Opinie użytkownika
Cabre pisze literaturę przez wielkie L. Klimat tych krótkich opowieści, styl, przez który się płynie, zaskakujące puenty, zagęszczenie intertekstualnych i interkulturalnych odniesień - Wyprawa Zimowa to opowiadania wybitne, zresztą jak wszystko, co spod jego pióra
Pokaż mimo toCałe uniwersum Serii Niefortunnych Zdarzeń jest absolutnie wyjątkowe, a ta książka tylko to potwierdza. Budowanie świata na 5 z plusem, fantastyczna sprawa.
Pokaż mimo toJest to rzeczywiście ciekawa pozycja, szczególnie w kontekście dzisiejszych czasów i roli, jaką spełniają substancje psychoaktywne. Czuć tu jednak niesamowitą wyższość Witkacego, którą łagodzi sympatyczna ekscentryczność. W ramach eksperymentu - ciekawe. Ogólnie, nic szczególnego.
Pokaż mimo toPięknie napisana, pełna intertekstualnych i kulturowych odniesień (Bottleman ♥️) opowieść o walce (czy raczej godzeniu się?) z własnymi demonami. Niebanalne postacie, ciekawa konstrukcja narracji. Miejscami nieco nużąca, ale w ogólnym zarysie to wspaniała powieść o życiu, literaturze, samoakceptacji i radzeniu sobie z traumą.
Pokaż mimo toWstrząsający reportaż o przedziwnym, hermetycznym (a jednak gigantycznym) kraju pełnym sprzeczności. Poznawanie historii bohaterów przez pryzmat telewizyjnych programów czyni z nich tragikomiczny, gorzki spektakl, skłaniający do refleksji, zwłaszcza teraz.
Pokaż mimo toWspaniale się czyta Italo Calvino, który pisze o pisaniu i czytaniu. Zawiłe refleksje, splątana fabuła, zaskakująca konstrukcja powieści sprawiają, że nie tylko otwiera ona szerokie pole do refleksji, ale daje również - a może nawet przede wszystkim - ogromną radość czytania. Otwieranie pojedynczych szkatułkę z opowieścią, łączenie wątków czy poszukiwanie powtarzających się...
więcej Pokaż mimo toPowieść napisana jest bardzo prosto, lakonicznie i zwięźle, co właściwie nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę dobór tematu. Czuć, że to debiut, choć na pewno nie ujmuje to ogromnemu zrozumieniu i niezwykłej sprawności, z jaką autor podejmuje temat osób nieneurotypowych i znajdujących się w spektrum autyzmu. Trudno nie docenić tutaj realizmu, dużej konsekwencji w opisywaniu...
więcej Pokaż mimo toCzuć po tej powieści, że jest debiutem. I to debiutem stosunkowo młodego człowieka, zafascynowanego popkulturą. I właściwie to mnie chyba w tej powieści drażni najmocniej - bardzo dosłowne, cytowane odniesienia do gier, piosenek, filmów czy książek, które moim zdaniem o wiele lepiej wypadłyby w formie bardziej zawoalowanych follow-upów lub ukrytych nieco elementów...
więcej Pokaż mimo toTrudno mi się pozbyć wrażenia, że Agnieszka Szpila pisała tę powieść pod tezę. A właściwie tezy. I to nie tezy polityczne czy światopoglądowe, do który jako autorka ma pełne prawo i które niejednokrotnie są zresztą słuszne. Tezy XX-wiecznej krytyki feministycznej i wielu jej nurtów. To właściwie modelowa pozycja do analizy pod kątem feminizmu biologicznego, ekofeminizmu,...
więcej Pokaż mimo toRokita snuje fascynującą opowieść o pełnym sprzeczności Śląsku. Śląsku, które nie jest Polską, a raczej odrębnym bytem, zawieszonym poiędzy istnieniem a nieistieniem, rzeczywistością a fikcją. Śląska tożsamość budowana na mitach, legendach, na ratowaniu kultury, której niemal nikt nie chce uznać. Świetny reportaż o poszukiwaniu prywatnej i zbiorowej tożsamości.
Pokaż mimo toNie jest to z pewnością wybitna pozycja. Opowiadania są bardzo nierówne, mało co je ze sobą łączy. Owszem, jest tu jakiś wspólny trop tożsamości, pochodzenia, może poszukiwania siebie - ale wydaje się on bardzo nikły i znaleziony właściwie na siłę. Zbiór, jak to często ze zbiorami bywa, przypomina trochę szufladę, do której autorka wrzuciła, to, co akurat się napatoczyło....
więcej Pokaż mimo toOhler w ciekawy i sugestywny sposób przedstawia powiązanie historii III Rzeszy z powszechną politoksykomanią - zarówno wśród obywateli, jak i w najwyższych szeregach wojska. Nie będąc historyczką, nie mogę ocenić, czy rola substancji psychoaktywnych w losach II wojny światowej przypisywana im przez autora, jest faktycznie tak istotna. Niemniej jest niezwykle ciekawa i...
więcej Pokaż mimo to
Tempo i dynamika "Kosogłosa" są zdecydowanie różne od pozostałych części z serii. Znacznie bardziej widać też rozwój bohaterów, ich dylematy moralne i wagę decyzji, które zmuszeni są podejmować.
Wiele do życzenia pozostawia natomiast zakończenie, które wydaje się być dosyć banalne i pośpieszne. Nie wpływa to jednak jakoś szczególnie na całościowy obraz lektury, która w...
W drugim tomie "Igrzysk Śmierci", Suzanne Collins eksploruje temat rodzącej się rewolucji. Właściwie nie przypominam sobie, żeby przy pierwszej lekturze tak bardzo uderzyło mnie to, że Katniss została w zasadzie wbrew swojej woli wmanewrowana w bycie twarzą rebelii. Collins prezentuje tutaj bardzo ciekawy dylemat moralny - co (i czy w ogóle cokolwiek) można poświęcić w...
więcej Pokaż mimo toPonowna lektura "Igrzysk Śmierci" Suzanne Collins utwierdza mnie w przekonaniu, że to świetna, trzymająca w napięciu lektura pełna dwuznaczności. Akcja wydaje się być może nieco pospieszona, niektórzy bohaterowie naszkicowani trochę naprędce, ale to wciąż bardzo dobra, rozrywkowa a niegłupia, literatura.
Pokaż mimo toZaskakująco dobrą pisarką okazuje się być Suzanne Collins, nawet po tylu latach, które dzielą mnie od przeczytania pierwszej części "Igrzysk Śmierci". Seria niewątpliwie wyewoluowała wraz z czytelnikami - zniuansowana moralnie, brutalna, choć nie przesadnie, z ciekawymi postaciami i historią ubogacającą całe uniwersum. "Ballada ptaków i węży" wydaje się być integralną...
więcej Pokaż mimo toBardzo przeciętna i zaskakująco trywialna jest książka Watteau. Pomysł jest, owszem, ciekawy, nietypowy, na docenienie zasługują fantastyczne opisy natury i budowany przez autorkę suspens. Karygodna jest natomiast egzotyzacja i seksualizacja (w niepokojący sposób połączona z infantylizacją) głównej bohaterki. Porównania do "małego zwierzątka", "dziecka", "uczennicy" w...
więcej Pokaż mimo toChoć "Upadek" zrobił na mnie mniejsze wrażenie niż "Obcy" - mimo że wielu teoretyków uważa go za najwybitniejsze dzieło Camusa - fascynująca jest klarowność wywodu narratora i łatwość, z jaką autor prezentuje egzystencjalne idee. Pomimo trwającej polemiki, czy główny bohater jest alter-ego autora, niewątpliwie jest on alter-ego człowieka po prostu. Człowieka, który w...
więcej Pokaż mimo toNick Bolton nie napisał reportażu, a trzymający w napięciu kryminał. Jednocześnie trudno nie docenić ogromu pracy, który włożył w zebranie i opracowanie materiałów. Niesamowita historia, bardzo ciekawa sprawa dla wszystkich, których interesuje polityka narkotykowa. Zresztą nie tylko.
Pokaż mimo toWbrew stosunkowo niepochlebnym opiniom o tnę książce, uważam powieść Karpowicza za bardzo udaną. To niezwykle ciekawa, wzruszająca postmodernistyczna podróż po rozmaitych gatunkach, intertekstach i inspiracjach. Narrator pięknie opisuje niespełnione uczucia swoich bohaterów, sprawnie przeplata między sobą historie łącząc je ze sobą w nietypowych momentach w trochę - moim...
więcej Pokaż mimo to