Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wierzyłam, że to marzenie się spełni. Chciałam tylko jeszcze kiedyś ją dotknąć. Poczuć pod opuszkami fakturę czerpanego papieru, jedwabną oprawę. Zatopić się w zieleni koloru, zapachu konwalii i kolorowych fotografiach, jakby specjalnie dla mnie. Patrzeć na faksymilia, jak na osobiste zaproszenie do twojego świata.

Czuć. Być z tobą. Śnić.

Mam. Po prostu mam. Najcenniejszy skarb. Patrzę na nią ze wzruszeniem, jakbym odnalazła zaginioną Arkadię. Opowiadam i nikt nie rozumie, jak cenna jest ta książka. Ale ty rozumiesz i Haśka, która spogląda na mnie z ukosa.

Mam. Po prostu mam. Egzemplarz nr 214

Nie wierzyłam, że to marzenie się spełni. Chciałam tylko jeszcze kiedyś ją dotknąć. Poczuć pod opuszkami fakturę czerpanego papieru, jedwabną oprawę. Zatopić się w zieleni koloru, zapachu konwalii i kolorowych fotografiach, jakby specjalnie dla mnie. Patrzeć na faksymilia, jak na osobiste zaproszenie do twojego świata.

Czuć. Być z tobą. Śnić.

Mam. Po prostu mam....

Mam taką torebkę, na której widnieje hasło: „Love summer books”. Bo rzeczywiście kocham, ale nie wszystkie. Książki „na lato” też muszą zostawić we mnie jakiś ślad, czegoś nauczyć, do czegoś skłonić, zaprowadzić do krainy, której dawno nie odwiedzałam bądź za którą stale tęsknię. Autorka "Nie mów nic, kocham cię" wykonała tę pracę tylko połowicznie.

"Nie mów nic…" to opowieść o stracie, z której człowiek zdaje sobie sprawę przez całe życie i za którą ciągle się wini, choć na co dzień stara się tego nie okazywać. O tym jak często warto słuchać głosu serca i biec za człowiekiem, dzięki któremu zaczęło ono bić szybciej. O ciągłym myśleniu, co by było gdyby i życiu w cieniu uczucia, które próbowało się w sobie zdusić. Nie jest to jednak książka, w której dominuje smutek pomieszany z nieustannym narzekaniem, raczej mowa tu o rozczarowaniu dorosłym życiem i podjętymi przez siebie decyzjami. Nade wszystko znajdziemy w niej pochwałę przyjaźni i przyjaciół, którzy mogą pomóc przetrwać nie jedną burzę i stanowią siłę napędową nie mniejszą niż miłość.

Podobały mi się retrospekcje i ujęcia teraźniejszości. Były w nich nostalgia, tęsknota za bezpowrotnie utraconym, beztroskim czasem, ale i bolesne zderzenie z rzeczywistością, cicha zgoda na bylejakość i usilne przekonywanie samej siebie, że dobrze jest, jak jest. Rozczarowało mnie tylko zakończenie powieści. Spodziewałam się, że McFarlane wzniesie się na wyżyny swoich literackich możliwości. Tymczasem spokojnie zeszła na niziny i chyba poczuła się tam całkiem dobrze. Finałowa scena książki sprawiła, że cała historia wydała mi się mniej prawdopodobna, trąca myszką połączoną z disnejowską bajką. Zupełnie tak, jakby autorka uznała, że nie istnieją żadne zakazy i nie ponosi się konsekwencji za popełnione w przeszłości błędy; jakby przestraszyła się zadawania trudnych pytań i podejmowania jeszcze trudniejszych decyzji. A z tego właśnie składa się nasze życie.

Mam taką torebkę, na której widnieje hasło: „Love summer books”. Bo rzeczywiście kocham, ale nie wszystkie. Książki „na lato” też muszą zostawić we mnie jakiś ślad, czegoś nauczyć, do czegoś skłonić, zaprowadzić do krainy, której dawno nie odwiedzałam bądź za którą stale tęsknię. Autorka "Nie mów nic, kocham cię" wykonała tę pracę tylko połowicznie.

"Nie mów nic…" to...

Po tej książce ostatecznie straciłam serce do Schmitta. Rozczarowuje mnie. Rozmienia na drobne swój niezwykły talent. Jak można po czymś tak nietuzinkowym jak „Oskar i pani Róża” pisać tak banalne teksty?! A jednak można.

Na początku miałam jeszcze nadzieję, że Schmittowi udało się „wstrzelić” w styl cyklu „Opowieści o Niewidzialnym”, napisać kolejną perełkę. Niestety każda przeczytana strona pozbawiała mnie złudzeń. „Tajemnica pani Ming” jest lekka, poprawna i… nudna. Nadaje się jedynie po to, by odprężyć się podczas niedzielnego popołudnia. Nie pozostawia w człowieku żadnego głębszego śladu. Owszem, jest tam parę całkiem niezłych stwierdzeń, ale nawet one nie są w stanie uratować całości.

Eric-Emmanuel Schmitt to pisarz bardzo nierówny: po naprawdę wartościowym cyklu „Opowieści o Niewidzialnym”, „Małych zbrodniach małżeńskich” czy „Ewangelii według Piłata” pojawiły się zupełnie nieudane „Historie miłosne”, „Odette i inne historie miłosne” lub „Ulisses z Bagdadu”. Co tak bardzo denerwuje mnie w najnowszej twórczości francuskiego pisarza? Banał, banał i jeszcze raz banał. Jego książki przybrały formy kiepskich telenowel, które oglądamy, choć i tak znamy ich zakończenie. Można nimi umilić nudny wieczór, ale poza tym nie wnoszą do naszego życia niczego. Odkładamy je na półkę i zapominamy o ich istnieniu. One nawet nie denerwują, po prostu pozostawiają czytelnika całkowicie obojętnym, a to już chyba najgorsza zniewaga dla jakiegokolwiek artysty. Po lekturze „Tajemnicy pani Ming” coraz częściej myślę, że lata świetności Schmitt ma już za sobą.

Po tej książce ostatecznie straciłam serce do Schmitta. Rozczarowuje mnie. Rozmienia na drobne swój niezwykły talent. Jak można po czymś tak nietuzinkowym jak „Oskar i pani Róża” pisać tak banalne teksty?! A jednak można.

Na początku miałam jeszcze nadzieję, że Schmittowi udało się „wstrzelić” w styl cyklu „Opowieści o Niewidzialnym”, napisać kolejną perełkę. Niestety...