Najnowsze artykuły
- ArtykułyPierwszy zwiastun drugiego sezonu „Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy” i nie tylkoLubimyCzytać1
- ArtykułyKocia Szajka na ratunek Reksiowi, czyli o ósmym tomie przygód futrzastych bohaterówAnna Sierant1
- ArtykułyAutorka „Girl in Pieces” odwiedzi Polskę! Kathleen Glasgow na Targach Książki i Mediów VIVELO 2024LubimyCzytać1
- ArtykułyByliśmy na premierze „Prostej sprawy”. Rozmowa z Wojciechem ChmielarzemKonrad Wrzesiński1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Christopher Hibbert
8
7,4/10
Urodzony: 05.03.1924Zmarły: 21.12.2008
Ur. w 1924 r.,znany i ceniony pisarz angielski, autor wielu książek o tematyce historycznej, w tym biografii (m.in. Elżbiety I, Nelsona, Jerzego III, królowej Wiktorii). Jest członkiem Royal Society of Literature.
7,4/10średnia ocena książek autora
121 przeczytało książki autora
297 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Nelson Christopher Hibbert
6,8
Admirał Nelson to oczywiście znana postać, ale najczęściej jest kojarzona z Trafalgarem, Abu Kirem czy Kopenhagą, a ten dzielny żeglarz ma sporo więcej ciekawych kart w swoim życiorysie. Horatio pływał bowiem do Arktyki, walczył w Nikaragui, na Korsyce, Morzu Śródziemnym, u wybrzeży Hiszpanii. Było więc Hibbertowi co opisywać. Autor skupiał się jednak bardziej na życiu towarzyskim niż na aspektach militarnych owych wypraw. Trochę tu brakuje morskiej taktyki, marynarskiego podejścia, natomiast inne aspekty są pokazane dość dobrze. Przede wszystkim poznajemy Nelsona nie jako kryształową postać, lecz jako surowego dowódcę, człowieka zdradzającego żonę, ale też czułego, lubiącego dzieci, ceniącego i szanującego sowich podwładnych. Aspekt towarzyski jest tu niezwykle istotny, bo często też obserwujemy krytyczne opinie o admirale, krytykę jego bezguścia, romansu z lady Hamilton, ale też właśnie obserwujemy jego relacje rodzinne, listy wysyłane do kochanki etc. Dobrze też prezentuje się część polityczna, chyba najciekawiej wypada w tym względzie pobyt Nelsona w królestwie Sycylii i walka między rojalistami a republikanami w tym kraju.
Borgiowie i ich wrogowie Christopher Hibbert
7,3
Christopher Hibbert był wyjątkowo płodnym autorem książek historycznych, a zwłaszcza popularnych syntez i biografii. Spod jego pióra wyszły pozycje poświęcone zarówno Wellingtonowi i Napoleonowi, jak i Mussoliniemu, Medyceuszom, historii Londynu, Rzymu czy Wenecji, ale także traktujące o relacjach Europejczyków z Chinami w XIX wieku, bitwie pod Arnhem czy zamkach na Loarą. Siłą rzeczy nie był specjalistą od jednego tematu. Jego książki słyną raczej z lekkiego pióra i chwytliwej narracji niż głębokich analiz i drążenia drobnych szczegółów.
Podobnie jest tutaj. Hibbert stawia przede wszystkim na koloryt epoki. Bazuje w dużej mierze na cytatach z pamiętników Johanna Burcharda, papieskiego urzędnika, którego zapiski są jednym z głównym źródeł do dziejów panowania Aleksandra VI. Z tej racji książkę wypełniają liczne opisy kolejnych triumfalnych parad i procesji, ślubów, wystawnych przyjęć, bogatych strojów, kapiących złotem wnętrz pałaców i komnat itp. Oczywiście nie brakuje też polityki, ale Hibbert stawia raczej na anegdoty niż szczegółowe omówienie tematu. Czasem pomija niektóre wątki drugoplanowe. Nie ma tu np. historii księcia Cema, czyli osmańskiego następcy tronu przetrzymywanego na dworze Aleksandra VI, który po trafieniu w ręce Karola VIII niebawem umiera - ponoć nie bez udziału papieskiego syna. Również dalsze losy Cezara Borgii po uwięzieniu i jego śmierć są opisane bardzo skrótowo. Z tego powodu uważam, że wydane w Polsce książki Roberta Gervaso i Ivana Cloulasa nieco lepiej tłumaczą zawiłości kariery Borgiów i jej szerszy kontekst. Natomiast Hibbert z powodzeniem oddaje klimat epoki z jej przepychem i brutalnością. Podsumowując - czyta się przyjemnie, ale niekoniecznie muszę mieć ją na półce. Przeczytany egzemplarz pożyczyłem z biblioteki.
Książkę wydano w estetycznej twardej oprawie, ale mam nieco uwag do jej redakcji. Na str. 89 czytamy o marszu Karola VIII z Neapolu na południe, gdy tak naprawdę kierowano się z powrotem na północ - do Rzymu, co wynika z kolejnego zdania. Na str. 96 pojawia się "złoto pochodzące z kopalni peruwiańskich, a sprezentowali je papieżowi hiszpańscy władcy Ferdynand i Izabella" - prawie 40 lat przed odkryciem Peru. Na str. 136 czytamy o tym, że Cezar Borgia otrzymał ofertę objęcia księstwa Walencji. Tyle, że chodzi o okolice miasta Valence nad Rodanem w południowej Francji, a nie o miasto w Hiszpanii (stąd francuski tytuł Borgii - Duc de Valentinois). Powinno to być zaznaczone, bo pewnie część czytelników pomyśli że francuski król nadał Cezarowi kawałek Hiszpanii.
Na str. 298 Lukrecja stara się znaleźć kochankowi "rentowne stanowisko w zakonie maltańskim" - na ćwierć wieku przed tym, gdy joannici otrzymali Maltę od Karola V. To wszystko drobiazgi, ale moim zdaniem nie powinny się przytrafić.