Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię wracać tam gdzie byłam już. A do Wrocławia czterdziestolatek w szczególności. Szkoda tylko że w dwustu stronach powieści jedną trzecią zajmuje opis planu miasta i powroty do poprzednich części ( fanom serii niepotrzebne a nowym czytelnikom i tak mało mówiące). A sama historia bardzo spłycona. Wiem że to lektura lekka, łatwa i przyjemna ale nawet te lekkie zostają na dłużej w pamięci. Ta część w mojej nie zostanie. A szkoda bo polubiłam serię o czterdziestkach z Wrocławia.

Lubię wracać tam gdzie byłam już. A do Wrocławia czterdziestolatek w szczególności. Szkoda tylko że w dwustu stronach powieści jedną trzecią zajmuje opis planu miasta i powroty do poprzednich części ( fanom serii niepotrzebne a nowym czytelnikom i tak mało mówiące). A sama historia bardzo spłycona. Wiem że to lektura lekka, łatwa i przyjemna ale nawet te lekkie zostają na...

Po przeczytaniu pierwszej części norweskiej sagi Larsa Mittinga zatytułowanej "Siostrzane dzwony" z niecierpliwością czekałam na kontynuację. I w końcu jest....jedna z najbardziej magicznych powieści jakie dane mi było przeczytać. Wspaniała opowieść która przenosi nas do Norwegii początku dwudziestego wieku. W miejsce gdzie jeszcze ciągle stare wierzenia i zwyczaje współgrają z nowoczesnością. Rozdzieleni przez matkę zaraz po urodzeniu bliźniaczy bracia muszą na nowo spleść swoje losy i wykonać zadanie które postawił przed nimi los. Pastor który przyjął na siebie odnalezienie zaginionej tkaniny przez wiele lat nie może zaznać spokoju. A dzwony które zostały rozdzielone nadal brzmią jednym tonem. Magia syjamskich sióstr Hekne działa nadal . Mam nadzieję że na kolejną część nie trzeba będzie czekać zbyt długo.

Po przeczytaniu pierwszej części norweskiej sagi Larsa Mittinga zatytułowanej "Siostrzane dzwony" z niecierpliwością czekałam na kontynuację. I w końcu jest....jedna z najbardziej magicznych powieści jakie dane mi było przeczytać. Wspaniała opowieść która przenosi nas do Norwegii początku dwudziestego wieku. W miejsce gdzie jeszcze ciągle stare wierzenia i zwyczaje...

"W żałobie najgorsze jest to, że świat wokół nas po prostu kręci się dalej jakby nigdy nic - zaczął. - Człowiek czuje się potwornie, a jednak wszyscy inni chodzą do pracy, do kina, śmieją się, oglądając komedie, śpią całkiem normalnie i cóż... po prostu żyją swoim życiem. Nagle zostajesz całkiem sam..." Jasmin Schreiber w swej lekko surrealistycznej powieści pokazuje jak dobrze jest spotkać na swej drodze kogoś kto ma podobne do naszych przeżycia. Wydające się nierealnym spotkanie Pauli i Franka każdemu z nich daje to co w tym momencie jest im potrzebne. Paula przebywająca na dnie rowu mariańskiego swojej żałoby powoli wynurza się na powierzchnię a Frank który właśnie kończy swoją życiową podróż zyskuje kogoś kto jest w stanie zaakceptować jego niekonwencjonalne pomysły.
Piękny literacki język, cała gama emocji od śmiechu po łzy wzruszenia oraz historia która daje nadzieję to wielkie atuty powieści.
Naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję ponieważ każdy z nas prędzej czy później znajdzie się w głębinach rozpaczy spowodowanej stratą kogoś dla nas ważnego.

"W żałobie najgorsze jest to, że świat wokół nas po prostu kręci się dalej jakby nigdy nic - zaczął. - Człowiek czuje się potwornie, a jednak wszyscy inni chodzą do pracy, do kina, śmieją się, oglądając komedie, śpią całkiem normalnie i cóż... po prostu żyją swoim życiem. Nagle zostajesz całkiem sam..." Jasmin Schreiber w swej lekko surrealistycznej powieści pokazuje jak...