Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka T. Robertsona „Wilk na Atlantyku” to według mnie jedna z najlepszych pozycji dostępnych w ramach „Serii z kotwiczką”, i wielokrotnie do niej wracam. Autor przedstawia w niej historię najskuteczniejszego z dowódców niemieckich okrętów podwodnych walczących w Bitwie o Atlantyk w trakcie II wojny światowej- kapitana Otto Kretschmera. Książka ta nie jest pełną biografią- autor pomija niektóre jej fragmenty, skupiając się zasadniczo na trzech okresach. Pierwszy dotyczy początków służby i szkolenia Kretschmera jako oficera na niemieckim okręcie podwodnym, oraz dowodzenia mniejszym okrętem U-23. Drugi, najbardziej obszerny, to historia Kretschmera jako dowódcy okrętu na którym odniósł większość swoich sukcesów U-99. Trzeci ukazuje los Kretschmera jako jeńca wojennego na terytorium Wielkiej Brytanii i Kanady. Autor ukazuje przede wszystkim sylwetkę i charakter samego Kretschmera,. Możemy więc poznać osobowość człowieka wytrwałego, pewnego siebie, budzącego lęk i szacunek zarówno wśród swoich przełożonych i podwładnych, jak również wśród przeciwników. Dodać należy, że biografia nie jest w tym względzie ani jednostronna, ani abstrakcyjna- autor współpracował przy jej tworzeniu z konkretnymi osobami- brytyjskimi oficerami i członkami załogi Kretschmera. Dokonano również bezpośredniego i plastycznego porównania osobowości Kretschmera oraz dwóch innych asów Ubootwaffe – Gunthera Priena oraz Joachima Schepke, które okazują się podobne tylko w jednym względzie – pragnieniu rywalizacji z przeciwnikiem na wodach Atlantyku. Według mnie jednym z największych plusów książki Robertsona jest możliwość zapoznania się z taktyką stosowaną przez Kretschmera w trakcie Bitwy o Atlantyk dzięki której odniósł największe sukcesy jako dowódca U-boota w Bitwie o Atlantyk. Opisana została jej geneza, praktyczne wykorzystanie najpierw podczas ćwiczeń a potem w toku działań bojowych, kolejne udoskonalenia, oficjalne sformułowanie w służbowych wytycznych dla okrętu. Możemy poznać skalę skalkulowanego ryzyka z którym się wiązała, oraz reakcje jakie wywoływała, nawet wśród podległej mu załogi. Zaznaczyć trzeba, że jako biografia „Wilk na Atlantyku” nie zawiera skomplikowanych danych i opisów technicznych. Podstawowe informacje o uzbrojeniu i wyposażeniu Autor przedstawia w toku opisywanej historii, a jedynym wyjątkiem w tym względzie jest umieszczony na początku uproszczony przekrój niemieckiego okrętu podwodnego z okresu Bitwy o Atlantyk. Ogólnikowość w tym względzie niektórzy mogą uznać za wadę, ale na rynku nie brak publikacji traktujących ten temat o wiele szerzej, a czytelnicy którzy dopiero zaczynają poznawać historię Bitwy o Atlantyk nie zostaną przytłoczeni lawiną danych i terminów, których znaczenia jeszcze nie znają. W tym miejscu należy również wspomnieć o paru błędach i nieścisłościach dotyczących wyporności i typów okrętów, oraz innego przebiegu niektórych wydarzeń w świetle najnowszych badań, jednak nie rzutują one zasadniczo na poziom i odbiór książki. Nie sposób też pominąć zasygnalizowania kwestii psychologicznych łączących się ze służbą na okręcie podwodnym np. ogromnego napięcia i strachu podczas ataku bombami głębinowymi, próbom ich rozładowania podczas pobytu w porcie między patrolami, pomocy rozbitkom, rozbieżnego pojmowania priorytetów i zadań dowódcy okrętu podwodnego. Autor nie tworzy jednak studium psychologii, nie przytacza powojennych analiz, lecz przedstawia te zagadnienia w sposób bezpośredni, takimi jakimi były w tamtym czasie, pozostawiając czytelnikowi możliwość oceny postaw i podjętych decyzji. Warto również zwrócić uwagę na treści znajdujące się poza główną historią– przedmowę admirała Sir George’a Creasy’ego, przedmowę samego autora, fotografie, aneksy, oraz opis przypadkowego spotkania polskiego oficera Marynarki Handlowej z Kretschmerem. Stanowią one bowiem cenne i ciekawe uzupełnienie książki. Na koniec w formie osobistej refleksji dodam, że nie darzę uznaniem ani sympatią ideologii i działań III Rzeszy. Z tego względu czytając o osobie takiej jak Kretschmer – nawet mając na uwadze jego postępowanie, osiągnięcia, stosunek do rozbitków – mam mieszane uczucia, gdyż był on przede wszystkim żołnierzem, a swoje nadzwyczajne umiejętności i siłę charakteru wykorzystywał do walki o zwycięstwo reżimu który odpowiedzialny jest za największą wojnę w historii świata. Tym większe było moje zdziwienie gdy przeczytałem, iż ani on ani jego załoga nie należeli do NSDAP, oraz opis reakcji na rozpoczęcie wojny