Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Młoda kobieta o tym, czego "nauczyło" ją życie."

Sama nie wiem, od czego powinnam zacząć. Może tak... "Nie taka dziewczyna" Leny Dunham to zdecydowanie największa pomyłka i zarazem mój największy zawód książkowy.
Pokładałam w Dunham i jej dziele mnóstwo nadziei. Ludzie zachwycali się nią dookoła i od dawna planowałam w końcu ją zakupić, zachęcona opiniami innych, ale i samej Leny. Tak się złożyło, że udało mi się ją wygrać, więc, z dwojga złego, nie muszę teraz pluć sobie w brodę za zmarnowanie pieniędzy, bo, wierzcie mi, żałowałabym, gdybym kupiła tę książkę, choć staram się nie żałować w życiu żadnej decyzji.
Książkę mogę śmiało podsumować pięcioma słowami: infantylna, niespójna, wulgarna, wyzywająca, chaotyczna.
"Nie taka dziewczyna" już od samego początku mnie irytowała i bałam się, że to uczucie będzie mi towarzyszyć przez resztę książki. Nie myliłam się. Z trudem dotarłam do końca, robiąc sobie od niej przerwy. Nie wiem, co chciała pokazać Dunham, ale na pewno nie chęć pomocy innym młodym ludziom poprzez spisanie swojego życia.
Nie chcę potępiać Dunham oraz krytykować jej życia, ale po tym, co ukazała w książce, wiem na pewno, że nigdy bym się z nią nie zaprzyjaźniła. Jestem od niej jedynie 8 lat młodsza, więc ta przepaść wiekowa nie jest tak wielka, za to moje zdziwienie i zdegustowanie tym, co robiła (i zapewne wciąż robi) w swoim życiu, jak najbardziej. To, co najbardziej mnie zszokowało to moment, w którym opisała "scenę gwałtu". Czekałam cierpliwie, aż trafię na rozdział poświęcony temu, bo liczyłam, że wtedy zmienię zdanie o Lenie i jej książce. Ugh, nawet nie wiem, co mogłabym o tym napisać, by nie zabrzmieć jak typowy "Polak-Cebulak".
Z przykrością nie polecam tej książki. Po prostu nie.

"Młoda kobieta o tym, czego "nauczyło" ją życie."

Sama nie wiem, od czego powinnam zacząć. Może tak... "Nie taka dziewczyna" Leny Dunham to zdecydowanie największa pomyłka i zarazem mój największy zawód książkowy.
Pokładałam w Dunham i jej dziele mnóstwo nadziei. Ludzie zachwycali się nią dookoła i od dawna planowałam w końcu ją zakupić, zachęcona opiniami innych, ale i...

Byłam w niemałym szoku, gdy przeczytałam, a raczej próbowałam przeczytać książkę Smith. Szczerze przyznaję, że nie słyszałam o jej dziełach, nim nie natknęłam się na serial, który wywarł na mnie bardzo pozytywne wrażenie.
To jeden z tych rzadkich przypadków, kiedy przeniesienie książki na ekran było lepszym pomysłem niż samo jej napisanie. Doprawdy nie sądziłam, że książka odbiega tak bardzo od serialu. Owszem, słyszałam o tym, że są pewne różnice, ale one są diametralne!
Podsumuję to krótko, gdyby serial był tak samo kiczowaty i kiepski jak ta książka, nie ruszyłabym go. Dlatego cieszę się, że twórcy serialu postanowili zmienić sporo w całej akcji i charakterystyce bohaterów. Mogą być z siebie dumni, że z niczego zrobili coś. I nie żartuję.
Wracając do książki, bo jednak jej dotyczy ta recenzja, jest niesamowicie infantylnym dziełem, jakie dotychczas czytałam. W tej kategorii przyznaję jej pierwsze miejsce. Naprawdę nie zdzierżę ekscytacji na punkcie losów Stefano i Eleny, zwłaszcza Eleny. Jej bohaterka irytowała mnie od początku do samego końca. W serialu również doprowadzała do szału, ale dopiero gdzieś w trzecim sezonie. W książce miałam jej dość już na samym początku. Stefano jednak deptał jej po piętach, by stanąć na podium. Przegrał niewielką przewagą Eleny.
Ostatecznie przyznaję książce dwie gwiazdki. Wahałam się między dwiema a jedną, ale zdecydowałam na pierwszą opcję. Nie ukrywając, drugą gwiazdkę przyznaję za postać Damona. To jedyny z bohaterów, którego nie udało się popsuć szanownej Smith. Szarmancki, tajemniczy, z nutą grozy w swoim zachowaniu i wyglądzie. Tak, to jest jedyny plus książki.

Byłam w niemałym szoku, gdy przeczytałam, a raczej próbowałam przeczytać książkę Smith. Szczerze przyznaję, że nie słyszałam o jej dziełach, nim nie natknęłam się na serial, który wywarł na mnie bardzo pozytywne wrażenie.
To jeden z tych rzadkich przypadków, kiedy przeniesienie książki na ekran było lepszym pomysłem niż samo jej napisanie. Doprawdy nie sądziłam, że książka...

"Dzieli ich właściwie wszystko. Łączy zaledwie... miłość."

Książkę otrzymałam w prezencie urodzinowym o tajemniczego K. O ulubionych pisarzach nigdy nie rozmawialiśmy, więc byłam pozytywnie zaskoczona, gdy dostałam od niego najnowsze dzieło Nicholasa Sparksa zwłaszcza, że tkwiłam wtedy w stadium czytania kryminałów przesiąkniętych krwawymi scenami, a potrzebowałam mieć na później coś, co będzie odbiegało od tego, co czytałam. Przejdę jednak do książki, bo o nią się tutaj rozchodzi. :)

"[...]
- Jadłeś już kiedyś sushi?
- To, że mieszkam na ranczu, nie znaczy jeszcze, że od czasu do czasu nie wypuszczam się stamtąd w wielki świat.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
Przebierał chwilę w kluczykach na breloczku, znalazł ten, którego szukał, i wsunął go w stacyjkę.
- Nie - przyznał. - Sushi jeszcze nie jadłem.
Parsknęła śmiechem."

Książkę zaczęłam czytać wczoraj i z bólem serca musiałam ją odłożyć na dzisiaj, by z jeszcze większym smutkiem przekonać się, że już ją skończyłam. Po odłożeniu książki miałam niesamowicie mieszane uczucia. Przez parę tygodni byłam odcięta od literatury i możliwości czytania, więc była to pierwsza książka, którą przeczytałam po tak długiej (jak dla mnie) przerwie. Początkowo wydawało mi się, że Sparks przesadził ze słodyczą i niepoprawnym romantyzmem. Miałam wrażenie, że coś takiego nie może mieć miejsca, że to zbyt piękne, nierealne. Choćby opis bohaterów. Luke był uosobieniem tego, czego niejedna kobieta oczekuje od prawdziwego mężczyzny. Wysoki, postawny, barczysty z niesamowitą, kasztanową grzywą, wystającą spod kowbojskiego kapelusza. Człowiek pracy o złotym, kochającym sercu, gotowy do poświęceń i prawdziwej miłości. Do tego przystojny, wierny, troskliwy i niesamowicie zabawny. Chodzący ideał, "przystojniak" i "ciacho", jak mawiała Marcie. Zaś Sophia była typową studentką, która musiała dużo się uczyć, by los się do niej uśmiechnął i pozwolił jej studiować na wymarzonej uczelni. Poza częstym wspominaniem jej długich, blond włosów i tego, jak pięknie prezentowała się w opiętych dżinsach, nic innego nie przykuwało w niej uwagi. Można rzec, że Sophia to uosobienie 3/4 młodych kobiet, które przeżyły fatalne rozczarowanie w sferze uczuć i nieświadomie szukały kogoś, kto przywróciłby im wiarę w ludzkość i miłość. Z pozoru brzmi to jak oszczerstwo, lecz nim nie jest. Dzięki temu, że Sophia została przedstawiona w taki sposób, te 3/4 kobiet, które sięgnęły po książkę, mogą powiedzieć to samo co ja: "To może przytrafić się mi, bo dlaczego nie?" Dzięki temu, że Sophia jest tak realistycznie przedstawiona, zaczęłam zmieniać zdanie co do niemożliwego w kwestii spotkania kogoś takiego jak Luke.
Jednak największe wrażenie wywarły na mnie rozdziały poświęcone Irze i Ruth. Byłam wzruszona, gdy czytałam to, w jaki sposób po tylu latach mężczyzna patrzy na swoją kobietę. Gdy oboje byli po pięćdziesiątce, nadal regularnie kochali się, skradali sobie nawzajem pocałunki, cieszyli swoją obecnością. Im byli starsi, tym bliższe były ich więzi. Nie mogłam opanować się, by nie wyobrażać sobie, jak wyglądała każda scena, którą wspominał Ira. Wzmianka o Ruth, kochającej się w stylu Jacqueline Kennedy, zaintrygowała mnie i od tamtej pory, wyobrażałam sobie ją jako jej wierną kopię u boku dojrzałego mężczyzny z przydużymi uszami. :)

"Chciałbym potrafić namalować to, co do Ciebie czuję, bo obawiam się, że słowa to za mało."

Im dłużej rozpamiętywałam każdy szczegół książki, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że jest taka prawdziwa. W tej chwili uśmiecham się szeroko na myśl, że mogłam mieć jakiekolwiek wątpliwości, które wzięły się z mojego życia. Współcześnie brakuje ludzi szczerze kochających i pełnych empatii. Śmiejemy się szyderczo na myśl o tym, że można znaleźć takiego Luke'a bądź Irę pośród ogolonych drechów i idealnie wystudiowanych hipsterów (kochani, nic do was nie mam! ;)). Stopniowo, gdy w naszym życiu nie pojawia się promyk nadziei na znalezienie męskiego mężczyzny, który potrafiłby dochować wierności i kochać całym sercem, stajemy się jak skała, twarde i beznamiętne. Stąd też to pierwsze zmieszanie, gdy odłożyłam książkę.

"Skoro bowiem istnieje niebo, odnajdziemy się, bo bez Ciebie nie ma nieba."

Dziękuję tajemniczemu K. za tę książkę, która wniosła dużo ciepłych uczuć do mojego spękanego i zimnego serduszka. Choć wiem, że zapewne tego nie przeczyta, jestem mu naprawdę wdzięczna i czuję, że nie bez powodu ją wybrał. Miłość jest na wyciągnięcie ręki. Wystarczy po nią sięgnąć i nie obawiać się, że ktoś czyha za rogiem z piłą, by rękę odciąć. Wraz z niezwykle obszerną recenzją, przesyłam wam ciepłe myśli. Tylko proszę, nie odpłaćcie się chłodem! :)

"Dzieli ich właściwie wszystko. Łączy zaledwie... miłość."

Książkę otrzymałam w prezencie urodzinowym o tajemniczego K. O ulubionych pisarzach nigdy nie rozmawialiśmy, więc byłam pozytywnie zaskoczona, gdy dostałam od niego najnowsze dzieło Nicholasa Sparksa zwłaszcza, że tkwiłam wtedy w stadium czytania kryminałów przesiąkniętych krwawymi scenami, a potrzebowałam mieć na...