Któż z nas nie zna tego bizantyjskiego wodza? No, cóż, czasem zdarzy się ktoś taki. Książka ta opowiada jednak nie tylko o tym sławnym wodzu, ale ogólnie o sytuacji cesarstwa. Warto więc poświęcić jej baczniejszą uwagę.
Belizariusz był wyjątkowym wodzem – bezwzględnie oddanym swemu panu, nawet wtedy, gdy ten przestał darzyć go swa łaską. Generał Justyniana był swoistym idealistą – wbrew powszechnej tradycji, nie myślał wyłącznie o własnej pozycji i majątku. Starał się wszystko podporządkować jednemu celowi – odbudowie potęgi dawnego Rzymu. Najpierw walczył przeciwko perskim Sasanidom, zresztą odnosząc poważne sukcesy. Następnie wyprawił się przeciw Wandalom, kładąc kres ich afrykańskiemu państwu. Po śmierci królowej Amalasunty, na czele wschodniorzymskich wojsk wkracza do Italii, i na krótko podporządkowuje ją władzy Konstantynopola. Belizariusz, wbrew tradycji, którą przekazał nam Prokopiusz z Cezarei, swoją drogą ów by sekretarzem generała, to człowiek z krwi i kości, często popełniający błędy (czasem o poważnych skutkach),ale również szczęściarz (gdybym ja miał tyle szczęśliwych zbiegów okoliczności).
Książkę czyta się szybko i z uwagą. Znajdziecie w niej nie tylko opis życia Belizariusza i Justyniana, ale również świetne przedstawienie ówczesnej sztuki wojennej, stan uzbrojenia Bizantyjczyków oraz ich politycznych oponentów (Sasanidzi, Wandalowie, Goci). Bardzo interesujące są również grafiki wojowników i autorskie plany bitew, stworzone na podstawie dostępnych źródeł.

Któż z nas nie zna tego bizantyjskiego wodza? No, cóż, czasem zdarzy się ktoś taki. Książka ta opowiada jednak nie tylko o tym sławnym wodzu, ale ogólnie o sytuacji cesarstwa. Warto więc poświęcić jej baczniejszą uwagę.
Belizariusz był wyjątkowym wodzem – bezwzględnie oddanym swemu panu, nawet wtedy, gdy ten przestał darzyć go swa łaską. Generał Justyniana był swoistym...

Książka w ciekawy sposób przedstawia postać bizantyjskiego wodza. Oprócz tego zawiera opisy jednostek wojskowych z epoki po wszystkich stronach konfliktu, przedstawiając ich zalety i mankamenty. Dużym plusem jest wprowadzenie do sytuacji i zwyczajów panujących w tym czasie w samym Bizancjum. Trochę rozczarowało mnie podsumowanie.
Ogólnie rzecz ujmując - polecam każdemu wielbicielowi historii starożytnej/początków średniowiecza.

Książka w ciekawy sposób przedstawia postać bizantyjskiego wodza. Oprócz tego zawiera opisy jednostek wojskowych z epoki po wszystkich stronach konfliktu, przedstawiając ich zalety i mankamenty. Dużym plusem jest wprowadzenie do sytuacji i zwyczajów panujących w tym czasie w samym Bizancjum. Trochę rozczarowało mnie podsumowanie.
Ogólnie rzecz ujmując - polecam każdemu...

Ciekawe spojrzenie na postać Belizariusza, wybitnego wodza, stratega. Ciekawy opis funkcjonowania skorumpowanej biurokracji w Bizancjum, konkurowania ze sobą generałów, wielkich bitew oraz życia w cieniu cesarza Justyniana i Teodory.

Ciekawe spojrzenie na postać Belizariusza, wybitnego wodza, stratega. Ciekawy opis funkcjonowania skorumpowanej biurokracji w Bizancjum, konkurowania ze sobą generałów, wielkich bitew oraz życia w cieniu cesarza Justyniana i Teodory.

Belizariusz to jedna z najważniejszych postaci historii Bizancjum, ale jednocześnie trochę zapomniana. Był świetnym wodzem, ale odniósł kilka porażek, więc nie mógł zająć miejsca obok Juliusza Cezara i Aleksandra Wielkiego. Trudno książkę również nazwać biografią. O życiu prywatnym Belizariusza nie wiadomo zbyt wiele, więc jest to pozycja, która przedstawia wodza od strony militarnej, pokazując jego charakter i działania podczas bitew i kampanii. Autor przedstawia wojny Bizancjum z Persami, Wandalami w Afryce oraz Gotami w Italii, podczas których walczył Belizariusz. Hughes omawia również uzbrojenie, plany i strategię rywalizujących stron. Na minus trzeba zaznaczyć sporą liczbę literówek, czasem chaotyczny tekst, no i widać, że jest to wydanie okrojone w stosunku do oryginału. Polskie wydanie zawiera plany pięciu bitew, osiemnaście ilustracji, kalendarium oraz dodatek zawierający wykaz postaci i krótki ich opis.

Belizariusz to jedna z najważniejszych postaci historii Bizancjum, ale jednocześnie trochę zapomniana. Był świetnym wodzem, ale odniósł kilka porażek, więc nie mógł zająć miejsca obok Juliusza Cezara i Aleksandra Wielkiego. Trudno książkę również nazwać biografią. O życiu prywatnym Belizariusza nie wiadomo zbyt wiele, więc jest to pozycja, która przedstawia wodza od strony...

Ciekawa i przystępnie napisana książka o Belizariuszu i wojnach Justyniana. Podczas lektury odnosiłem wrażenie, że niejednokrotnie postać tytułowego bohatera była tylko pretekstem do opisu konfliktów między Bizancjum a jego przeciwnikami: Persją, Wandalami i Ostrogotami. Autora bardziej chyba interesuje wojskowość niż biografia. W zasadzie nie jest to nawet dziwne, skoro poza Prokopiuszem mamy bardzo mało przekazów źródłowych. Hughes wielokrotnie ocenia decyzje Belizariusza na polu bitwy, gdy trzeba chwali, gdy trzeba gani. Dobrze, że nie pomija w swoich ocenach także wodzów walczących z armią bizantyńską, o nich bowiem nieraz się zapomina. Książka została niestety wydana trochę niechlujnie, jest sporo literówek, błędów w łacinie, nie wiem na ile są to rzeczy obecne już w oryginale. W sumie na pewno interesująca praca stojąca na niezłym poziomie merytorycznym. W dziejach Bizancjum zwykle na pierwszym planie stoi Justynian, tutaj na szczęście widzimy też należycie wyeksponowaną inną ważną postać.

Ciekawa i przystępnie napisana książka o Belizariuszu i wojnach Justyniana. Podczas lektury odnosiłem wrażenie, że niejednokrotnie postać tytułowego bohatera była tylko pretekstem do opisu konfliktów między Bizancjum a jego przeciwnikami: Persją, Wandalami i Ostrogotami. Autora bardziej chyba interesuje wojskowość niż biografia. W zasadzie nie jest to nawet dziwne, skoro...

Muszę się zgodzić z jedną z poprzedni opinii, głoszącą, że autor stawiający Belizariusza na równi z Juliuszem Cezarem brzmi, jakby chciał samego siebie przekonać. To nie ta liga.

To całkiem dobra książką, ale ma parę problemów. Jeden sygnalizuje podtytuł "wódz Bizancjum". Widać, że autor najlepiej czuje się w wojskowych tematach, inne - jak np. prywatne życie Belizariusza czy ogólny klimat polityczny i społeczny tamtych czasów, spychając na boczny plan. Na duży plus zaliczam zwięzłe, lecz solidne opisy wyposażenia i taktyki walczących stron.

Za pozostałe problemy odpowiadają tłumacz i wydawca. Zabrakło porządnej redakcji i korekty. Ktoś, kto nie miały pojęcia o historii późnej starożytności mógłby się poczuć zagubiony. Bo autor opisuje wojnę z Persją, bitwy, a tu na końcu rozdziału stoi jak wół, że Belizariusz dostał awans i "teraz już mógł przygotować inwazję Persji". W innym miejscu można odnieść wrażenie, że żona Belizariusza już wkrótce miała umrzeć, lecz uparcie przewija się przez resztę książki, aż do końca, gdzie wspomniano, że umarła już po Belizariuszu. Takich wpadek jest dużo, podobnie jak literówek czy nawet "któ®y".

Muszę się zgodzić z jedną z poprzedni opinii, głoszącą, że autor stawiający Belizariusza na równi z Juliuszem Cezarem brzmi, jakby chciał samego siebie przekonać. To nie ta liga.

To całkiem dobra książką, ale ma parę problemów. Jeden sygnalizuje podtytuł "wódz Bizancjum". Widać, że autor najlepiej czuje się w wojskowych tematach, inne - jak np. prywatne życie Belizariusza...

Po lekturze książki, w której autor wielokrotnie zapewnia, że choć nie możemy stawiać Belizariusza w jednym szeregu z Juliuszem Cezarem czy Aleksandrem Wielkim, to jednak jego umiejętności są porównywalne – rodzi się podejrzenie że sam w to nie wierzył. Pomimo blisko 400 stron opisów bitew, kampanii wojennych, spisków i zdrad – Belizariusz pozostaje tajemniczą postacią na mozaice z bazyliki w Rawennie. I bardziej zapada w pamięć jako rzeźnik 30 tys. ludzi podczas buntu Nika w Konstantynopolu, niż zwycięzca w wojnach z wrogami zewnętrznymi.
Do tego zdumiewającej długości errata – gdyby ktoś raczył ją do wydawnictwa załączyć.

Po lekturze książki, w której autor wielokrotnie zapewnia, że choć nie możemy stawiać Belizariusza w jednym szeregu z Juliuszem Cezarem czy Aleksandrem Wielkim, to jednak jego umiejętności są porównywalne – rodzi się podejrzenie że sam w to nie wierzył. Pomimo blisko 400 stron opisów bitew, kampanii wojennych, spisków i zdrad – Belizariusz pozostaje tajemniczą postacią na...

"Belizariusz" to pozycja, po którą na pewno warto sięgnąć, zwłaszcza, gdy kogoś interesuje wielce ciekawy okres przełomu zachodzącej starożytności i światającego średniowiecza. Czasy "justyniańskie" obfitowały w doniosłe, choć jakby niedoceniane i mniej popularne wśród masowego odbiorcy wydarzenia, i w tej książe można nieco się o nich dowiedzieć. Nie mamy tu do czynienia z typową biografią, choć nie ulega wątpliwości kto jest jej głównym bohaterem. Autor porusza, zwykle dość zwięźle, wiele kwestii politycznych i wojskowych, dających pewien ogląd na epokę, w której żył Belizariusz. Analizuje jego działalność jako dowódcy zarówno etapowo, przy każdej kampani, jak i ogólnie, w podsumowaniu. Treść jest klarownie podzielona na rodziały i sporo podrozdziałów. Czyta się dość dobrze. Autor używa w swej pracy określenia "Bizancjum" i "Bizantyjczycy", których sam osobiście nie za bardzo lubię, choć, jak wyjaśnia we wstępie, jest to podyktowane łatwością w odbiorze tekstu. Zaznacza on również iż nie ze wszystim można się z nim zgadzać, co też i mi się zdarzyło, jednak pewne wnioski płynące z treści są bardzo trafne. Oczywistą rzeczą jest również fakt iż głównym, choć nie jednym, źródłem badanego okresu są dzieła Prokopusza z Cezarei, do którego twórczości, jak i osoby biorącej udział w części opisywanych wydarzeń, mamy niejednoktorne odwłoania.
Samą ksiązkę należałoby zapewne umieścić w kategorii popularnonaukowych. Jest napisana przystępnym językiem. W tekście nie ma przypisów, co wydaje mi się pewnym mankamentem. Bibliografia, zapewne niepełna, nazywana "wyborem", wydaje się dostateczna. Treść jest wzbogacona o kilka ilustracji, w tym przedstawienia ówczesnych żołnierzy/wojowników, mapki imperium i teatrów działań, plany bitew (Dara, Callinicum, Ad Decimum, Rzym, Trikamarum),oraz dodatki – kalendarium z lat 265-568 i słowniczek ważniejszych postaci występujących w tekście. Największą bolączką "Belizariusza" wydaje się samo wydanie książki. Choć oprawa graficzna i techniczna są bez zarzutu to w tekście stopniowo narastają błędy drukarskie, które w paru przypadkach mogą nawet spowodować małe zamieszanie, gdy redaktor myli strony konfliktu w zdaniu. Przywodzi to na myśl, że ktoś kto tekst przepisywał robił to przez jedną noc i z czasem był bardzo zmęczony. Przy tak poważnym wydawnictwie nie powinno mieć to raczej miejsca. Co ciekawe podtytuł wydania polskiego, "wódz Bizancjum", wygląda dość ciekawie przy oryginale, "The Last Roman General". Należy to jednak uznać za typowe, marketingowe uproszczenie, nie ujmujące wiele tej wartej polecenia książce podejmującej temat życia i działalności wielkiego wodza.

"Belizariusz" to pozycja, po którą na pewno warto sięgnąć, zwłaszcza, gdy kogoś interesuje wielce ciekawy okres przełomu zachodzącej starożytności i światającego średniowiecza. Czasy "justyniańskie" obfitowały w doniosłe, choć jakby niedoceniane i mniej popularne wśród masowego odbiorcy wydarzenia, i w tej książe można nieco się o nich dowiedzieć. Nie mamy tu do czynienia z...

Bardzo dobra pozycja, świetnie się czyta, oparta na tekstach źródłowych, godna polecenia dla osób ciekawych szczegółów resustytucji Cesarstwa w VI wieku.

Bardzo dobra pozycja, świetnie się czyta, oparta na tekstach źródłowych, godna polecenia dla osób ciekawych szczegółów resustytucji Cesarstwa w VI wieku.