Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mnie książka bardzo się podobała. Holden we wszystkim co robi, co mówi jest bardzo szczery - mimo,że czasem tą szczerością rani. Ma bardzo rozwiniętą wyobraźnię, jest spostrzegawczy i wiecznie nad czymś rozmyśla :). Przyznam, że w wielu sprawach zgadzam się z bohaterem. Bardzo polubiłam Holdena, mimo tego, że jest arogancki. Cenię go za to, że po prostu jest sobą, nie próbuje na siłę stać się kimś kim nie jest - co można zauważyć w zachowaniu jego kolegów. Poza tym historia toczy się w czasie tuż po wojnie i wyczuć można klimat tamtych lat, zachowania, styl ubierania się, spędzania wolnego czasu. (Uwielbiam właśnie takie książki z okresu wojen, międzywojnia i tuż po jej zakończeniu, z których mogę dowiadywać się wielu interesujących rzeczy między innymi jak wtedy się żyło. Czasem chciałabym się przenieść do tamtej rzeczywistości :)). Cały czas czekałam na jakiś spektakularny zwrot akcji, ale mimo tego, że tak się nie stało, książka była bardzo ciekawa i nie mogłam oderwać się od przeczytania jej do końca :).

Mnie książka bardzo się podobała. Holden we wszystkim co robi, co mówi jest bardzo szczery - mimo,że czasem tą szczerością rani. Ma bardzo rozwiniętą wyobraźnię, jest spostrzegawczy i wiecznie nad czymś rozmyśla :). Przyznam, że w wielu sprawach zgadzam się z bohaterem. Bardzo polubiłam Holdena, mimo tego, że jest arogancki. Cenię go za to, że po prostu jest sobą, nie...

Świetna opowieść opowiadająca o diametralnej zmianie głównego bohatera. Z samotnego skąpego bankiera, Scrooge stał się szczodrym i pełnym miłości staruszkiem. Przede wszystkim stał się Człowiekiem. Zmiana ta nastąpiła po wizycie jaką złożyły mu trzy Duchy. Wizytę Duchów poprzedziły odwiedziny jego zmarłego już, przyjaciela i zarazem wspólnika. Przyszedł do niego w bezcielesnej, mglistej postaci. Za nim ciągnął się długi i strasznie ciężki łańcuch (kara za grzechy popełnione za życia). Radził Scroog'owi, aby ten zmienił swoje dotychczasowe życie i zaczął żałować za swoje złe czyny, bo w przeciwnym razie czekać go będzie jeszcze cięższa tułaczka po śmierci niż jego. Bohatera przekonują dopiero Duchy ukazujące mu jego dawne życie, jego narzeczoną; teraźniejsze skutki jego czynów (jego pracownicy żyją w biedzie, święta spędzają bardzo skromnie, dodatkowo synek jednej z rodzin podupada na zdrowiu,a rodzice nie maja pieniędzy na leczenie). Ostatni Duch pokazuje staruszkowi jego przyszłe pośmiertne cierpienia, które będzie przezywał, jeśli się nie zmieni (pustki na uroczystości pogrzebowej, nikt za nim nie rozpacza...). W końcu Scrooge bierze się za siebie, mniej pracuje a więcej czasu spędza z innymi ludźmi, daje podwyżki pracownikom i "tryska" radością i miłością względem innych ludzi.

Świetna opowieść opowiadająca o diametralnej zmianie głównego bohatera. Z samotnego skąpego bankiera, Scrooge stał się szczodrym i pełnym miłości staruszkiem. Przede wszystkim stał się Człowiekiem. Zmiana ta nastąpiła po wizycie jaką złożyły mu trzy Duchy. Wizytę Duchów poprzedziły odwiedziny jego zmarłego już, przyjaciela i zarazem wspólnika. Przyszedł do niego w...

Mnie książka bardzo przypadła do gustu. Czytałam ją 3 lata temu (pamiętam dokładnie, że na lekcji przerabialiśmy fragment innej książki autorki i polonistka zachęcała nas do przeczytania "Tam gdzie spadają anioły" - bardzo zachwalała, więc się skusiłam :)). Nie wiem jak to się stało, że zapomniałam już wiele szczegółów (pamięć jest jednak ulotna...), ale nie zapomnę tego, że bardzo zadziała na moją wyobraźnię i przyznam, że czasem łezka zakręciła mi się w oku :). Początek wydał mi się trochę smutny...rodzice dziewczynki bardzo dużo pracowali (mama była rzeźbiarką i w czasie akcji książki starała się uchwycić w pozie Matki Boskiej jej cierpienie i ból po stracie Syna; jeśli dobrze pamiętam udało jej się to pod koniec książki) i dziecko musiało bawić się samo. Pewnego dnia dziewczynka (niestety nie pamiętam jej imienia) bawiła się na świeżym powietrzu i spostrzegła na niebie ogromną grupę ptaków - aniołów zmierzających w stronę lasu. Zaciekawiona pobiegła również w tym kierunku. Nadchodził wieczór, kiedy dziewczynka przypadkowo wpadła w pułapkę dla dzikich zwierząt leśnych. Czas mijał...Kiedy się ocknęła zobaczyła walkę jej Anioła Stróża z Czarnym Aniołem (walkę Dobra ze Złem). Nagle nieziemskie istoty zniknęły. Zostało tylko białe pióro...Pióro jej Anioła Stróża. Potem rodzice z babcią znaleźli dziewczynkę w dole. Byli bardzo przejęci jej zniknięciem. Dziewczynka podupadała na zdrowiu, tak samo jak jej Niebiański Obrońca. Dalej spotyka smutnego żebraka o pięknych złocistych włosach (swojego Anioła Stróża). Dowiaduje się, że do czasu kiedy kiedy nie wzbije się on na swoich skrzydłach (potrzebne jest pióro, które znalazła)- dziewczynka i On będą w coraz to gorszym stanie. O przyjaźni między ziemskim dzieckiem a niebiańską istotą nikt nie wie, albowiem Anioła widzi i słyszy tylko jego mała przyjaciółka. W końcu wszystko się dobrze kończy. Poza dosłownym przesłaniem jest też to głębsze, mówiące o sile przyjaźni, Dobra zwyciężającego Zło i o MIŁOŚCI.

Mnie książka bardzo przypadła do gustu. Czytałam ją 3 lata temu (pamiętam dokładnie, że na lekcji przerabialiśmy fragment innej książki autorki i polonistka zachęcała nas do przeczytania "Tam gdzie spadają anioły" - bardzo zachwalała, więc się skusiłam :)). Nie wiem jak to się stało, że zapomniałam już wiele szczegółów (pamięć jest jednak ulotna...), ale nie zapomnę tego,...

Książka bardzo intrygująca. Pani Monika Siuda napisała ją ciekawym językiem, z czego wszystko jednoznacznie nie wynika, ale trzeba się na chwilę zatrzymać i zastanowić :). Ja właśnie uwielbiam takie książki, które niosą za sobą, poza dosłownym, również te metaforyczne przesłanie. Oprócz tego podoba mi się ta tajemnica i urywanie wątków - trzymające czytelnika cały czas w napięciu :). Nie wiem jak inni, ale ja przeniosłam się opisywaną rzeczywistość i pod koniec każdego wątku myślałam: "Co dalej? Co dalej?". Dla mnie akcja książki toczy się równie ciekawie i barwnie jak mogłoby to się rozgrywać w filmie. Gdy muszę odstawić na moment lekturę, czuję się jak podczas przerwy reklamowej :) (dosłownie). Czekam ze zniecierpliwieniem, kiedy znów będę mogła "oglądać" w swej wyobraźni nietuzinkowe miejsca rozgrywającą się akcji i oczywiście poznawać dalsze dzieje historii :).
A tak już poza opinią na temat "Tajemnicy Niny", uważam, że nie ma książki, tylko dla określonej grupy osób. Wszyscy możemy czytać i interpretować tekst na swój własny sposób :).

Książka bardzo intrygująca. Pani Monika Siuda napisała ją ciekawym językiem, z czego wszystko jednoznacznie nie wynika, ale trzeba się na chwilę zatrzymać i zastanowić :). Ja właśnie uwielbiam takie książki, które niosą za sobą, poza dosłownym, również te metaforyczne przesłanie. Oprócz tego podoba mi się ta tajemnica i urywanie wątków - trzymające czytelnika cały czas w...