z charakteru przebiegła lisica)... Skąd my to "pompowanie" postaci znamy? Ahh, Feyre, no przecież (Aelin chociaż miała jakąś historię pod którą była podkładka na to "wymiatanie").
Generalnie seria nie wydaje się zła, dla 13-15-letnich czytelniczek (cóż, krok wstecz dla autorki, jeśli chodzi o fantastykę dla starych "grzybów"). Ładnie uczy by nie bawić się w nałogi bo do niczego dobrego to nie prowadzi, chyba, że zdarzy się cud i jakiś model z piórkami wyskoczy przed nosem...

Dwa tomy, które przeczytałam aż kolą w oczy utartym schematem. Po przeczytaniu wszystkich książek, które wyszły na polski rynek tej autorki stwierdzam z bólem, że ledwo doczytałam to coś do końca.
Bardzo boli mnie fakt, że kolejny raz mężczyźni grają drugie skrzypce.
Pomimo faktu, że aniołek to postrach wszystkich, zabójca na pełen etat co flaki nie raz i nie dwa oglądał, to jednak mięknie pod wpływem bohaterki, bo ta ma gadanego i ładną buźkę...

Niemniej stwierdzam, było kilka (dosłownie kilka, odznaczanie na palcach jednej ręki się nie skończyło) pozytywnych momentów.

Musiało upłynąć kilka dni, nim w końcu udało mi się jakoś ubrać w słowa to rozczarowanie, którego doświadczyłam.

W pełni popieram post Thanith, również mam wrażenie powtarzalności postaci, schematów.

Przy Pani Maas zaczyna również męczyć mnie fakt idealizowania postaci. Bryce, półkrwi elfka, pod koniec drugiej części wymiata (bo ojczym snajper, bo tatuś król, bo mama to z...