Jesteśmy społecznością, która kocha książki

bardzo bliska mojemu sercu i niezwykle osobista. autorka pozwala nam wejść w umysł osoby będącej w głębokiej depresji i zrobiła to naprawdę dobrze, aż niewiarygodnie dobrze.

bardzo bliska mojemu sercu i niezwykle osobista. autorka pozwala nam wejść w umysł osoby będącej w głębokiej depresji i zrobiła to naprawdę dobrze, aż niewiarygodnie dobrze.

Na początku nie mogłam się wciągnąć w historie, lecz im więcej stron przeczytałam, tym moja miłość do tej cudownej książki rosła. Klimat stworzony przez Murakami'ego jest niepowtarzalny. Nie mam zastrzeżeń do niczego. Było to moje pierwsze zetknięcie z autorem i zdecydowanie mogę powiedzieć, że udane. Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejną powieść jego autorstwa.

Na początku nie mogłam się wciągnąć w historie, lecz im więcej stron przeczytałam, tym moja miłość do tej cudownej książki rosła. Klimat stworzony przez Murakami'ego jest niepowtarzalny. Nie mam zastrzeżeń do niczego. Było to moje pierwsze zetknięcie z autorem i zdecydowanie mogę powiedzieć, że udane. Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejną powieść jego autorstwa.

Przegenialna, nic więcej do powiedzenia nie mam. Pozycja obowiązkowa.

Przegenialna, nic więcej do powiedzenia nie mam. Pozycja obowiązkowa.

Moje pierwsze spotkanie z tą książką było proste- wpadłam do księgarni i zaczęłam zachwycać się przepiękną okładką. Oprawa wizualna powieści zachęciła mnie do wgłębienia się porządnie w fabułę oraz do kupna książki. I jak równie genialna jest okładka tak również genialna jest sama opowieść, czyli to co w książkach jest najważniejsze. Kiedy zaczęłam czytać dosłownie nie mogłam się od niej oderwać. Wszystkie lekcje w szkole oraz każda chwila spędzona bez niej oznaczała rozmyślanie co potoczy się dalej w tej niesamowitej lekturze. Następne co mnie oczarowało w niej były rysunki. Ładne i straszne naraz. Z bohaterami zżyłam się bardzo mocno co jest plusem. Każda z postaci miała swój odmienny charakter. Niestety bohaterów było naprawę mało zważywszy na to że książka opowiada o zakładzie zamkniętych dla osób psychicznie chorych oraz tych którzy podobnie jak Julia stracili pamięć po wypadku. Szczególnie z postaci spodobała mi się Zofia Morulska która strasznie przypominała mi Effie z Igrzysk Śmierci. Pani Miszczuk z zawodu jest pielęgniarką więc wiedziała o czym pisze, opisując najróżniejsze choroby i dolegliwości. Niestety zakończenie Drugiej Szansy zostawiło dużo nowych pytań na które niezwłocznie chce poznać odpowiedzi. Ku nieszczęściu wszystkich fanów tej książki nie będzie drugiego tomu. Sama autorka powiedziała że nie miała i nie będzie mieć zamiaru pisać kontynuacji. Po przeczytaniu tak jak zazwyczaj po przeczytaniu dobrej książki - jedna wielka pustka w sercu.

Moje pierwsze spotkanie z tą książką było proste- wpadłam do księgarni i zaczęłam zachwycać się przepiękną okładką. Oprawa wizualna powieści zachęciła mnie do wgłębienia się porządnie w fabułę oraz do kupna książki. I jak równie genialna jest okładka tak również genialna jest sama opowieść, czyli to co w książkach jest najważniejsze. Kiedy zaczęłam czytać dosłownie nie...