Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dawno nie napisałam opinii o książce na tym portalu, raczej służy mi do "odhaczania" kolejnych przeczytanych pozycji, więc skoro poczułam potrzebę podzielenia się swoimi przemyśleniami to chyba znaczy, że ta książka dotknęła w moim mózgu tego czegoś, tego obszaru który łaknie przysłowiowych chleba i igrzysk, tej najbardziej pierwotnej części mnie która pozostaje w ukryciu.
Ta część to, poprawcie mnie jeśli się mylę, część mózgu u człowieka nazywana "gadzią".

Nie mniej jednak mój komentarz nie powinien być lekcją anatomii czy fizjologii. Widać ile gwiazdek dałam tej książce, więc powinien być dla niej niejako hołdem, podziękowaniem za możliwość odkrycia czegoś, czego nie do końca byłam świadoma. I nie, nie zamierzam rozsmakowywać się w ludzkim mięsie, spokojnie - szczerze mówiąc, ostatnimi czasy ograniczyłam spożywanie mięsa. Diametralnie zmieniło się natomiast moje spojrzenie na jedzenie jako na czynność którą wykonujemy codziennie bez większego zastanowienia - w pracy jemy w pośpiechu, rano jemy w pośpiechu, wieczorem jemy przy serialu czy innym rozpraszaczu, więc nie mamy okazji skupić się na tym, czym tak naprawdę jest jedzenie. Czytając "Ten głód" przekonałam się, że jedzenie jest czynnością absolutnie erotyczną - nie chodzi o sam fakt gryzienia czy lizania, ale o to, że tak naprawdę my i jedzenie stajemy się jednością, podobnie jak w trakcie stosunku. Jedzenie jest aktem miłości nas do nas.

Barwne opisy zbrodni są wyjątkowo.. piękne. Wiem jak surrealistycznie to brzmi, ale autorka ma rzadko spotykaną zdolność do pisania o anatomiczno-zbrodniczych szczegółach tak, jakby to było coś najpiękniejszego na świecie. Jakby to był wspaniały obraz, zasługujący na nic innego niż podziw. Wszystko to, co zrobiła Dorothy, odmalowało się wyraźnie przed moimi oczami. Jednocześnie miałam wrażenie, że trochę mną pogrywa, bo chce żebym ją zrozumiała i odpuściła jej winy, bo to wszystko zrobiła z miłości. Mimo wszystko, moja droga Dorothy, wiemy kim jesteś - psychopatką, a psychopaci są bardzo dobrzy w manipulowaniu swoim otoczeniem. Nie jestem pewna czy ich kochałaś, czy chodziło o miłość do siebie samej i po prostu... byłaś głodna.

Bardzo dawno nie napisałam opinii o książce na tym portalu, raczej służy mi do "odhaczania" kolejnych przeczytanych pozycji, więc skoro poczułam potrzebę podzielenia się swoimi przemyśleniami to chyba znaczy, że ta książka dotknęła w moim mózgu tego czegoś, tego obszaru który łaknie przysłowiowych chleba i igrzysk, tej najbardziej pierwotnej części mnie która pozostaje w...