Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lekka, przyjemna, ale również wciągająca i trzymająca w napięciu opowieść.

Lekka, przyjemna, ale również wciągająca i trzymająca w napięciu opowieść.

Rewelacyjna opowieść o życiu. Trochę nierealna, ale dzięki temu wnosi w codzienność odrobinę magii i snu. Pozwala wierzyć, że z każdej sytuacji jest wyjście, że istnieją gdzieś tacy przyjaciele i Agata, która ma talent do przyciągania dobrych ludzi.
Pięknie spaceruje się po krakowskich Starych Dębnikach wraz z bohaterką. Marzena Rogalska wplotła w książkę miejsca, które nadal tu są i których już dawno tu nie ma (jak np. kultowa Pizza Garden, którą teraz zastąpiła Konopnickiej 11). Dla mnie, czyli dla mieszkanki wspomnianych Dębnik, był to piękny spacer po mojej okolicy. Wciągający, emocjonujący i inspirujący. Polecam!

Rewelacyjna opowieść o życiu. Trochę nierealna, ale dzięki temu wnosi w codzienność odrobinę magii i snu. Pozwala wierzyć, że z każdej sytuacji jest wyjście, że istnieją gdzieś tacy przyjaciele i Agata, która ma talent do przyciągania dobrych ludzi.
Pięknie spaceruje się po krakowskich Starych Dębnikach wraz z bohaterką. Marzena Rogalska wplotła w książkę miejsca, które...

Po wielu poleceniach sięgnęłam po książkę "Miasto dla kobiet" z ogromną ciekawością i nadzieją. Niestety, oczekiwałam czegoś znaczenie więcej. Jak wspomniały już inne osoby, które przeczytały tę książkę mało tu urbanistyki i opisu miasta z perspektywy kobiet. Dużo treści feministycznych (miejscami za dużo). Miejscami tematy są po prostu przegadane, brakuje konkretów, a więcej jest tzw. "lania wody". Aczkolwiek nie powiem - wiele razy książka otworzyła mi oczy na sprawy, które w mieście zaprojektowanym przez mężczyzn głównie dla mężczyzn wydawały mi się normalne, a takowe wcale nie są.

Po wielu poleceniach sięgnęłam po książkę "Miasto dla kobiet" z ogromną ciekawością i nadzieją. Niestety, oczekiwałam czegoś znaczenie więcej. Jak wspomniały już inne osoby, które przeczytały tę książkę mało tu urbanistyki i opisu miasta z perspektywy kobiet. Dużo treści feministycznych (miejscami za dużo). Miejscami tematy są po prostu przegadane, brakuje konkretów, a...

Bardzo dobry i rzetelny reportaż, który porusza temat katastrofy czarnobylskiej. Precyzyjny, szczegółowy i wnikliwy. Oprócz historii ludzi, którzy z tą tragedią mieli bezpośrednio (a niekiedy i pośrednio) do czynienia, autorka Kate Brown ukazuje ten temat z punktu widzenia codziennego, medycznego, fizyczno-chemicznego, a także politycznego.
Początek i w sumie 3/4 książki są niesamowicie interesujące, absorbujące i otwierające oczy na wiele spraw. Niestety ostatnie części reportażu są nużące i sprawiają, że ciężko dotrwać do końca.
Nie mniej, polecam wszystkim zainteresowanym tematem katastrofy w Czarnobylu.

Bardzo dobry i rzetelny reportaż, który porusza temat katastrofy czarnobylskiej. Precyzyjny, szczegółowy i wnikliwy. Oprócz historii ludzi, którzy z tą tragedią mieli bezpośrednio (a niekiedy i pośrednio) do czynienia, autorka Kate Brown ukazuje ten temat z punktu widzenia codziennego, medycznego, fizyczno-chemicznego, a także politycznego.
Początek i w sumie 3/4 książki...

Felietony Pauliny Młynarskiej opowiadające o polskiej rzeczywistości związanej z pozycją i rolą kobiet w społeczeństwie otwierają oczy, głowę i sprawiają, że każdy seksistowskie komentarze czy zachowania widać na kilometr. Myślę, że każda kobieta/dziewczyna powinna przeczytać tę książkę.
Jedne felietony są krótsze, inne dłuższe. Jedne wciągają i zatrzymują na dłużej, inne nużą i nudzą. Mimo wszystko - warto!

Felietony Pauliny Młynarskiej opowiadające o polskiej rzeczywistości związanej z pozycją i rolą kobiet w społeczeństwie otwierają oczy, głowę i sprawiają, że każdy seksistowskie komentarze czy zachowania widać na kilometr. Myślę, że każda kobieta/dziewczyna powinna przeczytać tę książkę.
Jedne felietony są krótsze, inne dłuższe. Jedne wciągają i zatrzymują na dłużej, inne...

"Empuzjon" jest pierwszą książką Olgi Tokarczuk, którą przeczytałam (teraz zastanawiam się, czy nie lepiej było przeczytać na początek coś wcześniejszego). Sięgnęłam po tę pozycję z polecenia, ale ja jej dalej niestety nie polecę.
Przed zagłębieniem się w "Empuzjon" bałam się tego słynnego bogactwa językowego autorki, tej trudności z jaką czyta się jej książki. Teraz obawiam się, że w pozostałych dziełach natknę się na to samo co tutaj - rozwlekłość, przewidywalność i znudzenie.
Oczywiście "Empuzjon" ma swoje plusy. Głównym z nich
(i jak dla mnie najmocniejszym) jest piękny język. Bogate opisy, zastosowane struktury gramatyczne, metafory - to i wiele więcej sprawia, że z językowego punktu widzenia jest to perełka, którą czyta się z przyjemnością.
Dodatkowo na plus - refleksje bohaterów, które są interesujące, ogólne i bardzo trafne rozważania czy opisy dotyczące malarstwa. To by było na tyle.
Rozumiem funkcję i cel, do jakiego użyto tych wszystkich mizoginistycznych i seksistowskich wypowiedzi, ale jest tego po prostu za dużo. Czytanie ich męczy i sprawia, że ma się ochotę wykrzyknąć: "znowu?!!!!".
Tytułowy dopisek "horror" jest dość mocnym nadużyciem. Horror z natury ma być straszny i siać grozę, a tu co najwyżej sprawia większe zainteresowanie. Jeden z oceniających tutaj na "lubimy czytać" napisał, że prędzej jest to thriller. Też się ku temu skłaniam, ale tylko częściowo. Thriller ma wywołać napięcie, niepewność i swego rodzaju tajemniczość, a tu uważny i skupiony czytelnik już po połowie lektury połączy fakty i, z każdą kolejną stroną, coraz mocniej będzie przewidywał zakończenie. (Dodam tylko, że osobiście nie lubię klasycznych horrorów i thrillerów, bo bardzo szybko zaczynam się bać i nie lubię uczucia, jakie we mnie wzbudzają).
Niestety, zachwytu brak, rozczarowanie dosyć duże.

"Empuzjon" jest pierwszą książką Olgi Tokarczuk, którą przeczytałam (teraz zastanawiam się, czy nie lepiej było przeczytać na początek coś wcześniejszego). Sięgnęłam po tę pozycję z polecenia, ale ja jej dalej niestety nie polecę.
Przed zagłębieniem się w "Empuzjon" bałam się tego słynnego bogactwa językowego autorki, tej trudności z jaką czyta się jej książki. Teraz...

Ciekawy, trudny, przerażający, a momentami nawet męczący reportaż o problemie migracyjnym z Afryki do Europy.
Książkę przeczytałam z dużym zainteresowaniem chociaż miałam co do niej większe oczekiwania. Perspektywa imigracji z Sahary Zachodniej, Nigru czy Nigerii jest opisana w sposób interesujący. Jednakże zabrakło mi perspektywy egipskiej, tunezyjskiej czy chociażby pogłębionej strony libijskiej. Brak ogólnego rysu historyczno-politycznego państw, o których mowa sprawia, że czytelnik gubi się i jest zmuszony do doinformowania się na własną rękę i powrotu do lektury.
Polecam tym, których interesuje temat imigracji oraz tym, którzy mają sporą wiedzę na temat państw afrykańskich.

Ciekawy, trudny, przerażający, a momentami nawet męczący reportaż o problemie migracyjnym z Afryki do Europy.
Książkę przeczytałam z dużym zainteresowaniem chociaż miałam co do niej większe oczekiwania. Perspektywa imigracji z Sahary Zachodniej, Nigru czy Nigerii jest opisana w sposób interesujący. Jednakże zabrakło mi perspektywy egipskiej, tunezyjskiej czy chociażby...

Niesamowity, ogromnie smutny, wstrząsający, przybijający i przytłaczający reportaż o katastrofie w Czarnobylu. Tej tragedii nie da się opowiedzieć w dwóch słowach, nie da się zrozumieć i objąć umysłem, ale myślę, że warto o niej pamiętać, żeby nie powtórzyła się w przyszłości.

Niesamowity, ogromnie smutny, wstrząsający, przybijający i przytłaczający reportaż o katastrofie w Czarnobylu. Tej tragedii nie da się opowiedzieć w dwóch słowach, nie da się zrozumieć i objąć umysłem, ale myślę, że warto o niej pamiętać, żeby nie powtórzyła się w przyszłości.

Ciekawa i wciągająca powieść, chociaż nie powiem, pierwsze około 100 stron czytało mi się bardzo ciężko i topornie. Ale później opowieść wciąga i nie pozwala się oderwać. Intrygująca historia życia Mani, której losy przeplatają się z innymi życiami.
Oprócz zmian bohaterów i sprawnego przenoszenia ciężkości opowieści, szczególnie spodobał mi się styl i język, jakim posługuje się autorka, Dominika Buczak.
Z całą pewnością sięgnę po drugi tom.

Ciekawa i wciągająca powieść, chociaż nie powiem, pierwsze około 100 stron czytało mi się bardzo ciężko i topornie. Ale później opowieść wciąga i nie pozwala się oderwać. Intrygująca historia życia Mani, której losy przeplatają się z innymi życiami.
Oprócz zmian bohaterów i sprawnego przenoszenia ciężkości opowieści, szczególnie spodobał mi się styl i język, jakim...

Ciekawy reportaż, który jest zbiorem ludzkich historii i opowiadań. Liczyłam na więcej informacji i historycznych dygresji z okresu budowania Nowej Huty i z czasów, gdy zaczęli zasiedlać ją pierwsi mieszkańcy, ale mimo to nie rozczarowałam się.
"Nowohucka telenowela" to opowieść o ludziach, którzy kiedyś budowali najmłodszą dzielnicę Krakowa, zamieszkiwali ją, w której toczyło się ich normalne życie. Kruche są ich wspomnienia i piękne jest to, że historię NH czyta się między wierszami. Trzeba się trochę otworzyć, żeby dostrzec w tych krótkich felietonach historię dzielnicy - kto ją budował, skąd ci ludzie przybyli, jakie mieli oczekiwania i marzenia, kto tam mieszkał, jakie było codzienne życie jej mieszkańców, itp., itd.
Kto szuka tu suchych historycznych faktów i ciekawostek ten może się rozczarować, bo ich tu nie znajdzie.

Ciekawy reportaż, który jest zbiorem ludzkich historii i opowiadań. Liczyłam na więcej informacji i historycznych dygresji z okresu budowania Nowej Huty i z czasów, gdy zaczęli zasiedlać ją pierwsi mieszkańcy, ale mimo to nie rozczarowałam się.
"Nowohucka telenowela" to opowieść o ludziach, którzy kiedyś budowali najmłodszą dzielnicę Krakowa, zamieszkiwali ją, w której...

Świetny zbiór esejów opowiadających i przybliżających nasze rodzime językowe pypcie. Można parsknąć śmiechem, zatrwożyć się nad błędami w polszczyźnie lub zastanowić się nad naszym pięknym językiem. Pan Michał Rusinek, świetny znawca polskiej mowy, w sposób prosty i zabawny pokazuje nam te tytułowe pypcie na języku.

Uważam, że jest to lektura obowiązkowa dla każdego filologa, językoznawcy, czy po prostu miłośnika języków obcych (i nie tylko).

Świetny zbiór esejów opowiadających i przybliżających nasze rodzime językowe pypcie. Można parsknąć śmiechem, zatrwożyć się nad błędami w polszczyźnie lub zastanowić się nad naszym pięknym językiem. Pan Michał Rusinek, świetny znawca polskiej mowy, w sposób prosty i zabawny pokazuje nam te tytułowe pypcie na języku.

Uważam, że jest to lektura obowiązkowa dla każdego...

Zazwyczaj nie zaczytuję się w powieściach, bo to nie mój rodzaj literatury, ale... o sadze "Spacer Aleją Róż" usłyszałam i przeczytałam kilka bardzo dobrych opinii, miałam ochotę na coś innego niż reportaże i biografie, a dodatkowo raz w tygodniu zaczęłam dojeżdżać do pracy do Nowej Huty. Pomyślałam, że to świetna okazja, by przeczytać coś lekkiego i opartego na historii tej krakowskiej dzielnicy.

Cała saga jest świetna, bardzo dobrze napisana. Postaci są różnorodne, ciekawe i świetnie nakreślone. Czytelnik dorasta razem z nimi, przeżywa ich wzloty i upadki, cieszy się z ich szczęścia i smuci bolączkami. A wszystko to na tle cichego bohatera, jakim jest Nowa Huta. W ciągu tych ponad 40 lat opowieści poznajemy nowych członków rodziny Szymczaków i po części stajemy się ich bliskimi znajomymi. Jedni nas denerwują, a innim kibicujemy.

W niektórych momentach można wyczuć, że piąta część sagi, czyli "Powiew ciepłego wiatru" mimo swojej objętości pisana jest pod presją czasu, aby już skończyć historię rodziny Szymczaków. Szkoda, bo trochę brakowało reakcji Szymczaków na niektóre fakty historyczne.

Każdemu kto chce zanurzyć się w ciekawą historię, która wciąga polecam całą sagę Edyty Świętek.

Zazwyczaj nie zaczytuję się w powieściach, bo to nie mój rodzaj literatury, ale... o sadze "Spacer Aleją Róż" usłyszałam i przeczytałam kilka bardzo dobrych opinii, miałam ochotę na coś innego niż reportaże i biografie, a dodatkowo raz w tygodniu zaczęłam dojeżdżać do pracy do Nowej Huty. Pomyślałam, że to świetna okazja, by przeczytać coś lekkiego i opartego na historii...

Nie wiem, co napisać o "Czułej Przewodniczce", bo emocje po przeczytaniu książki są różne. Od zdenerwowania i wkurzenia po samoakceptację i pogodzenie się z samą sobą. Lektura momentami wzrusza, kiedy indziej sprawia, że można parsknąć ze śmiechu. W wielu momentach mówiłam do siebie "mam tak samo", a kiedy indziej "nieee, to nie o mnie", żeby później stwierdzić jednak, że "ok, to też ja".
Warto przeczytać chociażby po to, żeby upewnić się w przekonaniu, że praca z Królową Śniegu, Posłuszną i Męczennicą nigdy się nie kończy. I żeby pogłaskać parę razy po głowie swoją małą dziewczynkę, która siedzi w każdej z nas.

Nie wiem, co napisać o "Czułej Przewodniczce", bo emocje po przeczytaniu książki są różne. Od zdenerwowania i wkurzenia po samoakceptację i pogodzenie się z samą sobą. Lektura momentami wzrusza, kiedy indziej sprawia, że można parsknąć ze śmiechu. W wielu momentach mówiłam do siebie "mam tak samo", a kiedy indziej "nieee, to nie o mnie", żeby później stwierdzić jednak, że...

Trzecia część bardzo dobrej sagi "Spacer Aleją Róż", która opowiada historię rodziny Szymczaków splatającą się z budową i rozwojem krakowskiej Nowej Huty. "Drzewa szumiące nadzieją" są chyba jeszcze bardziej wciągające niż dwie poprzednie części. Trzeci tom zaskakuje zwrotami akcji, trzyma czytelnika w napięciu i sprawia, że nie można się oderwać od lektury.
Tak jak w poprzednio, na duży plus zasługuje realność i rzetelność przytaczanych faktów historycznych oraz język minionej epoki.
Jednym minusem, który denerwuje po przeczytaniu trzech tomów jest powtarzalność opisów sytuacji i bohaterów.

Trzecia część bardzo dobrej sagi "Spacer Aleją Róż", która opowiada historię rodziny Szymczaków splatającą się z budową i rozwojem krakowskiej Nowej Huty. "Drzewa szumiące nadzieją" są chyba jeszcze bardziej wciągające niż dwie poprzednie części. Trzeci tom zaskakuje zwrotami akcji, trzyma czytelnika w napięciu i sprawia, że nie można się oderwać od lektury.
Tak jak w...

Bardzo dobrze napisana i poprowadzona fabuła. Książka wciąga, intryguje i sprawia, że czytelnik nie potrafi się od niej oderwać. Dodatkowo, fakty i prawdziwe informacje na temat Nowej Huty i początków jej budowania są tak wiernie oddane, że dodaje to tylko prawdziwości tej lekturze.

Bardzo dobrze napisana i poprowadzona fabuła. Książka wciąga, intryguje i sprawia, że czytelnik nie potrafi się od niej oderwać. Dodatkowo, fakty i prawdziwe informacje na temat Nowej Huty i początków jej budowania są tak wiernie oddane, że dodaje to tylko prawdziwości tej lekturze.

Niezwykła historia, piękny język opowieści, emocjonalność i poetyckość. Książeczka jest krótka i bardzo szybko się ją czyta, ale nie warto się spieszyć. Urok, cudowność i ciepło sprawiają, że chce się tkwić w tej opowieści nieco dłużej.

Niezwykła historia, piękny język opowieści, emocjonalność i poetyckość. Książeczka jest krótka i bardzo szybko się ją czyta, ale nie warto się spieszyć. Urok, cudowność i ciepło sprawiają, że chce się tkwić w tej opowieści nieco dłużej.

Piękna, mądra i ciepła. Mądrości życiowe przywołane przez Oprah nie są tak naprawdę niczym nowym i odkrywczym, ale warto do nich wracać, aby nie zapomnieć, co w życiu jest ważne i co naprawdę się liczy.

Piękna, mądra i ciepła. Mądrości życiowe przywołane przez Oprah nie są tak naprawdę niczym nowym i odkrywczym, ale warto do nich wracać, aby nie zapomnieć, co w życiu jest ważne i co naprawdę się liczy.

Nie będę oszukiwać - marka Starbucks to moja ukochana kawowa sieciówka. Polubiłam ją w odległym 2004 roku, gdy pierwszy raz podróżowałam do Stanów.
Od jakiegoś czasu chciałam dowiedzieć się czegoś więcej na temat jej funkcjonowania, zasad pracy i nawyków usprawniających procesy. W tej książce autorka opisuje proces wdrażania tzw. "Podręcznika taktycznego" i na tym temacie opiera całą swoją opowieść.
Dla mnie trochę za mało, więc tylko 5 gwiazdek.

Nie będę oszukiwać - marka Starbucks to moja ukochana kawowa sieciówka. Polubiłam ją w odległym 2004 roku, gdy pierwszy raz podróżowałam do Stanów.
Od jakiegoś czasu chciałam dowiedzieć się czegoś więcej na temat jej funkcjonowania, zasad pracy i nawyków usprawniających procesy. W tej książce autorka opisuje proces wdrażania tzw. "Podręcznika taktycznego" i na tym temacie...

Świetny (ŚWIETNY!!!) reportaż o Warmii i Mazurach! Sama pochodzę z Krakowa, ale do Warmii mam szczególny sentyment i bardzo ciekawi mnie historia, kultura i kuchnia tego regionu. Tu historia spotyka teraźniejszość, a tradycja - nowoczesność. Całość jest niezwykle interesującą opowieścią autorstwa Beaty Szady, którą czyta się z fascynacją i lekkim niedowierzaniem.

Świetny (ŚWIETNY!!!) reportaż o Warmii i Mazurach! Sama pochodzę z Krakowa, ale do Warmii mam szczególny sentyment i bardzo ciekawi mnie historia, kultura i kuchnia tego regionu. Tu historia spotyka teraźniejszość, a tradycja - nowoczesność. Całość jest niezwykle interesującą opowieścią autorstwa Beaty Szady, którą czyta się z fascynacją i lekkim niedowierzaniem.

Świetna książka, którą powinna (!) przeczytać każda kobieta - niezależnie od tego, czy jest już w poważnym związku, zaczyna się z kimś spotykać czy może dopiero wchodzi w dorosłość.

Świetna książka, którą powinna (!) przeczytać każda kobieta - niezależnie od tego, czy jest już w poważnym związku, zaczyna się z kimś spotykać czy może dopiero wchodzi w dorosłość.