Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nie dla wszystkich. Dostrzegam negatywy, które zostały wymienione przez innych czytelników, ale ten pamiętnik jest pod wieloma względami tak bardzo podobny, do moich osobistych doświadczeń, że naprawdę całą sobą czułam to, co przechodziła autorka. Jest ode mnie zaledwie o rok starsza i czytając tę książkę czułam się tak, jakbym przeniosła się w czasie. Rozpamiętywałam co działo się w moim życiu, kiedy Justyna przeżywała swoje końce świata, a to otworzyło drzwi do moich własnych nieprzepracowanych końców. Nostalgia i refleksja, jaka mnie ogarnęła w czasie czytania, sprawiła, że po części stała się moim osobistym pamiętnikiem. Dla mnie jest jedną z ważniejszych książek na mojej półce.

Książka nie dla wszystkich. Dostrzegam negatywy, które zostały wymienione przez innych czytelników, ale ten pamiętnik jest pod wieloma względami tak bardzo podobny, do moich osobistych doświadczeń, że naprawdę całą sobą czułam to, co przechodziła autorka. Jest ode mnie zaledwie o rok starsza i czytając tę książkę czułam się tak, jakbym przeniosła się w czasie....

„Więzień z Bastoy” jako druga z kolei powieść Krzysztofa Spadło kompletnie nie związana z jego kultową serią „Skazaniec”, wypada w moich oczach troszkę słabiej niż „Dotyk Wieczności”. Mówi się - nie oceniaj książki po okładce - jednak gdyby to było takie nieistotne, to czy te wszystkie książki obecnie wydawane miałyby tak pięknie zaprojektowane grafiki na swoich obwolutach? Ta powieść jest dla mnie swojego rodzaju koniem trojańskim - na pierwszy rzut oka widzimy co widzimy, ale w środku znajduje się nie to czego oczekiwaliśmy. Nie zdarza mi się czytać opisu z tyłu książek, a przy wyborze lektur często zdaję się na autora, ocenę innych czytelników, a także na gatunek książki. Moje oczekiwania były takie, że Pan Krzysztof porwie mnie w więzienie klimaty po raz kolejny i będę mogła zapoznać się z historią bogatą w zwroty akcji, intensywną i w pewnym sensie mroczną. Okładka troszkę to zapowiadała - znoszone buty sugerowały ciężkie przeżycia głównego bohatera, do tego gatunek kryminalny spod ręki ulubionego autora - jednak zawartość to jednak bardziej powieść obyczajowa z elementami sensacyjnymi. Obserwując Pana Krzysztofa w mediach społecznościowych bardzo szybko zorientowałam się, że wyprawa głównego bohatera na skandynawię była opisana z perspektywy własnych doświadczeń autora. Morał powieści Pan Krzysztof również oparł na własnym doświadczeniu życiowym (tak podejrzewam), gdyż sam zmienił kierunek swojego życia, postawił wszystko na jedną kartę i został pisarzem. Pan Spadło jest autorem, który chce, aby jego słowa przelane na papier wzbudzały do refleksji, inspirowały i bardzo się cieszę, że stara się za każdym razem przekazać jakąś mądrość życiową. „Więzień z Bastoy” jest powieścią bardzo dobrą i nie ukrywam, że jak zwykle bardzo miło spędziłam przy niej czas. Mój jedyny ból to to, że z góry założyłam, iż wiem o czym jest książka i miałam nietrafne oczekiwania względem niej, co wzbudziło lekkie rozczarowanie, dlatego ku przestrodze - „Więzień z Bastoy” to nie nowy Ropuch. Mimo to zachęcam do przeczytania. Ja nie żałuję.

„Więzień z Bastoy” jako druga z kolei powieść Krzysztofa Spadło kompletnie nie związana z jego kultową serią „Skazaniec”, wypada w moich oczach troszkę słabiej niż „Dotyk Wieczności”. Mówi się - nie oceniaj książki po okładce - jednak gdyby to było takie nieistotne, to czy te wszystkie książki obecnie wydawane miałyby tak pięknie zaprojektowane grafiki na swoich obwolutach?...

Książka sama w sobie jest niesamowicie toporna. Za dużo lania wody. Rozumiem, że autor napisał ją w taki sposób, aby przedstawić iż jego słowa to nie jest tylko czcza gadanina, lecz fakty odkryte za sprawą wieloletnich rozmów prowadzonych z niezliczoną ilością osób, jednak ilość nazwisk jest tak przytłaczająca, że aż się w oczach mieni i bardzo łatwo zgubić wątek. Sama treść i to co zostało tutaj przedstawione zdecydowanie otwiera oczy, tym bardziej, że osobiście nie byłam świadoma aż tak wielkiego zakłamania tejże instytucji, jednak osobiście uważam, że spóźniła się o conajmniej 20 lat. To co mnie głównie interesowało można by zawęzić do 250 stron, a co za tym idzie prawie ⅔ książki było dla mnie totalną męką i chyba nie byłam na to do końca przygotowana. Książka przez ilość researchu jest zdecydowanie wiarygodna, co tylko wzbudza wewnętrzną złość i utwierdza we własnych skorygowanych przekonaniach, co jest miłą odmianą dla ciągłego kwestionowania słuszności swoich opinii. Nie zmienia to jednak faktu, że dla człowieka nie obeznanego z czołowymi postaciami Watykanu jest to książka o wątpliwie odkrywczej treści.

Książka sama w sobie jest niesamowicie toporna. Za dużo lania wody. Rozumiem, że autor napisał ją w taki sposób, aby przedstawić iż jego słowa to nie jest tylko czcza gadanina, lecz fakty odkryte za sprawą wieloletnich rozmów prowadzonych z niezliczoną ilością osób, jednak ilość nazwisk jest tak przytłaczająca, że aż się w oczach mieni i bardzo łatwo zgubić wątek. Sama...