Książka to próba rehabilitacji niewątpliwie kontrowersyjnej postaci jaką była Lukrecja Borgia. Powieść ma formę narracyjną, gdzie tytułowa bohaterka opisuje swoje życie: relacje z ojcem, bratem, mężami, których miała aż trzech itd. Okazuje się że Lukrecja staje się narzędziem w rękach ojca i brata. Przeżywa rozczarowania, depresje, smutek. Sytuacja w której się znajduje zmusza ją do zbrodni.

Sama książka mocno mnie rozczarowała z kilku powodów: po pierwsze : język użyty w książce - i to w całej, jest po prostu wulgarny i momentami prostacki, po drugie : książka jest szalenie nierówna - z jednej strony są momenty na prawdę ciekawe jak np. cały wątek związany z drugim mężem Lukrecji Alfonsem Aragońskim, z drugiej koszmarne dłużyzny wstrzymujące akcje jak np. rozważania na temat malowania komnaty papieskiej (z takich wątków składa się pewnie z połowa książki). Po trzecie: bardzo luźne powiązanie powieści z historią, po czwarte: brak powiązania przyczynowo-skutkowego zdarzeń, zwłaszcza tych o charakterze politycznym, które przecież decydowały o polityce tworzenia sojuszy przez Borgiów . Po czwarte: wątki nagle się pojawiają i znikają -nie zawsze są logiczną całością. Po piąte: bardzo słaba charakterystyka postaci.

To może jakiś pozytyw. Jest. Nowe słownictwo użyte w konkretnych kontekstach - zawsze zwracam na to uwagę czytając książkę. Już wiem a nie wiedziałem co to jest np. chiton (koszula ze starożytnej Grecji),paliusz (część naramienna stroju liturgicznego),berdysz (ciężki topór) itd.

Podsumowując myślę, że są lepsze książki na ten temat np. mnie bardzo podobała się książka Mario Puzo - Rodzina Borgiów, która ma te wszystkie elementy, których zabrakło tutaj.

Książka to próba rehabilitacji niewątpliwie kontrowersyjnej postaci jaką była Lukrecja Borgia. Powieść ma formę narracyjną, gdzie tytułowa bohaterka opisuje swoje życie: relacje z ojcem, bratem, mężami, których miała aż trzech itd. Okazuje się że Lukrecja staje się narzędziem w rękach ojca i brata. Przeżywa rozczarowania, depresje, smutek. Sytuacja w której się znajduje...

Jakiś czas temu przeczytałam Rodzinę Borgiów
Gdy wpadła mi w ręce książka o Lukrecji byłam bardzo ciekawa czy dama ta będzie tutaj przedstawiona podobnie
Co ciekawe fakty z jednej i drugiej ksiązki często są zupełnie rozbierzne
Niestety pokrywa się fakt że Lukrecja była tylko narzędziem w rekach ojca i brata
którzy powięcili jej szczęście dla swoich niecnych planów osiągnięcia coraz wiekszej władzy i bogactwa
Ja polubiłam Lukrecję
Może nawet trochę podziwiam jej wolę przetrwania i dostosowania sie do warunków jakie życie jej fundowało
Straciła dwóch mężów właśnie przez knowania ojca i brata
Nie chciałabym takiej rodziny
Ja i Kościół to dwie dalekie od siebie drogi
Czytając tą opowieść coraz bardziej przekonuje się że Bóg to Bóg ale kościół to bardzo zła instytucja która
od wieków spełnia tylko swoje cele
No ale to temat na zupełnie inną dyskusję
Ksiązkę czyta się fajnie i szybko
Jeśli kto lubi beletrystykę historyczną to nawet może się podobać

Jakiś czas temu przeczytałam Rodzinę Borgiów
Gdy wpadła mi w ręce książka o Lukrecji byłam bardzo ciekawa czy dama ta będzie tutaj przedstawiona podobnie
Co ciekawe fakty z jednej i drugiej ksiązki często są zupełnie rozbierzne
Niestety pokrywa się fakt że Lukrecja była tylko narzędziem w rekach ojca i brata
którzy powięcili jej szczęście dla swoich niecnych planów...

Historia Lukrecji Borgii córki papieża Aleksandra VI opowiedziany przez nią samą. Jej życie zanim ojciec został papieżem, jej życie przy ojcu papieżu i późniejsze już dorosłe pełne seksu. Intrygi ojca i brata, którzy pozostają od zawsze żądni władzy. Moim zdaniem warta przeczytania - może nie z tych super ambitnych ale ciekawa

Historia Lukrecji Borgii córki papieża Aleksandra VI opowiedziany przez nią samą. Jej życie zanim ojciec został papieżem, jej życie przy ojcu papieżu i późniejsze już dorosłe pełne seksu. Intrygi ojca i brata, którzy pozostają od zawsze żądni władzy. Moim zdaniem warta przeczytania - może nie z tych super ambitnych ale ciekawa

Na temat Borgiów wiele się mówi, wiele się pisze i wiele się kręci, a dla wielu pierwsze skojarzenia z nazwiskiem Borgia to: władza, intryga i trucizna. Ostatnio zainteresowanie tematem ponownie wzrosło dzięki serialowi zatytułowanemu Rodzina Borgiów. I chociaż nie miałam jeszcze okazji go oglądać, to jednak stał się on jedną z przyczyn, dla których nie przeszłam obojętnie obok książki Johna Faunce'a podczas mojej ostatniej wizyty w bibliotece. Pomyślałam, że historia córki papieża Aleksandra VI, słynnej trucicielki, na pewno będzie ciekawa. Opis na okładce zapowiadał opowieść, w której Lukrecja jawi się "jako kobieta dojrzała , która doświadczyła miłości i szczęścia, ale także zakosztowała nienawiści, intryg i zdrady". Spodziewałam się więc historii przypominającej Klaudiusza i Messalinę Roberta Gravesa. Jednak wygląda na to, że moje wymagania były zbyt wygórowane.
Wydarzenia przedstawione w książce oglądamy oczami tytułowej bohaterki, która spisuje dzieje swego życia, obalając w ten sposób swój mit, stworzony przez artystów i historyków. Pojawiają się tu wspomnienia Lukrecji z dzieciństwa, zanim jej ojciec Rodrigo Borgia został papieżem, te związane z jej późniejszym pobytem w Watykanie oraz trzema kolejnymi małżeństwami zaaranżowanymi przez jej ojca papieża Aleksandra VI oraz brata Cezara Borgię. To ci dwaj mężczyźni kierowali jej życiem, umacniając w ten sposób swoją władzę. To nimi Lukrecja była zafascynowana, można powiedzieć, że w wręcz niezdrowy sposób i to ich nienawidziła. Taki opis książki Faunce'a nie brzmi wcale zniechęcająco. Jakie są wobec tego moje zarzuty skierowane przeciw debiutanckiej powieści tego autora?
Książka stanowi raczej dość swobodną interpretację dziejów historycznych, lecz wygląda to na zamierzony zabieg. Na niecałkowitą zgodność Lukrecji Borgii z historią można więc przymknąć oko, zwłaszcza że autor nie jest historykiem, To, co najbardziej przeszkadzało mi w lekturze tej powieści, to jej język. Wielokrotnie pojawiające się wulgaryzmy naprawdę bardzo mnie irytowały i tworzyły klimat daleki od mojego wyobrażenia o renesansowym świecie, nawet tym najbardziej zdeprawowanym i pełnym intryg. Ponadto we fragmentach odnoszących się do wczesnego dzieciństwa bohaterki zabrakło dystansu pomiędzy Lukrecją - dzieckiem a Lukrecją - dojrzałą kobietą. Wyglądało to tak jakby zachowała on mentalność sześcioletniego dziecka. Drażniła mnie też niespójność opowiadania Lukrecji. Wiem, że ta książka ma być zapisem wspomnień, a pamięć człowieka działa na zasadzie skojarzeń, ale momentami czułam się zagubiona, kiedy w połowie przytaczanej rozmowy narratorka bez żadnego sygnału przywoływała jakieś odleglejsze wydarzenie, by potem powrócić do przerwanego wcześniej dialogu. Spowodowało to, że cała powieść sprawia wrażenie dość chaotycznego, zbioru wspomnień, które ktoś próbował uporządkować, ale nie do końca mu się to udało. Mam jeszcze jedno zastrzeżenie. Czytając tę odnosiłam wrażenie, że wszystko kręci się wokół seksu. Być może autor chciał pokazać jak wielką broń stanowiło pożądanie w dworskich intrygach, jest to prawda, ale mnie nie do końca przekonało takie ujęcie tematu. Powieść nie bardzo przypadła mi do gustu. Forma w jaką autor ubrał opowiadanie Lukrecji Borgii, moim zdaniem odebrała mu urok. Może za dużo było w tym starania aby uczynić historię przystępną dla współczesnego czytelnika nie tak bardzo zainteresowanego historią. Może niektórym odpowiada taki typ książek, w końcu autor w pewien sposób uzasadnia postępowanie głównej bohaterki. Stara się pokazać, że jest ona tylko człowiekiem, kobietą, która nie szans przeciwstawić się wpływowym mężczyznom ze swojej rodziny. Ja uważam, że można było zrobić to lepiej, ale może po prostu oczekiwałam zbyt wiele.
Recenzja opublikowana na:http://biblioteczkamadames.blogspot.com/

Na temat Borgiów wiele się mówi, wiele się pisze i wiele się kręci, a dla wielu pierwsze skojarzenia z nazwiskiem Borgia to: władza, intryga i trucizna. Ostatnio zainteresowanie tematem ponownie wzrosło dzięki serialowi zatytułowanemu Rodzina Borgiów. I chociaż nie miałam jeszcze okazji go oglądać, to jednak stał się on jedną z przyczyn, dla których nie przeszłam...

Początek nawet mi się podobał,później,miej i mniej.Miałem wrażenie,że kręcę się w koło jak na karuzeli.Dlatego trudno mi polecić książkę,tak wyrafinowanym czytelnikom jak z portalu LC.

Początek nawet mi się podobał,później,miej i mniej.Miałem wrażenie,że kręcę się w koło jak na karuzeli.Dlatego trudno mi polecić książkę,tak wyrafinowanym czytelnikom jak z portalu LC.

Historia Lukrecji Borgii, córki Aleksandra VI, opowiadanej przez nią samą. Wieje subiektywizmem, może nico prostotą, ale czytało mi się dobrze.

Historia Lukrecji Borgii, córki Aleksandra VI, opowiadanej przez nią samą. Wieje subiektywizmem, może nico prostotą, ale czytało mi się dobrze.

Wpadłam w błoto. Przeczytałam na przymus i nie polecam. Postać Lukrecji i jej otoczenia potraktowane jak stado baranów, bez polotu i jakiejś konkretnej myśli. Z historycznych okoliczności mamy tylko daty i nazwiska.

Wpadłam w błoto. Przeczytałam na przymus i nie polecam. Postać Lukrecji i jej otoczenia potraktowane jak stado baranów, bez polotu i jakiejś konkretnej myśli. Z historycznych okoliczności mamy tylko daty i nazwiska.

Rzadko zdarza mi się porzucić książkę, niestety, na tę lekturę szkoda czasu. Porno gore z tłem historycznym.

Rzadko zdarza mi się porzucić książkę, niestety, na tę lekturę szkoda czasu. Porno gore z tłem historycznym.