Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Stanęliśmy na klifie i zwróciliśmy się stronę Atlantyku. Był przypływ. Obserwowaliśmy, jak fale monotonie uderzały w kamienie na brzegu. Skały porastały niezliczone skorupiaki i inne stworzenia. Potęga przyrody … Uświadomiłem sobie, że człowiek był w stanie wojny, zawsze walczył z czymś lub kimś” (s.69). Literatura marynistyczna ma swój niewątpliwy urok. Bezkres mórz i oceanów od wieków fascynuje kolejne pokolenia pisarzy, którzy wyruszając w rejs przedstawiają piękno i niebezpieczeństwo życia ludzi morza. Jednym z nich był Eryk Sopoćko, który w latach II wojny światowej był reporterem wojennym pływającym m.in. na polskim niszczycielu „Orkan” czy brytyjskim pancerniku „Rodney”. „W pościgu za Bismarckiem” składa się z 12 opowiadań Eryka Sopoćko, które publikował na łamach prasy polskiej w Wielkiej Brytanii w latach II wojny światowej. Jego twórczość oprócz przedstawienia przeróżnych epizodów z marynarskiego życia, ma również na celu mocne zaakcentowanie wartości sojuszu polsko-brytyjskiego i podkreślanie dobrych relacji pomiędzy dwoma narodami prowadzącymi walkę morską z niemiecką III Rzeszą. Czytając jego opowiadania, można szybko zauważyć, że autor jest admiratorem Imperium Brytyjskiego i jego olbrzymiego wpływu na losy świata. Na kartach jego opowiadań Wielka Brytania wraz ze swoim ogromnym wpływem na losy świata, jest przeciwstawiania hitlerowskiemu reżimowi, który chce zniszczyć jej dokonania. „Noc spędzona w schronie nie zawsze zapewnia wypoczynek, za to hartuje ducha, co pomaga przetrzymać wszelkie trudności i niedogodności spowodowane przez wojnę. Cała ta bieda i niewygoda wywoływała efekt zupełnie odwrotny od tego, czego spodziewał się Hitler po nalotach Luftwaffe. Barbarzyńskie bombardowania zamiast osłabić, tylko wzmocniły postawę Brytyjczyków. To duch rządzi ciałem, nie da się go złamać bombami zapalającymi i trotylem” (s.41) Sopoćko jako reporterowi wojennemu udaje się bardzo dobrze oddać emocje, które towarzyszą oficerom i marynarzom w trakcie walki. Szczególnie jest to widoczne w tytułowym opowiadaniu, w którym autor będąc oficerem-stażystą na brytyjskim pancerniku „Rodney” bierze udział w zatopieniu niemieckiego pancernika „Bismarck”. Sopoćko doskonale oddaje atmosferę strachu przed starciem z potężnym przeciwnikiem, chęci zemsty oraz woli walki do samego końca. Czytając jego relacje, można odnieść wrażenie, jakby było się na pokładzie okrętu wraz z autorem i sekunda po sekundzie przeżywało to co on blisko 80 lat temu. Erykowi Sopoćko, nie było dane rozwinąć swojego literackiego talentu. Zginął na pokładzie „Orkana” w 1943 roku, w wieku zaledwie 24 lat. To co po sobie zostawił, dobrze oddaje ducha pokolenia, które urodziło się w niepodległej Polsce, a któremu przez wybuch koszmarnej wojny w 1939 r. nie było nigdy dane rozwinąć w pełni swoich talentów, gdy zabłąkana kula, bomba czy torpeda przerwała rozkwitające życie. „Nad łodzią wyrasta nowy obrazek. Dekoracje przedstawiają Polskę. Lata pokoju. Jeszcze tak niedawno… Potem wojna. Nie będę spał. Nie mogę. Otworzył oczy. Na rufie łodzi leży przygotowana flaga. Polak poznał z czego zrobiona. Z ich bielizny, raz już użytej na bandaże. Biało-czerwone postrzępione płachty. Zamknął oczy powstrzymując strumień cisnących się łez. Wymowa tych dwóch kolorów, a zwłaszcza zeschnięta czerwień krwi, przelanej dla wspólnej sprawy krwi, zbyt silne wywołuje wrażenie. Symbolika umie czasem silnie przemawiać …” (s.146)