Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No cóż... Przyznam, że trochę czegoś innego się po tej książce spodziewałam. I nie chodzi tu o to, że ja - mimo jego wszystkich grzechów - mam dla Cezara sympatię, a autor książki najwyraźniej nie bardzo. Pomijam też nienajlepszy (moim zdaniem) styl - bo to może być kwestia tłumaczenia. Najbardziej przeszkadza mi to, że on swoich argumentów nie usiłuje w żaden sposób konfrontować, udowadniać, weryfikować. Przedstawia ocenę faktów na zasadzie "to na pewno było tak", nie wdając się w żadne subtelności i próby poszukiwań innych rozwiązań. Np. to na pewno Cezar kazał zamordować Juana, bo był o niego zazdrosny (a właściwie nawet nie o niego, tylko o jego tytuły, pieniądze i zaszczyty). Fakt, że Juan miał wystarczająco wielu innych wrogów, którzy mogli pragnąć jego śmierci, autor zbywa pogardliwym "eee tam".
Jakoś nie mogę się też zgodzić z rysunkiem poszczególnych "postaci dramatu". Aleksander VI to bezwolna lalka w rękach syna, praktycznie niedolna do samodzielnego działania i podejmowania niezależnych decyzji. No cóż... Trochę się to kłóci z obrazem zręcznego dyplomaty, człowieka, który przez trzydzieści lat grał pierwsze skrzypce w watykańskiej kurii... Lukrecja... Autor nie dał, co prawda, wiary powtarzanym przez lata plotkom o kazirodztwie, ale "jego" Lukrecja jest równie bezwolna i bierna, jak jej ojciec.
Jeśli wierzyć Cloulasowi, to jedynym spiritus movens wszystkiego, co w tamtych czasach działo się w Państwie Kościelnym i całych Włoszech, był Cezar. To on kierował polityką, prowadził wojny, rządził rodziną, planował małżeństwa siostry... I gromadził majątek. A właściwie przede wszystkim to ostatnie - bo autor bardzo szczegółowo opisuje wszystkie włości i dochody, jakie Cezar otrzymywał od ojca i innych panujących. I nieustannie podkreśla, że ciągle było mu mało...
Brakuje mi tu tylko (i aż) jednego - opisu CZŁOWIEKA. Jest bowiem w tej książce mnóstwo informacji, kto, gdzie, kiedy i po co pojechał, z kim się spotkał/walczył itd. Skwapliwie wymieniono wszystkie bogactwa rodziny Borgiów, a Cezara w szczególności. Nie napisano tylko, jakim był człowiekiem. Co sprawiało, że budził tak skrajne uczucia - że albo go kochano, albo nienawidzono? Jak to się stało, że właśnie on - a nie inny z licznych w tamtych czasach włoskich książąt, czy wodzów - tak zainspirował Machiavellego?
Nie wiem... Może za bardzo przywiązałam się do wersji i stylu Gervaso i Marii Bellonci, ale zaprzysięgłą wielbicielką tej konkretnej biografii raczej nie zostanę... W tamtych książkach zza faktów widać ludzi. Tutaj - nie bardzo.

No cóż... Przyznam, że trochę czegoś innego się po tej książce spodziewałam. I nie chodzi tu o to, że ja - mimo jego wszystkich grzechów - mam dla Cezara sympatię, a autor książki najwyraźniej nie bardzo. Pomijam też nienajlepszy (moim zdaniem) styl - bo to może być kwestia tłumaczenia. Najbardziej przeszkadza mi to, że on swoich argumentów nie usiłuje w żaden sposób...

Maria Bellonci sprowadza postać Lukrecji Borgii - osławionej nierządnicy i trucicielki - do ludzkich rozmiarów. Pokazuje dziewczynę, a potem młodą kobietę, która (jak tak wiele innych w jej epoce) staje się narzędziem politycznych machinacji swoich krewnych, która poddaje się wszystkiemu biernie i bez słowa protestu, która mimo całego zła, które za sprawą tychże krewnych wydarzyło się w jej życiu, nadal ich kocha i dla której ta miłość staje się najważniejszym motorem istnienia.
Może i była rozwiązła (choć z pewnością mniej, niż chce legenda). Może i przedkładała interes własnego rodu nad wszystko inne. Ale z tym wszystkim nie była ani lepsza, ani gorsza od wielu innych księżnych i markiz zaludniających renesansowe Włochy. Jak to kiedyś napisał Gervaso - gdyby nie nazywała się Borgia, nie była córką swojego ojca i siostrą swojego brata, to pewnie nikt nie zauważyłby w niej niczego szczególnego i nie potrzebowałaby spóźnionej rehabilitacji.

Maria Bellonci sprowadza postać Lukrecji Borgii - osławionej nierządnicy i trucicielki - do ludzkich rozmiarów. Pokazuje dziewczynę, a potem młodą kobietę, która (jak tak wiele innych w jej epoce) staje się narzędziem politycznych machinacji swoich krewnych, która poddaje się wszystkiemu biernie i bez słowa protestu, która mimo całego zła, które za sprawą tychże krewnych...