Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fabularnie bardzo dobrze, ale dają się we znaki braki w warsztacie pisarskim.

Fabularnie bardzo dobrze, ale dają się we znaki braki w warsztacie pisarskim.

Byłoby nawet dość zabawnie, ale każde następne opowiadanie to lustrzane odbicie poprzedniego, zakręcone wokół innego tematu. Pod koniec wieje nudą.

Byłoby nawet dość zabawnie, ale każde następne opowiadanie to lustrzane odbicie poprzedniego, zakręcone wokół innego tematu. Pod koniec wieje nudą.

Książka to zbiór satyryczny opowiadań bezpardonowo obnażający bolączki toczące współczesną Rosję. Gdyby jeszcze był napisany z większym polotem, a nie w sposób prosty i bezpośredni.

Książka to zbiór satyryczny opowiadań bezpardonowo obnażający bolączki toczące współczesną Rosję. Gdyby jeszcze był napisany z większym polotem, a nie w sposób prosty i bezpośredni.

Wszystkie części Achai mają porywającą fabułę, ale tylko, gdy patrzy się na nie z pewnego dystansu - przy bliższym spojrzeniu okazuje się, że książka ma bardzo dużo wad.

W tym tomie autor wpada w manierę opisywania wszystkiego ze współczesnej perspektywy ("za tysiąc lat, gdy będą już wozy pancerne, dowódcy będą wiedzieć, że...") - miejscami nadaje to ciekawego kolorytu, ale można odnieść wrażenie, że autor próbuje od nowa pisać historię wojskowości, wg swojego scenariusza. Jednak to można bez problemu przełknąć. Mnie najbardziej uderzyli niespójni bohaterowie. Dla przykładu Achaja, raz wyjątkowo inteligentna, raz głupia jak but, raz pragmatyczka do szpiku kości, a zaraz przeżywa mistyczne uniesienia. Być może wprowadza to trochę różnorodności, ale mnie osobiście drażniło.

Wszystkie części Achai mają porywającą fabułę, ale tylko, gdy patrzy się na nie z pewnego dystansu - przy bliższym spojrzeniu okazuje się, że książka ma bardzo dużo wad.

W tym tomie autor wpada w manierę opisywania wszystkiego ze współczesnej perspektywy ("za tysiąc lat, gdy będą już wozy pancerne, dowódcy będą wiedzieć, że...") - miejscami nadaje to ciekawego kolorytu,...

Królikarnia to mocno przeciętny zbiór opowiadań osadzonych w świecie, gdzie współczesna cywilizacja swobodnie przeplata się ze sferą magiczną.

Można odnieść wrażenie, że autor zamiast stworzyć spójne uniwersum i osadzać w nim kolejne opowiadania, najpierw napisał kilka z nich, a potem wyciągnął wspólny mianownik - co prowadzi do pewnej niespójności. Ponadto kuleje konstrukcja bohaterów - są czarno-biali i mocno stereotypowi. Natomiast nawiązania do kultury popularnej i "Alicji w Krainie Czarów" nie przychodzą autorowi z łatwością i można odnieść wrażenie, że są wymuszone.

Na szczęście każde następne opowiadanie jest lepsze, co nie zmienia faktu, że nawet ostatni, najciekawszy tekst nie prezentuje niczego wyjątkowego

Królikarnia to mocno przeciętny zbiór opowiadań osadzonych w świecie, gdzie współczesna cywilizacja swobodnie przeplata się ze sferą magiczną.

Można odnieść wrażenie, że autor zamiast stworzyć spójne uniwersum i osadzać w nim kolejne opowiadania, najpierw napisał kilka z nich, a potem wyciągnął wspólny mianownik - co prowadzi do pewnej niespójności. Ponadto kuleje...

Dobra książka chociaż przekombinowana - autor ma wyraźne zacięcie filozoficzne i z każdą następną powieścią coraz bardziej stara się to udowodnić. Bezpardonowo przechodzi od niesamowicie wciągającej historii tłumacza i jego niezwykłego zlecenia do rozważań o istocie świata.

Nie jest to oczywiście wada, ale napięcie gdzieś się rozmywa, a sam poziom analizy nie jest zbyt odkrywczy. Nie napisano nic, co nie byłoby wcześniej wielokrotnie napisane. Poza tym odrobinę za dużo moralizatorstwa na najróżniejsze tematy - tak jakby autor chciał sprzedaż czytelnikowi dużą część swoich poglądów (choć trzeba przyznać, że robi to z klasą - główny bohater jest skonstruowany po mistrzowsku).

Dobra książka chociaż przekombinowana - autor ma wyraźne zacięcie filozoficzne i z każdą następną powieścią coraz bardziej stara się to udowodnić. Bezpardonowo przechodzi od niesamowicie wciągającej historii tłumacza i jego niezwykłego zlecenia do rozważań o istocie świata.

Nie jest to oczywiście wada, ale napięcie gdzieś się rozmywa, a sam poziom analizy nie jest zbyt...

Godna kontynuacja "Nexusa" - autor tym razem eksploruje obszary konfliktu pomiędzy zwolennikami technologii zmieniających człowieka, a jej przeciwnikami. “Crux” to świetne połączenie wartkiej akcji, ciekawej fabuły i refleksji dotyczących wpływu nowoczesnych technologii na ludzkie życie.

Godna kontynuacja "Nexusa" - autor tym razem eksploruje obszary konfliktu pomiędzy zwolennikami technologii zmieniających człowieka, a jej przeciwnikami. “Crux” to świetne połączenie wartkiej akcji, ciekawej fabuły i refleksji dotyczących wpływu nowoczesnych technologii na ludzkie życie.

"Achaja" to bardzo dobre fantasy. Niestety, żeby się o tym przekonać, trzeba dotrwać do samego końca. Rozbicie fabuły na trzy główne, niekoniecznie równie ciekawe wątki nie pomaga w przywiązaniu się do bohaterów. Ponadto, przez pierwszą część książki przebija swego rodzaju naiwność i brak logiczności, zarówno z działań bohaterów, jak i konstrukcji świata.

"Achaja" to bardzo dobre fantasy. Niestety, żeby się o tym przekonać, trzeba dotrwać do samego końca. Rozbicie fabuły na trzy główne, niekoniecznie równie ciekawe wątki nie pomaga w przywiązaniu się do bohaterów. Ponadto, przez pierwszą część książki przebija swego rodzaju naiwność i brak logiczności, zarówno z działań bohaterów, jak i konstrukcji świata.

Kolejna powieść o wiedźminie jest po prostu kolejną powieścią o wiedźminie. Sapkowski jako autor już dał się poznać i czytelnicy wiedzą czego się po nim spodziewać - niestety "Sezon burz" nie jest niczym więcej ponad utrzymaniem poziomu, nie zaskakuje.

Autor zarzekał się, że nigdy nie ruszy już świata wiedźmin. Potem, gdy zmiękł, zarzekał się, że nigdy nie ruszy postaci Geralta. Jednak wydaje mi się, że Sapkowski zwyczajnie nie był wstanie stworzyć innego przekonującego wiedźmina. Po prostu wszystkie cechy, które z wiedźminami kojarzymy są właśnie cechami Geralta - cokolwiek innego wydałoby się sztuczne i pretensjonalne. W tym wypadku nie pozostało nic innego, a stworzyć porządną powieść o jednym z bardziej lubianych bohaterów polskiej fantastyki. Ciekawe czy możemy spodziewać się kolejnych opowieści o wiedźminie.

Kolejna powieść o wiedźminie jest po prostu kolejną powieścią o wiedźminie. Sapkowski jako autor już dał się poznać i czytelnicy wiedzą czego się po nim spodziewać - niestety "Sezon burz" nie jest niczym więcej ponad utrzymaniem poziomu, nie zaskakuje.

Autor zarzekał się, że nigdy nie ruszy już świata wiedźmin. Potem, gdy zmiękł, zarzekał się, że nigdy nie ruszy postaci...

Wg mnie ta pozycja to absolutna rewelacja. Bill Bryson w wyjątkowo swobodny sposób przedstawia historię nauki w dziedzinach takich jak paleontologia, astronomia, chemia czy fizyka (oraz wiele innych). Okazuje się, że animozje naukowców minionych stuleci w pozornie spokojnej geologii były naprawdę burzliwe, a teorie obecnie powszechne nauczane w szkołach jeszcze kilkadziesiąt lat temu wywoływały jedynie pobłażliwe uśmiechy specjalistów. Ta książka pozwala czytelnikowi zrozumieć, jak działa nasz świat oraz, co nawet ważniejsze, w jaki sposób do tej wiedzy doszliśmy.

Wg mnie ta pozycja to absolutna rewelacja. Bill Bryson w wyjątkowo swobodny sposób przedstawia historię nauki w dziedzinach takich jak paleontologia, astronomia, chemia czy fizyka (oraz wiele innych). Okazuje się, że animozje naukowców minionych stuleci w pozornie spokojnej geologii były naprawdę burzliwe, a teorie obecnie powszechne nauczane w szkołach jeszcze...

Ciekawa książka, dość ciężka w odbiorze. Tytułowego Dżerziego pokazuje jednoznacznie, co może być krzywdzące dla Kosińskiego, ale z pewnością taka kreacja sprzyja ponurej atmosferze całej powieści.

Ciekawa książka, dość ciężka w odbiorze. Tytułowego Dżerziego pokazuje jednoznacznie, co może być krzywdzące dla Kosińskiego, ale z pewnością taka kreacja sprzyja ponurej atmosferze całej powieści.

Bardzo nierówna antologia - pomiędzy opowiadaniami żenująco słabymi trafiają się warte uwagi, a nawet takie, które "się pamięta". Dużym plusem tego e-booka jest różnorodność, autorzy zaprezentowali naprawdę wiele podejść, z których (według mnie) najgorzej wypadły opowiadania humorystyczna, ale generalnie nie przepadam za tego rodzaju literaturą. Zombiefilia wiele by zyskała, gdyby odchudzić ją o 1/3 najgorszych tekstów - jakość znacząco by wzrosła oraz dało by się ją przeczytać za jednym podejściem (ja w między czasie przeczytałem dwie inne książki - za dużo zombie w zombie).

Bardzo nierówna antologia - pomiędzy opowiadaniami żenująco słabymi trafiają się warte uwagi, a nawet takie, które "się pamięta". Dużym plusem tego e-booka jest różnorodność, autorzy zaprezentowali naprawdę wiele podejść, z których (według mnie) najgorzej wypadły opowiadania humorystyczna, ale generalnie nie przepadam za tego rodzaju literaturą. Zombiefilia wiele by...

Zdecydowanie najlepsza część cyklu. Autor miejscami trochę popłynął, prowadząc kilka równoległych wątków (z czego na dobrą sprawę tylko jeden wciąga), ale zwrot akcji, który zaserwował czytelnikom całkowicie to kompensuje. Widać, że wszystko było od samego początku zaplanowane.
Akcja, intrygi, zdrady, a nawet nieśmiałe wątki miłosne - w "Pradawnej stolicy" znajdziemy dokładnie to, do czego przyzwyczaił nas Sullivan. Rozrywkowa niezobowiązująca fantasy pełną gębą.

Zdecydowanie najlepsza część cyklu. Autor miejscami trochę popłynął, prowadząc kilka równoległych wątków (z czego na dobrą sprawę tylko jeden wciąga), ale zwrot akcji, który zaserwował czytelnikom całkowicie to kompensuje. Widać, że wszystko było od samego początku zaplanowane.
Akcja, intrygi, zdrady, a nawet nieśmiałe wątki miłosne - w "Pradawnej stolicy" znajdziemy...

Naprawdę bardzo dobry cyberpunk. Ma w sobie coś z powieści akcji i szpiegowskiej, a jednocześnie dostarcza sporo materiałów do przemyśleń. Głównym tematem jest transhumanizm - autor pokazuje jak mogłoby wyglądać powstanie technologii znacząco poszerzającej ludzkie możliwości oraz wszystkie tego konsekwencje.

Naprawdę bardzo dobry cyberpunk. Ma w sobie coś z powieści akcji i szpiegowskiej, a jednocześnie dostarcza sporo materiałów do przemyśleń. Głównym tematem jest transhumanizm - autor pokazuje jak mogłoby wyglądać powstanie technologii znacząco poszerzającej ludzkie możliwości oraz wszystkie tego konsekwencje.

Bizarro Bazar jest moim pierwszym "poważniejszym" kontaktem z tym gatunkiem i utwierdził mnie w przekonaniu, że to nie moje klimaty. Czasem dobrze zagłębić się w totalną abstrakcję, oderwać od rzeczywistości, ale tutaj moje poczucie estetyki zostało mocno nadszarpnięte. Nie potrafię docenić w literaturze seksu, przemocy i agresji, jako "istoty" tekstu, bez żadnego sensu czy fabularnego uzasadnienia. Pomimo to kilka opowiadań odbiega od tego schematu i przypadło mi do gustu (np. większość od autorów zagranicznych i "Polski Gotyk" Marka Grzywacza). Poza wszystkim razi fakt, że tak specyficzna i niszowa antologia nie została opatrzona żadnym wstępem, który mógłby nieobeznanym czytelnikom nakreślić, czego powinni się spodziewać.

Bizarro Bazar jest moim pierwszym "poważniejszym" kontaktem z tym gatunkiem i utwierdził mnie w przekonaniu, że to nie moje klimaty. Czasem dobrze zagłębić się w totalną abstrakcję, oderwać od rzeczywistości, ale tutaj moje poczucie estetyki zostało mocno nadszarpnięte. Nie potrafię docenić w literaturze seksu, przemocy i agresji, jako "istoty" tekstu, bez żadnego sensu czy...

Powieść okazała się dużym rozczarowaniem. Początek (dzieciństwo Pi) był intrygujący i ciekawie napisany, tak samo wstawki autora, które upodabniają powieść do filmowego gatunku "mockumentary" (paradokument). Natomiast przygody bohatera na oceanie przypominają zwykły podręcznik przetrwania (techniczne parametry łodzi, encyklopedyczne opisy zwierząt, dokładne przedstawienie działania urządzeń do odsalania wody itd.). Można odnieść wrażenie, że przemiana, którą przechodzi bohater w tak ekstremalnych warunkach i relacja Pi-tygrys schodzą na drugi plan. Natomiast filozoficzne dywagacje wplatane w opowieść do mnie nie przemówiły (zwłaszcza ostatni rozdział, który nijak ma się do reszty powieści).

Powieść okazała się dużym rozczarowaniem. Początek (dzieciństwo Pi) był intrygujący i ciekawie napisany, tak samo wstawki autora, które upodabniają powieść do filmowego gatunku "mockumentary" (paradokument). Natomiast przygody bohatera na oceanie przypominają zwykły podręcznik przetrwania (techniczne parametry łodzi, encyklopedyczne opisy zwierząt, dokładne przedstawienie...

ZOO City to bardzo ciekawe urban fantasy z elementami kryminału (a może na odwrót?). Akcja osadzona jest w slumsach Johannesburga, a główna bohaterka to była dziennikarka o raczej wrednym usposobieniu. Fabuła oparta jest na intrygującym pomyśle, część ludzi ma swoje zwierzę-towarzysza. Z jednej strony, zyskali dzięki temu para-normalne zdolności, ale z drugiej, cóż, zwierzę przychodzi do ciebie, gdy popełnisz pewne określone uczynki i to takie, którymi raczej nie powinieneś się chwalić. Warsztatowo sprawnie, chociaż specyficzny styl nie wszystkim może pasować. Jedynym naprawdę uciążliwym mankamentem był slang pojawiający się w niektórych dialogach, dla mnie był po prostu niezrozumiały.

ZOO City to bardzo ciekawe urban fantasy z elementami kryminału (a może na odwrót?). Akcja osadzona jest w slumsach Johannesburga, a główna bohaterka to była dziennikarka o raczej wrednym usposobieniu. Fabuła oparta jest na intrygującym pomyśle, część ludzi ma swoje zwierzę-towarzysza. Z jednej strony, zyskali dzięki temu para-normalne zdolności, ale z drugiej, cóż, zwierzę...

"W Przededniu" to udany prequel "Gry Endera". Poruszono bardzo dużo wątków istotnych dla późniejszych wydarzeń. Jednak z drugiej strony pozostaje pytanie, czy nie za dużo. Czy osoba, która chciałaby zacząć przygodę z tym uniwersum, połapałyby się w tym miszmaszu. Pomijając ten szczegół - dobre rozrywkowe sf, ale nic zachwycającego. Wątki, które miały potencjał, nie zostały rozwinięte.

"W Przededniu" to udany prequel "Gry Endera". Poruszono bardzo dużo wątków istotnych dla późniejszych wydarzeń. Jednak z drugiej strony pozostaje pytanie, czy nie za dużo. Czy osoba, która chciałaby zacząć przygodę z tym uniwersum, połapałyby się w tym miszmaszu. Pomijając ten szczegół - dobre rozrywkowe sf, ale nic zachwycającego. Wątki, które miały potencjał, nie zostały...

Zdradziecki plan to typowe przygodowe fantasy z magią, wojownikami i elfami. Książka jest o tyle ciekawa, że wymienione elementy został wymieszane w niestandardowy sposób (m.in. elfy to dyskryminowana mniejszość, a w magię mało kto wierzy). Z drugiej strony bohaterowie są nieskomplikowani i czarno-biali. Od razu wiadomo kto jest zły, kto dobry, a kto ma nieciekawą przeszłość. W porównaniu do poprzednich części jest odrobinę gorzej - dużo bardziej epicko, to już nie są przygody złodzieja i żołnierza, ale ratowanie świata. Ta powieść to piąta część cyklu "Odkrycia Riyrii", ale da się ją spokojnie czytać samodzielnie.

Zdradziecki plan to typowe przygodowe fantasy z magią, wojownikami i elfami. Książka jest o tyle ciekawa, że wymienione elementy został wymieszane w niestandardowy sposób (m.in. elfy to dyskryminowana mniejszość, a w magię mało kto wierzy). Z drugiej strony bohaterowie są nieskomplikowani i czarno-biali. Od razu wiadomo kto jest zły, kto dobry, a kto ma nieciekawą...

"Szortal Fiction" to bardzo specyficzna książka. Bo jak inaczej nazwać zbiór 165. dwu, trzy stronicowych tekstów o tematyce fantastycznej? Te miniopowiadania są tak skrajnie różne, że ciężko wydać jednoznaczną opinię, ale po lekturze można wyciągnąć pewne wnioski. Po pierwsze, większość tekstów jest humorystyczna, co nie wszystkim może pasować (choć bywa też melancholijnie). Po drugie, nie warto tego czytać od deski do deski, bo liczba bohaterów, pomysłów i stylów zleje się w nierozróżnialny chaos. Po trzecie, książka powinna pasować osobom, które lubią czytać, ale nie mają za dużo czasu. Wtedy warto sięgnąć po "Szortal Fiction" i w ciągu paru minut przeczytać dwie albo trzy historie. Jednak ja, w każdej innej sytuacji, wolałbym sięgnąć po zwyczajną powieść.

"Szortal Fiction" to bardzo specyficzna książka. Bo jak inaczej nazwać zbiór 165. dwu, trzy stronicowych tekstów o tematyce fantastycznej? Te miniopowiadania są tak skrajnie różne, że ciężko wydać jednoznaczną opinię, ale po lekturze można wyciągnąć pewne wnioski. Po pierwsze, większość tekstów jest humorystyczna, co nie wszystkim może pasować (choć bywa też...