Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka to próba rehabilitacji niewątpliwie kontrowersyjnej postaci jaką była Lukrecja Borgia. Powieść ma formę narracyjną, gdzie tytułowa bohaterka opisuje swoje życie: relacje z ojcem, bratem, mężami, których miała aż trzech itd. Okazuje się że Lukrecja staje się narzędziem w rękach ojca i brata. Przeżywa rozczarowania, depresje, smutek. Sytuacja w której się znajduje zmusza ją do zbrodni. Sama książka mocno mnie rozczarowała z kilku powodów: po pierwsze : język użyty w książce - i to w całej, jest po prostu wulgarny i momentami prostacki, po drugie : książka jest szalenie nierówna - z jednej strony są momenty na prawdę ciekawe jak np. cały wątek związany z drugim mężem Lukrecji Alfonsem Aragońskim, z drugiej koszmarne dłużyzny wstrzymujące akcje jak np. rozważania na temat malowania komnaty papieskiej (z takich wątków składa się pewnie z połowa książki). Po trzecie: bardzo luźne powiązanie powieści z historią, po czwarte: brak powiązania przyczynowo-skutkowego zdarzeń, zwłaszcza tych o charakterze politycznym, które przecież decydowały o polityce tworzenia sojuszy przez Borgiów . Po czwarte: wątki nagle się pojawiają i znikają -nie zawsze są logiczną całością. Po piąte: bardzo słaba charakterystyka postaci. To może jakiś pozytyw. Jest. Nowe słownictwo użyte w konkretnych kontekstach - zawsze zwracam na to uwagę czytając książkę. Już wiem a nie wiedziałem co to jest np. chiton (koszula ze starożytnej Grecji),paliusz (część naramienna stroju liturgicznego),berdysz (ciężki topór) itd. Podsumowując myślę, że są lepsze książki na ten temat np. mnie bardzo podobała się książka Mario Puzo - Rodzina Borgiów, która ma te wszystkie elementy, których zabrakło tutaj.