Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę się zgodzić z jedną z poprzedni opinii, głoszącą, że autor stawiający Belizariusza na równi z Juliuszem Cezarem brzmi, jakby chciał samego siebie przekonać. To nie ta liga.

To całkiem dobra książką, ale ma parę problemów. Jeden sygnalizuje podtytuł "wódz Bizancjum". Widać, że autor najlepiej czuje się w wojskowych tematach, inne - jak np. prywatne życie Belizariusza czy ogólny klimat polityczny i społeczny tamtych czasów, spychając na boczny plan. Na duży plus zaliczam zwięzłe, lecz solidne opisy wyposażenia i taktyki walczących stron.

Za pozostałe problemy odpowiadają tłumacz i wydawca. Zabrakło porządnej redakcji i korekty. Ktoś, kto nie miały pojęcia o historii późnej starożytności mógłby się poczuć zagubiony. Bo autor opisuje wojnę z Persją, bitwy, a tu na końcu rozdziału stoi jak wół, że Belizariusz dostał awans i "teraz już mógł przygotować inwazję Persji". W innym miejscu można odnieść wrażenie, że żona Belizariusza już wkrótce miała umrzeć, lecz uparcie przewija się przez resztę książki, aż do końca, gdzie wspomniano, że umarła już po Belizariuszu. Takich wpadek jest dużo, podobnie jak literówek czy nawet "któ®y".

Muszę się zgodzić z jedną z poprzedni opinii, głoszącą, że autor stawiający Belizariusza na równi z Juliuszem Cezarem brzmi, jakby chciał samego siebie przekonać. To nie ta liga.

To całkiem dobra książką, ale ma parę problemów. Jeden sygnalizuje podtytuł "wódz Bizancjum". Widać, że autor najlepiej czuje się w wojskowych tematach, inne - jak np. prywatne życie Belizariusza...