Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bracia Strugaccy w najlepszym wydaniu.
Czytając tytuł, który wydaje się być niepozorny nie można nie odnieść wrażenia, że autorzy zabierają nas na piknik niezwykły, niezapomniany. Warto zwrócić tutaj uwagę na charakterystyczną cechę twórczości braci - tytuły rzucają się w oczy swoją niezwykłością jednocześnie będąc, na co już zwróciłem uwagę bardzo niepozornymi, gdy przemyślimy cały utwór już po przeczytaniu.
Autorzy zabierają nas w ociekający mrocznym klimatem świat, w którym przedstawione postacie chcąc nie chcąc będą na zawsze związane z miejscem, które z jednej strony fascynuje i przyciąga, z drugiej może okazać się końcem.

Czyta się jednym tchem, wypady bohatera po tzw. strefie wbijają w fotel, a koniec książki i przesłanie ukryte z nim daje do myślenia i sprawia, że nie jest to zwykła lekka książka, o której zapomnimy na następny dzień, ale taka, którą zapamięta się na lata.

Bracia Strugaccy w najlepszym wydaniu.
Czytając tytuł, który wydaje się być niepozorny nie można nie odnieść wrażenia, że autorzy zabierają nas na piknik niezwykły, niezapomniany. Warto zwrócić tutaj uwagę na charakterystyczną cechę twórczości braci - tytuły rzucają się w oczy swoją niezwykłością jednocześnie będąc, na co już zwróciłem uwagę bardzo niepozornymi, gdy...

To moja pierwsza książka Hemingwaya i nie ostatnia, może się wydawać trudna w czytaniu, ale jest to pozycja na którą absolutnie należy zwrócić uwagę.
Poznając bohatera książki, młodego Amerykanina Roberta Jordana, walczącego w wojnie domowej swojej drugiej ojczyzny, Hiszpanii widzimy okrucieństwo bezsensownej wojny, która wyniszcza cały kraj, podziela ludzi, sprawia, że stają się zwierzętami (opis likwidacji faszystów) i zapominają o człowieczeństwie.
Nie ma tam miejsca dla najważniejszej rzeczy, miłości, o której tak wspaniale pisze Hemingway..

Fascynująca książka, w której można dowiedzieć się sporo o Hiszpanii, o górach, których istnienia dotąd nie podjerzewałem, jak i o samych Hiszpanach.

To moja pierwsza książka Hemingwaya i nie ostatnia, może się wydawać trudna w czytaniu, ale jest to pozycja na którą absolutnie należy zwrócić uwagę.
Poznając bohatera książki, młodego Amerykanina Roberta Jordana, walczącego w wojnie domowej swojej drugiej ojczyzny, Hiszpanii widzimy okrucieństwo bezsensownej wojny, która wyniszcza cały kraj, podziela ludzi, sprawia, że...

Muszę powiedzieć, że wymęczyłem ten utwór, może forma, w której był napisany mnie odstraszyła, nie wiem, ale podobało mi się jedno jawne odniesienie do wcześniejszego ich utworu. Plus za zakończenie, ale jednak całość w moim odczuciu wypada blado w porównaniu do innych ich utworów, polecam dla fanów.

Muszę powiedzieć, że wymęczyłem ten utwór, może forma, w której był napisany mnie odstraszyła, nie wiem, ale podobało mi się jedno jawne odniesienie do wcześniejszego ich utworu. Plus za zakończenie, ale jednak całość w moim odczuciu wypada blado w porównaniu do innych ich utworów, polecam dla fanów.

W tym utworze bracia Strugaccy na przestrzeni dwóch równorzędnie toczących się opowiadań zdaje się próbują napiętnować ustrój komunistyczny, co wybitnie widoczne jest w rozdziałach poświęconych Pierecowi. Rozdziały o Kandycie był moim zdaniem napisane w doć mrocznym klimacie - szczególnie pobyt w pewnej wiosce głównego bohatera i mam nadzieję, że następne utwory braci będą napisane w podobnym klimacie.

W tym utworze bracia Strugaccy na przestrzeni dwóch równorzędnie toczących się opowiadań zdaje się próbują napiętnować ustrój komunistyczny, co wybitnie widoczne jest w rozdziałach poświęconych Pierecowi. Rozdziały o Kandycie był moim zdaniem napisane w doć mrocznym klimacie - szczególnie pobyt w pewnej wiosce głównego bohatera i mam nadzieję, że następne utwory braci będą...

Utwór o odwiecznym konflikcie ojców i dzieci, przjeawiającym się tutaj w odmiennych poglądach syna Arkadija Kirsanowa, będącego pod wpływem dominujacej osoby, jaką niewątpliwie był jego przyjaciel, niilista Bazarow, ze swoim ojcem Nikołajem Kirsanowem przedstawicielem pokolenia zbędnych ludzi.

Najważniejsze dzieło Turgieniewa i moim zdaniem najlepsze, które po prostu warto przeczytać.

Utwór o odwiecznym konflikcie ojców i dzieci, przjeawiającym się tutaj w odmiennych poglądach syna Arkadija Kirsanowa, będącego pod wpływem dominujacej osoby, jaką niewątpliwie był jego przyjaciel, niilista Bazarow, ze swoim ojcem Nikołajem Kirsanowem przedstawicielem pokolenia zbędnych ludzi.

Najważniejsze dzieło Turgieniewa i moim zdaniem najlepsze, które po prostu...

Iwan Turgieniew w postaci Dymitra Rudina pokazuje człowieka znanego już w literaturze rosyjskiej, ale jednak z trochę innego niż jego pierwowzór, jaki mzapewnie był Eugeniusz Oniegin z utworu Aleksandra Puszkina. Rudin, będąc inteligentym człowiekiem nie jest zdolny do jakichkolwiek działań. Ten demagog potrafi niestety tylko mówić, a gdy przychodzi pora coś robić, pokazuje prawdziwą swoją wartość.

Obok "Ojców i dzieci" utwór na który moim zdaniem warto zwrócić uwagę w twórczości Turgieniewa.

Iwan Turgieniew w postaci Dymitra Rudina pokazuje człowieka znanego już w literaturze rosyjskiej, ale jednak z trochę innego niż jego pierwowzór, jaki mzapewnie był Eugeniusz Oniegin z utworu Aleksandra Puszkina. Rudin, będąc inteligentym człowiekiem nie jest zdolny do jakichkolwiek działań. Ten demagog potrafi niestety tylko mówić, a gdy przychodzi pora coś robić, pokazuje...

Przeczytane wszystkie utwory w tym tomie. Choć sam Czechow nazywał je komediami, są to po prostu dramaty codziennego życia zwykłych ludzi.
Jego sztuki, nie są dynamiczne, jak zwykły być utożsamiane utwory sceniczne, ale raczej statyczne, bez akcji, co było nowatorstwem, które nie wszyscy rozumieli i szanowali jak również to, że jego dramaty były psychologiczne.

Absolutnie polecam każdemu, kto jest fanem teatru. Czechow, będąc nowatorem w zakresie tworzenia sztuk teatralnych, nie powinien być pominięty a widząc jak często mlodzi rosyjscy dramaturdzy wracają do jego utworów, jestem przekonany, że jego sztuki będą wiecznie żywe.

Przeczytane wszystkie utwory w tym tomie. Choć sam Czechow nazywał je komediami, są to po prostu dramaty codziennego życia zwykłych ludzi.
Jego sztuki, nie są dynamiczne, jak zwykły być utożsamiane utwory sceniczne, ale raczej statyczne, bez akcji, co było nowatorstwem, które nie wszyscy rozumieli i szanowali jak również to, że jego dramaty były psychologiczne.

Absolutnie...

Czechow, prozaik i dramaturg odnosi się do rzeczywistości z punktu widzenia lekarza - swojego wyuczonego zawodu. Opisuje choroby, które mękają rosyjskie społeczeństwo, ale nie daje gotowych lekarstw. Społeczeństwo samo powinno wysunąć odpowiednie wnioski i dążyć ku lepszemu. Pisarz, mając talet humorystyczny ukazuje go w swoich dziełach, ale jest w nich coś większego i właśnie dlatego warto sięgnąć do utworów tego rosyjskiego klasyka, jakim niewątpliwie jest Czechow.

Czechow, prozaik i dramaturg odnosi się do rzeczywistości z punktu widzenia lekarza - swojego wyuczonego zawodu. Opisuje choroby, które mękają rosyjskie społeczeństwo, ale nie daje gotowych lekarstw. Społeczeństwo samo powinno wysunąć odpowiednie wnioski i dążyć ku lepszemu. Pisarz, mając talet humorystyczny ukazuje go w swoich dziełach, ale jest w nich coś większego i...

Utwór Czechowa opisujący sytuację w jakiej znalazła ię inteligencja rosyjska w okresie w którym żył, a przede wszystkim jej przedstawiciele. Szpital jest tutaj społeczeństwem, zdnym na łaskę brutalnych dozorców.
Trochę męczyłm ten utwór, ale myślę, że warto przeczytać.

Utwór Czechowa opisujący sytuację w jakiej znalazła ię inteligencja rosyjska w okresie w którym żył, a przede wszystkim jej przedstawiciele. Szpital jest tutaj społeczeństwem, zdnym na łaskę brutalnych dozorców.
Trochę męczyłm ten utwór, ale myślę, że warto przeczytać.

Intersująca książka, napisana z ogromnym humorem, opisująca losy programisty, który trafił do Instytutu Badań Czarów i Magii podczas ... swojego urlopu.

Intersująca książka, napisana z ogromnym humorem, opisująca losy programisty, który trafił do Instytutu Badań Czarów i Magii podczas ... swojego urlopu.

Jak zostało tutaj wspomniane, nazwisko Tołstoj do czegoś zobowiązuje. Czego oczekiwałem po utowrze i bardzo dobrym wstępie opatrzonym w wydaniu które czytałem? Ostrej i wyrazistej satyry na społeczeństwo rosyjskie. Jest bardzo wyraźna i przebija się przez cały utwór a ukryta symbolika była dla mnie często nieuchwytywalna i dopiero pod koniec zrozumiałem znaczenie paru rzeczy.
Polecam i zachęcam do zastanowienia się po przeczytaniu książki, czy to nie przypadkiem antyutopia?

Jak zostało tutaj wspomniane, nazwisko Tołstoj do czegoś zobowiązuje. Czego oczekiwałem po utowrze i bardzo dobrym wstępie opatrzonym w wydaniu które czytałem? Ostrej i wyrazistej satyry na społeczeństwo rosyjskie. Jest bardzo wyraźna i przebija się przez cały utwór a ukryta symbolika była dla mnie często nieuchwytywalna i dopiero pod koniec zrozumiałem znaczenie paru...

Jeden z głównych, obok Władimira Sorokina, postmodernistów w swoim utworze z satyrą odnosi się do współczesnej Rosji, co jest aż nadto widoczne w książce a najwięcej uwagi poświęcone jest polityce, mediom i światowi reklam.

Główny bohater, Wawilen Tatrski, szuka w świecie reklamy swojej tożsamości. Nie znajduje jednak tam nic innego tylko fikcję i manipulację, która kieruje polityką a co za tym idzie całym społeczeństwem.

Gorąco polecam wszystkim tą czołową pozycję w najnowszej literaturze rosyjskiej. Odniesienia do Che Guevary, buddyzmu czy narkotyków tylko dodają smaku tej książce, a sam język i styl pisania Pielewina po prostu uwielbiam.

Jeden z głównych, obok Władimira Sorokina, postmodernistów w swoim utworze z satyrą odnosi się do współczesnej Rosji, co jest aż nadto widoczne w książce a najwięcej uwagi poświęcone jest polityce, mediom i światowi reklam.

Główny bohater, Wawilen Tatrski, szuka w świecie reklamy swojej tożsamości. Nie znajduje jednak tam nic innego tylko fikcję i manipulację, która...

Przez jednych krytyków znienawidzony, którzy mówią o "fekalnej prozie" Sorokina i odmawiający jego utowrom miano literatury, przez innych za to uwielbiany, ceniąc go między innymi za to, że odwórcił sie od literackiej klasyki i mistrzowsko prowokuje czytelnika do myślenia.

Skandalizujący w swoich utworach postmodernista w swoim debiucie opartym, co ciekawe, wyłącznie na dialogach, przedstawia sytuację typową dla lat komunizmu, czyli kilometrową kolejkę, podczas której ukazuje pewne cechy społeczeństwa czekającego na coś, ale na dobrą sprawę nie wiadomo co.
Jasne, można przyczepić się do wyczytywania nazwisk uczestników kolejki, które zajmują więcej niż stronę, ale to jest cały Sorokin. Można go kochać lub nienawidzić.

Przez jednych krytyków znienawidzony, którzy mówią o "fekalnej prozie" Sorokina i odmawiający jego utowrom miano literatury, przez innych za to uwielbiany, ceniąc go między innymi za to, że odwórcił sie od literackiej klasyki i mistrzowsko prowokuje czytelnika do myślenia.

Skandalizujący w swoich utworach postmodernista w swoim debiucie opartym, co ciekawe, wyłącznie na...

Bardzo solidny kryminał, który autor przenosi czytelnika do drugiej połowy XIX wieku, pokazując z mniejszym lub większym skutkiem realia panujące wtedy w Moskwie. Są zwroty akcji i zaskakujące zakończenie. I choć ostatnia scena wzbudziła we mnie niestety politowanie, polecam każdemu szanującemu sie czytelnikowi kryminałów.

Bardzo solidny kryminał, który autor przenosi czytelnika do drugiej połowy XIX wieku, pokazując z mniejszym lub większym skutkiem realia panujące wtedy w Moskwie. Są zwroty akcji i zaskakujące zakończenie. I choć ostatnia scena wzbudziła we mnie niestety politowanie, polecam każdemu szanującemu sie czytelnikowi kryminałów.

Uśmiałem się przednie czytając niektóre fragmenty tego utworu, który pokazując tragikomiczne losy niedobranego małżeństwa Rosjanina i Angielki, daje obraz rosyjskiej emigracji na Zachodzie.

Uśmiałem się przednie czytając niektóre fragmenty tego utworu, który pokazując tragikomiczne losy niedobranego małżeństwa Rosjanina i Angielki, daje obraz rosyjskiej emigracji na Zachodzie.

Eduard Limonow to nietuzinkowa postać w rosyjskiej literaturze. Jako przedstawiciel trzeciej fali emigracji w Rosji napisał ten bez wątpienia skandalizujący utwór z elemntami autobiograficznymi, które widoczne są już w tytule, aby pokazać, że emigracja nie zawsze kończy sie dobrze. To manifest rozczarowanego Zachodem człowieka, który szczerze opowiada o swoim życiu na emigracji.

Eduard Limonow to nietuzinkowa postać w rosyjskiej literaturze. Jako przedstawiciel trzeciej fali emigracji w Rosji napisał ten bez wątpienia skandalizujący utwór z elemntami autobiograficznymi, które widoczne są już w tytule, aby pokazać, że emigracja nie zawsze kończy sie dobrze. To manifest rozczarowanego Zachodem człowieka, który szczerze opowiada o swoim życiu na...

Niestety zupełnie nie przekonała mnie twórczość jednej z przedstawicielek zjawiska, nazywanego przez krytyków "pokoleniem next".
Tematyka, którą porusza Dienieżkina - seks, alkohol, narkotyki czy odnieienia do subkultur młodzieżowych wraz z wulgarną leksyką na pewno ciekawią i zachęcają do sięgnięcia po ten zbiór opowiadań, jednak samo wykonanie nie przypadło mi do gustu.

Niestety zupełnie nie przekonała mnie twórczość jednej z przedstawicielek zjawiska, nazywanego przez krytyków "pokoleniem next".
Tematyka, którą porusza Dienieżkina - seks, alkohol, narkotyki czy odnieienia do subkultur młodzieżowych wraz z wulgarną leksyką na pewno ciekawią i zachęcają do sięgnięcia po ten zbiór opowiadań, jednak samo wykonanie nie przypadło mi do gustu.

Pierwsza ksiązka braci Strugackich po którą sięgnąłem i na pewno nie ostatnia. Bardzo umiejętne przeplatanie naukowych terminów i zjawisk fizycznych z przystępnym językiem.

Pierwsza ksiązka braci Strugackich po którą sięgnąłem i na pewno nie ostatnia. Bardzo umiejętne przeplatanie naukowych terminów i zjawisk fizycznych z przystępnym językiem.

Rewelacyjnie czyta się mity o sławnych Rosjanach, które stara się badać Drużnikow. Napisane lekko, przyjemnie i nawet nie przeszkadzały pewne niemałe uszczypliwości co do mojego ulubionego Gogola. Obowiązkowa rzecz dla każdego, kto interesuje się literaturą i kulturą Rosji.

Rewelacyjnie czyta się mity o sławnych Rosjanach, które stara się badać Drużnikow. Napisane lekko, przyjemnie i nawet nie przeszkadzały pewne niemałe uszczypliwości co do mojego ulubionego Gogola. Obowiązkowa rzecz dla każdego, kto interesuje się literaturą i kulturą Rosji.